ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 781
แองเจลีนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉาหมอหญิงที่จ้องมองขาเรียวยาวของเจย์ เธอเองก็อยากจะชื่นชมขาของเขาอย่างใกล้ชิดและสัมผัสเป็นครั้งคราวบ้างเช่นกัน
ดวงตาของเจย์จ้องไปที่ร่างเล็ก ๆ ข้างประตู สายตาที่เปี่ยมด้วยความรักของเธอทำให้ดวงตาของเขาเจิดจ้าเต็มไปด้วยความเพลิดเพลิน
“กลับมาทำไม?” เขาแสดงสีหน้าเป็นทุกข์
แองเจลีนเข้ามาในห้อง เธอไม่กล้าถามเขาตรง ๆ เพราะมีคนนอกอยู่ในห้องด้วย เธอไม่รู้ว่าจะจับตามองไปทางไหนดี
เจย์หันไปมองหมอ “ให้พวกเราอยู่ด้วยกันเพียงลำพังเถอะ”
หลังจากที่หมอออกไป เจย์ก็จ้องไปที่แองเจลีน “จะให้ฉันช่วยเธอยังไง?” เขาถามทั้ง ๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว
แองเจลีนพูดติด ๆ ขัด ๆ อย่างช้า ๆ “ฉัน… ฉันมาที่นี่… เพื่อ… เอ่อ… ถามนายว่า… นายเป็นคนที่ช่วยฉัน…”
เจย์ขัดจังหวะเธอด้วยคำตอบว่า “ใช่ ฉันเอง”
กลัวว่าการทำเช่นนั้นจะทำให้เข้าใกล้เธอมากไปและปล่อยให้เธอเพ้อฝันเกินไป รูปลักษณ์ท่าทางของเขาได้เปลี่ยนกลับไปเป็นการแสดงออกถึงความเฉยเมยและความไม่คุ้นเคย “1 หมื่นล้านนั่นเป็นค่าเลี้ยงดูบุตร ดูแลลูก ๆ ของฉันให้ดี”
แองเจลีนตอบว่า “การดูแลเด็ก ๆ ไม่มีค่าใช้จ่ายมากนักหรอก ให้ฉันตอบแทนนายคืน…” แกรนด์ เอเซียกำลังเผชิญกับช่วงเวลาที่ยากลำบาก ดังนั้นพวกเขาต้องการใช้เงินมากกว่าที่เธอต้องใช้
เจย์ตอบว่า “นั่นไม่จำเป็น ฉันต้องการให้ลูกของฉันได้ในสิ่งที่ต้องการ เข้าใจไหม?”
“นายไม่ใช่คนที่บอกว่าให้เลี้ยงดูเด็ก ๆ ด้วยการผ่านความยากลำบากหรอกเหรอ?” แองเจลีนถาม
เจย์ขมวดคิ้วเข้าหากันในขณะที่เขารู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที
เขาดูแลเธอด้วยความคิดที่ว่าลูกสาวจะต้องได้ในสิ่งที่ต้องการตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก มอบสิ่งที่ดีที่สุดให้เธอเท่านั้น ถึงอย่างนั้น การกลับชาติมาเกิดในร่างกายที่โง่เขลาของโรส ลอยล์ ได้ทำให้นิสัยของเธอเป็นคนยากจน
“จากสิ่งที่พวกเขากินไปจนถึงสิ่งที่พวกเขาสวมใส่ ถ้ามันไม่ดีที่สุด ฉันไม่ต้องการมัน เข้าใจไหม?” เขาชี้แจง
แองเจลีนยังคงแก้ไขสิ่งที่เขาพูดอย่างจริงจังโดยกล่าวว่า “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เสื้อผ้าที่ราคาหลายแสนอาจไม่สบายเท่าเสื้อยืดที่มีราคาต่ำกว่าร้อยด้วยซ้ำ”
เจย์เตือนเธออย่างฉุนเฉียวว่า “อย่ากล้าแต่งตัวลูกสาวของฉันด้วยเสื้อผ้าราคาถูก ๆ แบบนั้นนะ”
“ฉันเข้าใจแล้ว”
เมื่อเห็นเธอยังคงอยู่ในห้อง เขาเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างสับสน
“มีอะไรอีกไหม?”
เมื่อรับรู้ถึงดวงตาที่มีความร่าเริงของเธอ เขารู้สึกคร่ำครวญอยู่ภายใน
การกระทำอะไรก็ตามที่แสดงออกของเธอได้เริ่มต้นอย่างมีความหวังในหัวใจของเธอ
แองเจลีนเดินเข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้มที่สดใส “ขอบคุณนะ เจย์บี้”
ความอ่อนโยนและความหลงใหลของเธอจุดประกายไฟในหัวใจของเขา
ทว่า เขาหลับตาลงและปิดกั้นความตื่นเต้นดีใจออกไป ทิ้งความเย็นยะเยือกที่ยังไม่ละลายในดวงตาของเขาออกมาในขณะที่ถึงเวลาแล้วที่เขาต้องเปิดความเย็นชาออกมาอีกครั้ง
“อย่าเรียกฉันว่าเจย์บี้อีกแองเจลีน” เขาเตือนอย่างดุเดือด
“เจย์บี้… เจย์บี้…” เธอยังคงเรียกอย่างสนุกสนาน
“ฉันรู้ว่านายยังมีฉันอยู่ในใจ” แองเจลีนยิ้มอย่างไร้กังวล “หรือนายจะบอกว่าไม่ได้ช่วยฉันเมื่อครู่นี้”
เจย์อดคิดไม่ได้ว่าการโอนเงินของบริษัท อาเรส เป็นความพยายามอีกครั้งที่มาจากการทดสอบของเขา
เขารู้ว่า ทุกความหวานที่เขามอบให้เธอ เขาต้องแก้ไข เป็นสองเท่า สามเท่า อย่างขมขื่น
เขาใช้สมองเพื่อหาทางบังคับให้เธอยอมแพ้
ทันใดนั้น ผู้หญิงที่มีเสน่ห์ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตูห้องของโรงพยาบาล
เสียงของเธอเดินทางเร็วกว่าตัวเธอ “ฉันกลับมาแล้ว เจย์”
ทั้งแองเจลีนและเจย์ต่างตกใจกับเสียงนั่น เมื่อเงยหน้าขึ้น เขาก็พบกับภาพของผู้หญิงที่สูงกว่าเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับก้าวเท้าเบา ๆ ในชุดคอวีลึกของเธอ ซึ่งเผยให้เห็นรูปร่างที่เย้ายวนและสมบูรณ์แบบของเธอ
แม้ว่าเธออาจจะตกใจกับความงามของผู้หญิงคนนั้น แต่แองเจลีนก็ตกตะลึงอย่างสิ้นเชิงกับการกระทำของหล่อนต่อจากนี้
