ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 809
จอร์จสะเทือนอารมณ์เล็กน้อย “พ่อครับ แองเจลีนเป็นลูกสาวของผม มันมีเหตุผลที่ผมตั้งใจทำไปโดยไม่ยอมข่มอารมณ์กับเธอแบบนั้น ผมแค่คิดว่าผมได้ละทิ้งเซร่าและน้องชายของเธอไว้ที่นั่นนานเกินไป ทำให้พวกเขาอับอายและโดนดูถูกเหยียดหยามมามากพอแล้ว คนอื่นดูถูกเหยียดหยามผมว่าละทิ้งพี่น้องคู่นี้ ดังนั้นสิ่งที่ผมพยายามทำคือชดเชยให้กับพวกเขาในตอนที่ผมยังมีชีวิตอยู่ก็เท่านั้น”
ท่านปู่เซเวียร์ถึงกับถอนหายใจ “ฉันเกรงว่าความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของแกจะกลายเป็นความเห็นแก่ตัวและทำให้สมองของแกดูทึบไปหน่อยนะ”
จอร์จกล่าวว่า “ผมจะมีความสุขมากกว่านี้ถ้าแองเจลีนสามารถเข้ากับเซร่าและน้องชายของเธอได้ แต่อย่างที่พ่อเห็น ๆ อยู่ แองเจลีนมีนิสัยเสียและหยิ่งผยอง เธอหยาบคายและไร้เหตุผลกับแม่เลี้ยงของเธอ และนั่นคือเหตุผลที่ผมพูดด้วยถ้อยคำที่รุนแรงกับเธอ ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ทำให้เธอจริงจังกับคำพูดของผมและวางแผนที่จะหนีออกจากบ้าน”
ท่านปู่เซเวียร์จ้องมองไปที่จอร์จด้วยดวงตาเหยี่ยวที่สดใสของเขา “แองเจลีนไม่เคยได้รับการขัดใจใด ๆ มาตั้งแต่เด็ก ๆ ฉันแน่ใจว่าแกรู้ว่าใครเป็นคนตามใจนิสัยไม่ดีของเธอได้แบบนี้ ถ้าแกมีอะไรจะพูดเกี่ยวกับนิสัยไม่ดีของแองเจลีน แสดงว่าแกกำลังตั้งคำถามกับอำนาจของท่านอาเรสได้อย่างชัดเจนแล้วล่ะ แกรู้อยู่แล้วใช่ไหม?”
จอร์จดูตกตะลึงเล็กน้อย
เขาแค่พยายามจะสั่งสอนลูกสาวของเขา แล้วท่านอาเรสมาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วย?
ท่านปู่เซเวียร์โน้มตัวไปข้างหน้าด้วยท่าทางเคร่งขรึมอย่างมาก “ฉันเตือนแกแล้วนะ จอร์จ แกจะลงโทษใครก็ได้ในครอบครัวนี้ แต่ไม่ใช่กับแองเจลีน”
จอร์จนิ่งงันหลังจากได้ยินสิ่งที่ท่านปู่เซเวียร์พูด
เมื่อพูดถึงคนสูงศักดิ์ ในบรรดาสมาชิกทั้งหมดในบ้านนี้ ลูก ๆ ของแองเจลีนเป็นสายเลือดของตระกูลอาเรส ถ้าพูดตามหลักเหตุผล พวกเขาจะยิ่งสูงส่งกว่าเธอมาก
แม้ว่าท่านปู่เซเวียร์จะแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าแองเจลีนเป็นคนที่มีค่าที่สุด
จอร์จต้องการถามเหตุผล แต่ท่านปู่เซเวียร์เพียงแค่บอกใบ้ให้เขาเท่านั้น และนั่นก็เป็นเช่นนั้น เขาโบกมือไล่จอร์จ “ออกไปซะ”
เมื่อจอร์จออกจากห้องทำงาน เขาได้รีบก้าวเดินเพื่อไล่ตามแองเจลีนให้ทัน ในขณะที่เธอกำลังเดินออกจากประตู
แอนร้องออกมาอย่างกังวลข้างหลังเขา “จอร์จ เซร่าเลือดออกเยอะมาก เราควรส่งเธอไปโรงพยาบาลดีไหม?”
