ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 681
แองเจลีนมองไปที่สีผิวแดงอ่อน ๆ บนคอนี้และมีคำถามในสายตาของเธอ “ทำไมฉันทำรอยดูดที่คอเป็นสีเข้มไม่ได้?”
เจย์ “…”
แองเจลีนถอดกระดุมเม็ดแรกออกเพื่อเผยให้เห็นคอที่ยาวและขาวของเธอ ที่คอของเธอมีรอยจูบที่เย้ายวนหลายจุด
นั่นเป็นเครื่องหมายที่เจย์ทิ้งไว้เมื่อเช้านี้ตอนที่จูบเธอ
“ของฉันดูเหมือนรอยฟกช้ำมากกว่าอีก แล้วทำไมของนายดูอ่อนจัง?”
เจย์ยิ้มราวกับเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ “เธอต้องการให้ฉันสอนทักษะของฉันไหม?”
แองเจลีนพยักหน้าอย่างมีความสุข
เจย์กอดเธอ โน้มตัวไปข้างหน้าและจูบไหล่ของเธอ แต่เป็นในลักษณะที่ดูเหมือนว่าเขากำลังลงโทษเธอ ในที่สุด ก็กัดด้วยฟันเข้าไปในขณะที่ฟันของเขาจมเข้าไปในผิวหนังของเธอ
แองเจลีนสูดหายใจเข้าลึก ๆ และไม่สามารถทนต่อความเจ็บปวดได้ ในขณะที่เธอตะโกนด้วยความประหลาดใจ “อ๊ะ!”
สายตาของเจย์ดูเย็นชาอย่างเจ้าชู้ด้วยความมืดที่สามารถทำลายโลกได้ ในขณะที่เขาจูบอย่างลึกซึ้ง
เขาต้องการทิ้งรอยไว้บนตัวเธอ
“ความรัก มันเจ็บปวด” เธอร้องออกมาทั้งน้ำตา
เขาอ่อนโยนต่อเธอขณะที่น้ำตาของเธอไหล เขาใช้นิ้วถูเบา ๆ บนรอยสีแดง
ดวงตาของเจย์มีน้ำตาไหลเมื่อเขามองดูรอยสีแดงเข้มที่ทิ้งไว้เพียงคนเดียว
“แองเจลีน มานอนกับฉันนะ” เขาพูด
แองเจลีนรู้สึกว่าเจย์ทำตัวผิดปกติในวันนี้และพิจารณาว่าอะไรคือสาเหตุที่เป็นไปได้สำหรับพฤติกรรมที่ผิดปกติของเขา เธอรู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับการพูดคุยส่วนตัวกับคุณปู่ของเธอแน่ ๆ
“ในตอนบ่ายวันนี้ นายคุยกับคุณปู่ของฉันเรื่องอะไร?” เธอถาม
เจย์คิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “ฉันหวังว่าบริษัทเซเวียร์จะขึ้นสู่จุดสูงสุดอีกครั้งและช่วยเติมเต็มช่องว่างให้กับแกรนด์ เอเซียได้อีกด้วย”
แองเจลีนเชื่อเขาและตอบว่า “โอ้”
จากนั้น เธอก็ผล็อยหลับไปในอ้อมแขนของเขา แต่น้ำตาในดวงตาของเธอยังคงหลงเหลืออยู่
นิ้วเรียวของเจย์ลูบไล้รอบดวงตาของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ฉันขอโทษด้วยนะ แองเจลีน ฉันไม่สามารถสูญเสียเธอไปได้อีกแล้ว”
เขากอดเธอแน่นแต่รู้สึกราวกับว่าเขากำลังกอดทราย ยิ่งเขาพยายามคว้าเธอไว้แน่นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งไม่สามารถคว้าสิ่งที่โชคชะตาวางแผนไว้สำหรับเธอได้มากเท่านั้น
ในที่สุด เขาปล่อยเธอด้วยความรู้สึกขุ่นเคือง วางตัวเธอลงเบา ๆ บนเตียง แล้วจูบที่หน้าผากของเธอ และมองดูใบหน้าของเธอทุก ๆ ส่วนอย่างระมัดระวังจนกว่าเขาจะเก็บภาพของเธอไว้ในใจอย่างปลอดภัย จากนั้น เขาก็ตัดสินใจที่จะจากไปในคืนนั้น
เจย์เข็นรถเข็นไปที่ประตูและจ้องมองไปที่ที่ว่างเปล่าอยู่พักหนึ่ง เมื่อเขาหลับตาลง ความเศร้าก็ปกคลุมในดวงตาของเขาในขณะที่เขาตั้งใจแน่วแน่ที่จะจากไป
เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อท้องฟ้ายังมืดสลัว แองเจลีนพลิกตัวกลับมาแล้วรู้สึกได้ว่ามีเพียงหมอนอยู่ข้าง ๆ แทนที่จะเป็นคนที่เธอจะได้กอด
แองเจลีนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติและลืมตาขึ้น เธอโยนหมอนทิ้งและค้นหารอบ ๆ แต่เธอไม่เห็นคนที่เธอต้องการอยากจะเห็น
“ที่รัก” แองเจลีนลงจากเตียงโดยไม่สวมรองเท้า
เธอวิ่งขึ้นลงบันไดเรียก “ที่รัก” ตลอดเวลา
ในห้องนั่งเล่น ท่านปู่เซเวียร์กำลังนั่งบนเก้าอี้โยกโดยหลับตาอยู่ เมื่อเขาได้ยินเสียงกังวลของหลานสาว เสียงของเขาพูดว่า “หยุดมองหาได้แล้ว เขาจากไปแล้วล่ะ”
แองเจลีนยืนอยู่ตรงหน้าท่านปู่เซเวียร์ มองดูอย่างงุนงง “ทำไมเขาถึงไม่ปลุกฉันในเมื่อเขาต้องการจะจากไป?”
ท่านปู่เซเวียร์ไม่กล้าลืมตาเพื่อมองดูหลานสาวของเขา เขานึกภาพออกว่าตอนนี้แองเจลีนกำลังสับสนและเจ็บปวดขนาดไหน
“เขาจะไปไม่ได้ถ้าเขาปลุกเธอ” ความเป็นจริงนั้นโหดร้าย แต่แองเจลีนจำเป็นต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับมัน
ท่านปู่เซเวียร์กล่าวเพิ่มเติมว่า “เขาทิ้งจดหมายฉบับหนึ่งไว้ให้เธอด้วย ลองดูสิ”
แองเจลีนเพิ่งรู้ว่ามีจดหมายที่พับเก็บไว้อย่างดีวางอยู่บนโต๊ะข้าง ๆ
