ทหารม้าอูหวนหลบลูกศรที่พุ่งลงมาจากต้นได้ด้วยความตื่นตระหนก
อย่างไรก็ตามลูกศรที่พุ่งมายังพวกมันนั้นมีมากเกินไป
คนที่ยังถูกยิงแตยังไม่เสียชีวิตพวกมันทั้งหมดล้มกลิ้งลงไปกับพื้นและดิ้นรนร้องครวญครางอย่างน่าอนาถ
พวกมันไม่เคยคิดมาก่อนว่า จะถูกซุ่มโจมตีที่นี่
อีกทั้งคนที่ซุ่มอยู่ยังมีจำนวนมากอีกด้วย
“หยุด! หยุด!” เสียงตะโกนดังขึ้น
แม่ทัพอูหวนที่สวมชุดเกราะตะโกนเสียงดังลั่นขณะที่ป้องกันลูกศรที่พุ่งเข้าหาเขา
อย่างไรก็ตามฝนลูกศรไม่หยุดลง ยังคงถูกยิงออกมาจากบนต้นไม้
“พวกเจ้าเป็นใคร ข้าเป็นลูกน้องของท่านชิวลีจวี ไม่ใช่คนของเผ่าเซียนเป่ย!” เสียงตะโกนที่ร้อนรนดังออกมาจากปากของแม่ทัพอูหวนอีกครั้ง
อูหวนถูกยึดครองโดยจักรวรรดิฮั่น แต่พวกมันมักจะลอบปล้นสะดมชาวฮั่นอยู่เสมอ
เย่เฉินย่อมรู้เรื่องนี้ดี แต่เย่เฉินไม่ได้ให้ความสนใจนับประสาอะไรกับเรื่องนี้
“เจ้าไม่กลัวหรือว่าท่านชิวลีจะรายงานว่าเจ้าฆ่าชาวฮั่นต่อสมเด็จพระจักรพรรดิฮั่นหรืออย่างไร!”
แม่ทัพอูหวนอดไม่ได้ที่จะตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว เมื่อเห็นการโจมตียังไม่หยุด
หัวหน้าเผ่า?
เย่เฉินโค้งงอริมฝีปากของเขาด้วยความรังเกียจ
ปีนี้เป็นปีสุดท้ายของราชวงศ์ฮั่นตะวันออก พวกคนเถื่อนนอกด่านมักโจมตีและปล้นสะดมชาวฮั่น
เย่เฉินดูถูกเหยียดหยามคนพวกนี้เป็นอย่างมาก
คำพูดเหล่านี้อาจเป็นไปได้ที่จะหลอกลวงพวกขุนนางที่ทุจริตในยุคสมัยนี้ได้ แต่สำหรับเย่เฉินนี่เป็นเรื่องตลก
คนต่างเผ่าพันธุ์มักจะต้องมีความคิดและหัวใจที่แตกต่างกัน ในเวลานี้ก็พวกมันแค่แสดงละคร
ชนเผ่าเร่ร่อนพวกนี้ไม่เคยหยุดโจมตีจักรวรรดิฮั่น
แม้ว่าพวกมันจะพ่ายแพ้และยอมจำนน หลังจากนั้นพวกมันก็สะสมความแข็งแกร่งเพื่อเข้าโจมตีอีกครั้ง
มันไม่มีประโยชน์ที่จะพูดคุยกับบุคคลเช่นนี้ ต้องใช้กำปั้น อาวุธ และเลือดเท่านั้น
พวกมันร้องโอดครวญขอความเมตตาเมื่อโดนทุบตี แต่หากปล่อยพวกมันจะย้อนกลับมาโจมตีอย่างแน่นอน
ปล่อยให้เลือดของพวกมันย้อมทุ่งหญ้ากลายเป็นสีแดง นี้ถึงจะเป็นความยุติธรรมอย่างแท้จริง
แม่ทัพอูหวนเห็นว่าการโจมตียังไม่หยุดและเขาแทบจะกระอักเลือด
ทหารม้าอูหวนที่เขานำมาด้วยมีจำนวน 15,000 คน ในเวลาอันสั้นพวกมันถูกสังหารไปเจ็ดหรือแปดร้อยคนแล้ว
“ ยอมแล้ว! ข้ายอมแล้ว!” ทหารม้าอูหวนที่เห็นพักพวกเสียชีวิตคุกเข่าและร้องขอความเมตตา
“ หวดหวด”
ลูกศรมากกว่าหนึ่งโหลยิงไปที่ทหารม้าอูหวน
“ พวกข้ายอมแพ้แล้ว พวกเจ้าไม่มีศีลธรรมกันบ้างหรือไง!”
ทหารม้าอูหวนคำรามด้วยความเศร้าโศกและโกรธแค้นในเวลานี้
ขอความเมตตาร้องขอชีวิต แล้วรอโอกาสกลับมาล้างแค้น นี่คือวีธีของพวกคนเถื่อน เมื่อพวกมันพ่ายแพ้ วิธีนี้ทำให้พวกมันอยู่รอดมาโดยตลอด แต่ในตอนนี้พวกเขารู้สึกตกใจและหวาดกลัวเมื่อพบว่าวิธีที่พวกมันเคยใช้นั้นครั้งนี้หกลับไร้ประโยชน์!