จอร์จก้าวไปข้างหน้าในขณะที่เขาตอบว่า “ให้หมอแซคคารี่รีบมาตรวจดูเธอ”
แอนไม่พอใจอย่างมากกับคำตอบที่ไร้เหตุผลของจอร์จและบ่นว่า “คุณจะรีบไปไหนดูคุณไม่สนใจแม้แต่ลูกสาวของเราเลยในเมื่อมีเรื่องร้ายแรงนี้เกิดขึ้นกับเธอเหรอ?”
แองเจลีนกำลังลากกระเป๋าเดินทางของเธอและรอรถแท็กซี่ที่ทางเข้าหลัก
คุณนายเซเวียร์ไม่สามารถหยุดปาดน้ำตาของเธอออกได้เลย ในขณะที่เธอยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง
เชอร์ลี่ย์พยายามเกลี้ยกล่อมให้เธออยู่ต่อ “แม่ของเธอต้องการเธอนะ แองเจลีน เธอถึงกับต้องยอมทิ้งหล่อนเพียงเพราะโกรธพวกเขางั้นเหรอ?”
ในเวลานี้ จอร์จรีบเดินออกมาข้างนอกและร้องออกมาดัง ๆ “แองเจิล แกจะอยู่ต่อได้ถ้าแกยอมรับฉันเป็นพ่อของแก”
แองเจลีนมองจอร์จด้วยความมึนงงเมื่อความสงสัยเล็ดลอดออกมาจากดวงตาของเธอ
คุณปู่บอกอะไรกับพ่อของเธอที่ทำให้เขาระงับความโกรธของพ่ออย่างรวดเร็วได้จนดูเหมือนกลัวและเคารพเธอขนาดนี้?
จอร์จพูดด้วยความจริงใจอย่างยิ่งว่า “แองเจิล แกจะยอมอยู่ต่อหลังจากที่ฉันคุกเข่าลงเท่านั้นใช่ไหม?” เมื่อพูดอย่างนั้น จอร์จกำลังจะคุกเข่าลง
แองเจลีนจับมือจอร์จด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา “ฉันขอโทษที่ทำตัวไม่ดีและทำให้คุณโกรธนะ คุณพ่อ”
เธออาจจะนิสัยไม่ดี แต่เธอก็ค่อนข้างกตัญญู เธอมีหัวใจที่จะผลักดันพ่อของเธอจนสุดทางและทำให้เขาคุกเข่าลงได้อย่างไร?
“ฉันจะกลับไปกับพ่อ” เธอบ่น
แองเจลีนจึงยอมตามจอร์จกลับไปที่บ้านเซเวียร์ เมื่อคิดว่าแองเจลีนไม่กลับมาอยู่บ้านอีกแล้ว แอนก็ดีใจในใจที่คิดว่าต่อจากนี้ไปเธอจะเป็นเจ้าของบ้านและภูมิใจในตัวเองมากจนเริ่มร้องเพลงโอเปร่าออกมาทันที
แม้ว่าเมื่อเธอหันกลับมาและเห็นจอร์จพาแองเจลีนและลูก ๆ กลับมา รอยยิ้มบนใบหน้าของแอนก็หยุดนิ่ง “อ้าว แล้วเธอกลับมาทำไมอีกล่ะ?”
เซ็ตตี้น้อยกลอกตามาที่เธอ “คุณเป็นแม่มดแก่”
แอนโกรธมาก “ใครสอนเธอพูดจาแบบนั้น?”
เซ็ตตี้น้อยเอามือท้าวเอวของเธอ “ไม่มีใครสอนหนู หนูอ่านมันมาจากในหนังสือ คุณคือแม่เลี้ยงที่ชั่วร้ายของสโนว์ไวท์”
“เซ็ตตี้น้อย” แองเจลีนดุเซ็ตตี้น้อยเบา ๆ
