ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 752
แองเจลีนถอนหายใจ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เซย์นไม่ยอมเสียเธอไป
แองเจลีนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ฉันเข้าใจแล้ว”
สำหรับมื้อกลางวัน โต๊ะเต็มไปด้วยอาหารมากมายโดยที่แองเจลีนเป็นคนทำและเชอร์ลี่ย์เป็นผู้ช่วย
หลังจากที่แองเจลีนเชิญคุณปู่ คุณแม่ และโคลให้มานั่ง เธอกับเชอร์ลี่ย์ก็นั่งลงทานอาหารด้วย
โคลหยิบตะเกียบขึ้นมาและถามอย่างเอาใจว่า “แองเจลีน คุณทำอาหารจานไหนเหรอ?”
แองเจลีนแกล้งเขาและให้เนื้อหมูตุ๋นมันเยิ้มชิ้นหนึ่งแก่เขา “อันนี้ กินสิ”
ตอนแรกเธอคิดว่าผู้ชายที่มีสัดส่วนร่างกายเทียบได้กับนายแบบคนนี้ให้ความสำคัญกับการจัดการรูปร่างเป็นอย่างมาก ดังนั้นโคลต้องต่อต้านการกินของจำพวกที่มีไขมันที่มันเยิ้มแน่นอน
ใครจะรู้ว่าโคลจะเริ่มกินมันโดยไม่ใส่ใจ “มันละลายในปากและทำให้ปากเต็มไปด้วยความนุ่มละมุน แองเจลีน ผมไม่คิดว่าทักษะการทำอาหารของคุณจะดีขนาดนี้ แม่ของผมชอบผู้หญิงที่มีทักษะการทำอาหารที่ดีมาเป็นลูกสะใภ้นะ เธอจะต้องชอบคุณอย่างแน่นอน”
แองเจลีนรู้สึกปวดหัวทันทีและเธอใช้มือข้างหนึ่งพยุงหน้าผากของเธอ
เธอยังคงตักอาหารให้เขามากมายโดยหวังว่าจะยัดปากของเขาด้วยอาหารอร่อย
โคลกินอย่างเอร็ดอร่อยและไม่ลืมที่จะยิ้มให้แองเจลีนอย่างซาบซึ้ง
ความรักและความพึงพอใจที่เขามีต่อแองเจลีนเปี่ยมล้นออกมาจากท่าทางของเขา
เมื่อมองดูเขาเติมข้าวอีกชาม แองเจลีนก็กังวลว่าเธอจะทำอาหารมาไม่พอ เธอแค่เตือนเขาว่า “คุณกินเยอะขนาดนี้ ไม่กลัวอ้วนเหรอ?”
โคลหัวเราะและพูดว่า “ผู้ชายในครอบครัวของผมมีรูปร่างผอมโดยธรรมชาติอยู่แล้ว”
สิ่งนี้ทำให้แองเจลีนนึกถึงเจย์ เจย์ยังเป็นผู้ชายที่ไม่ต้องบริหารร่างกายแต่ยังมีรูปร่างที่สมบูรณ์แบบเช่นกัน
ดังนั้น ทุกครั้งที่เธอทานอาหารไม่หมด อาหารที่เหลือก็ลงเอยตกถึงท้องของเจย์เสมอ
ดวงตาของแองเจลีนทำให้นึกถึงเจย์
หลังอาหารกลางวัน คุณนายเซเวียร์ผลักแองเจลีนออกไปจากห้องครัว “แม่จะล้างจานเอง เธอไปอยู่กับแขกเถอะ”
แองเจลีนเดินเข้ามาหาโคลอย่างไม่สบายใจ จิตใจของเธอกำลังเดือดพล่าน กำลังคิดหาวิธีให้เขาออกไป
“ฉันจะพาคุณออกไปเดินเล่นนะ” เธอเริ่มพูดข้อเสนอ
ใบหน้าของโคลมีสีหน้าประหลาดใจ “ได้สิ”
ทั้งสองเดินไปบนทางเท้าที่ทอดยาวและคับแคบด้านนอกของบริเวณบ้านเซเวียร์ ทั้งสองต่างมีความคิดเป็นของตัวเองและไม่มีใครพูดอะไรออกมา
“แองเจลีน!” โคลเป็นคนเริ่มทำลายความเงียบอย่างกะทันหัน
แองเจลีนจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า โคลเดินเข้ามาหาเธอและทั้งสองก็ยืนเผชิญหน้ากัน
โคลเข้ามาอยู่ใกล้ ๆ เธอเกินไปและทำให้เธอรู้สึกเครียดมาก เธออดไม่ได้ที่จะเดินถอยออก
ถึงอย่างนั้น ขณะที่เธอก้าวถอยหลัง เขาก็ก้าวมาข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว ในที่สุดเธอก็ถูกบังคับให้ถอยยืนอยู่สุดลำต้นของต้นไทรใหญ่ โคลวางมือข้างหนึ่งไว้ที่ด้านข้างของศีรษะของเธอ สายตาของเขาดูจริงจังกว่าที่เคย
แองเจลีนเริ่มกังวลอย่างอธิบายไม่ถูก
“คุณต้องการจะพูดอะไร?”
โคลกล่าวว่า “สองสามวันนี้ ทันทีที่ผมหลับตา ในหัวของผมก็เต็มไปด้วยเรื่องของคุณ ผมเกลียดความรู้สึกที่โดนคุณบงการจริง ๆ บอกผมทีว่านี่คือ ความรักใช่ไหม?”
แองเจลีนตกตะลึง
ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วเขาไม่รู้ความรู้สึกของเขาเองได้ยังไง?
“คุณไม่เคยมีความรักเหรอ?” เธอถาม
เขาหงุดหงิดเล็กน้อย “คุณรู้ไหมว่าครอบครัวของผมมีโรคทางพันธุกรรมที่ร้ายแรงมาก ผมมักจะรู้สึกรังเกียจเมื่ออยู่ใกล้ผู้หญิงคนอื่น”