ทหารม้าอูหวนที่วางแผนจะยอมจำนนนั้นต่างรู้สึกสิ้นหวังทีละคน
หรือนี้จะเป็นจุดจบของพวกเขา
“ไอ้พวกเฮงซวย! เก่งจริงก็สู้มาตัวต่อตัวกับข้า! ไอ้พวกฮันน่ารังเกียจ!” เสียงโห่ร้องดังขึ้นในทันที
แม่ทัพอูหวนมองไปที่เย่เฉินด้วยดวงตาแดงกล่ำ
เมื่อเย่เฉินได้ยินเช่นนี้เขาก็หรี่ตายกมือขวาและการโจมตีก็หยุดลง
“แต่พวกเจ้าก็ต้องถูกฆ่าเช่นเดิม!” เสียงเย็นชาดังออกมาจากปากของเย่เฉินทันที
ทันทีที่คำพูดของเย่เฉินจบลง ทันใดนั้นเสียงของการดึงสายธนูก็ดังขึ้น
ทหารม้ารู้สึกหวาดกลัวที่จะถูกสังหารจนไม่กล้าไม่กล้าขยับ
แต่เดิมพวกเขายังคงต้องการหาโอกาสที่จะหลบหนี และไม่ว่าสถานการณ์จะเลวร้ายแค่ไหน
พวกเขาก็ต้องหาสถานที่เพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตี
แต่ตอนนี้พวกเขาไม่กล้าขยับเลยแม้แต่น้อย
สายตาของพวกเขามองไปที่แม่ทัพอูหวนด้วยความคาดหวัง
พวกเขาหวังว่าแม่ทัพของพวกเขาจะเอาชนะเย่เฉินและสามารถจับตัวเย่เฉินเพื่อที่พวกเขาจะสามารถรอดไปจากที่นี้ได้
ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาเชื่อว่าแม่ทัพของพวกเขาทำได้!
เพราะแม่ทัพของพวกเขาคือชนเผ่านักรบอูหวน!
เห็นได้ชัดว่าเย่เฉินมีข้อได้เปรียบอยู่ในมือแต่เขาต้องตกลงที่จะดวลกับอีกฝ่าย เขาโง่หรือไม่?
ไม่!
ในช่วงเวลานี้ การต่อสู้จะเป็นกระแสหลัก และบรรดาแม่ทัพที่ไม่กล้าออกมาต่อสู้ก็จะสูญเสียอำนาจและความน่าเกรงขามในใจของทหารไปอย่างแน่นอน
เย่เฉินเป็นลอร์ด และเย่เฉินยังเป็นแม่ทัพที่นำทัพออกมาต่อสู้อีกด้วย!
ที่สำคัญกว่านั้นผลมาจากทักษะเก้าโคจรศักสิทธิ์ ทำให้เย่เฉินไม่สามารถปฏิเสธการต่อสู้ได้!
เก้าโคจรศักสิทธิ์(โกลาหล) เดิมเป็นเทคนิคการต่อสู้ หากคุณขี้ขลาดตาขาวและหลีกเลี่ยงการต่อสู้ มันจะส่งผลต่อจิตใจของเย่เฉินอย่างมาก!
เย่เฉินจะไม่ปล่อยให้มีปมในของเขาแม้แต่น้อย!
มิฉะนั้นเมื่อเย่เฉินเข้าสู้ดินแดนรกร้างที่แท้จริงในอนาคตและเมื่อการฝึกฝนของเขาไปถึงระดับหนึ่งเขาจะไม่สามารถพัตนาการบ่มเพาะของเขาได้อีก
นี่คือสิ่งที่เย่เฉินไม่อยากให้มันเกิดขึน
ยิ่งไปกว่านั้นเย่เฉินเองก็เป็นแม่ทัพระดับราชาในขอบเขตต้นกำเนิดและแม่ทัพอูหวนก็เช่นเดียวกัน
เย่เฉินจึงไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธ
“แกเป็นใคร! ทำไมถึงมาโจมตีพวกข้า!” แม่ทัพอูหวนตะโกนออกมาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
เย่เฉินมองไปที่แม่ทัพอูหวนอย่างเย็นชา และสะบัดมือหอกสังหารก็ปรากฏขึ้นในมือขวาของเขา จากนั้นยกหอกขึ้นพาดบนบ่าแล้วตะโกนออกไป
“ข้าคือลอร์ดแห่งหมู่บ้านหลุนฮุย นายอำเภอชั้นสามของอาณาจักรฮั่น เย่เฉิน!”
“ลอร์ดแห่งหมู่บ้านหลุนฮุย?บ้าอะไรวะ! ทำไมแกถึงโจมตีพวกข้า! พวกข้าไม่ได้จะมาโจมตีหมู่บ้านของแก!” หลังจากได้ยินคำพูดของเย่เฉินแม่ทัพอูหวนก็ตกตะลึงและคำรามออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว
ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกตกตะลึงอยู่ในใจเช่นกัน
ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าจักรวรรดิฮั่นนั้นแข็งแกร่งหรือไม่ แต่เขารู้ดีว่า ในอาณาจักรฮั่นไม่มีหัวหน้าหมู่บ้านที่มีพลังแข็งแกร่งขนาดนี้!
