ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 817
“ผมขอพูดตรง ๆ นะ นายท่านเซเวียร์ แองเจลีนเป็นผู้หญิงที่ โคล ยอร์ก ชอบ และผมจะพาเธอออกจากเมืองนางแอ่นไปทันที เมื่อผมได้จัดการเรื่องของผมเสร็จแล้ว ก่อนหน้านั้น
ผมต้องการให้คุณแน่ใจว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บอีก ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ผมจะทำให้แน่ใจว่าไม่มีสมาชิกในครอบครัวเซเวียร์คนไหนที่ตายอย่างเป็นธรรมชาติแน่ ๆ ” โคลกัดฟันพูด พร้อมน้ำเสียงอันไพเราะของเขาได้ปกคลุมไปด้วยร่องรอยของความเยือกเย็น
น้ำเสียงของเขาไม่ได้ดูโกรธหรือบูดบึ้ง ทว่ามันสามารถทำให้ทุกคนรู้สึกหวาดกลัวราวกับว่าปีศาจมาที่นี่เพื่อเรียกร้องเอาชีวิตของใครบางคน
“แน่นอนว่า ถ้าคุณปฏิบัติต่อแองเจลีนของผมอย่างอ่อนโยน ผมจะไม่ปฏิบัติต่อครอบครัวเซเวียร์อย่างไม่ยุติธรรม ชื่อเสียงหรือโชคลาภ ผมก็จะมอบให้คุณทั้งหมด”
จอร์จไม่รู้ว่าโคลเป็นใคร แต่เมื่อเห็นความจองหองของเขา เขาจึงตัดสินใจไม่ยั่วยุโคลอีก “คุณยอร์ก เข้ามาดื่มชาก่อนสิ”
เขาเริ่มรู้สึกต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับโคล
แองเจลีนจ้องไปที่โคลอย่างแรงและขู่เขาอย่างไร้เสียง ‘หากก้าวเข้ามาในบ้านแล้วคุณจะได้เห็นดี!’
โคลลังเลใจ “ขอบคุณ คุณท่านเซเวียร์สำหรับการต้อนรับเป็นอย่างดี แต่วันนี้ผมยังมีสิ่งที่ต้องทำอีก ผมคิดว่าจะไม่เข้าไปดีกว่า ช่วยส่งคนใช้สองคนมาขนสิ่งของที่เอามาให้ด้วยนะครับ นายท่านเซเวียร์”
เขาประพฤติตัวด้วยท่าทีที่ดูครอบงำเมื่อไม่นานนี้ แต่กลับหายวับภายในไม่กี่วินาทีต่อหน้าแองเจลีน
ทัศนคติที่เปลี่ยนไปของเขาดูน่าขำ
ตอนนี้ครอบครัวเซเวียร์อยู่ในสภาพที่ยากจนที่สุด พวกเขาควรจะหาคนใช้ที่จะมาช่วยได้จากไหน?
จอร์จดูเขินอายเล็กน้อย
แองเจลีนกล่าวว่า “เราไม่มีคนใช้ที่บ้าน โคล”
โคลเอามือปัดปลายจมูกของเขาอย่างเขินอาย “เอาล่ะ งั้นผมจะขนของพวกนี้เข้าไปเอง”
หลังจากขนของเข้าไปแล้ว เขาก็เหนื่อยมากจนหน้าผากของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
เมื่อจอร์จเห็นพวกอาหารเสริมกองทับซ้อน ๆ กันราวกับเนินเขา มุมตาของเขาก็เริ่มกระตุก
แองเจลีนตะคอก “เราไม่ได้เปิดร้านขายยาสักหน่อย ทำไมคุณถึงให้อาหารเสริมทั้งหมดนี้กับฉันด้วย?”
โคลเริ่มแนะนำพวกเขาทีละอย่าง “นี่สำหรับการรักษาอาการบาดเจ็บภายนอก ตราบใดที่มันไม่เกี่ยวข้องกับกระดูกและเส้นเอ็น รับประกันได้ว่าบาดแผลจะหายภายในชั่วข้ามคืน
“นี่สำหรับรักษาโรคปอด ถ้าปอดของคุณได้รับบาดเจ็บ คุณจะไอและมีเสมหะ หากไม่ได้รับการรักษาอย่างถูกต้องมันก็จะทิ้งผลที่เชื่องช้า และยาพวกนี้จะไปถึงจุดเริ่มต้นของโรคและรักษาได้อย่างสมบูรณ์
“นี่คือการเพิ่มภูมิคุ้มกันของคุณ เป็นสิ่งที่คุณต้องการมากที่สุด ดูคุณสิ คุณผอมเกินไป สาเหตุที่น้ำหนักไม่ขึ้นก็เพราะระบบย่อยอาหารและภูมิคุ้มกันไม่ดี”
…
แอนหยิบขวดยารักษาจากกองใหญ่ ๆ แล้วยิ้ม “นี่ดีที่สุดสำหรับเซร่า!”
โคลคว้ามันกลับมาและพูดอย่างเย็นชาว่า “นี่เป็นของแองเจลีน ถ้าคุณต้องการพวกมัน คุณต้องขออนุญาตจากเธอก่อนสิ”
เสียงเหมือนรังเกียจ แอนกล่าวว่า “นี่เป็นเพียงกระปุกยาสำหรับช่วยรอยฟกช้ำ ไม่ใช่เหรอ? คุณกำลังทำให้มันฟังดูเหมือนเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์เกินไปนะ”
แองเจลีนยัดกระปุกยาเข้าไปในมือของแอน “เอาไปเลยค่ะ น้าแอน”
แอนแกล้งทำเป็นปฏิเสธเล็กน้อยก่อนจะรับมันไปในที่สุด
โคลกล่าวว่า “แองเจลีน ยาเหล่านี้ไม่ได้มีในท้องตลาดนะ อย่าเพิ่งเอาไปให้คนอื่น เก็บเอาไว้เผื่อตัวเองบ้าง”
แองเจลีนกล่าวว่า “อาการบาดเจ็บของฉันหายแล้ว ซี่โครงของฉันไม่เจ็บแล้ว และฉันก็หยุดไอแล้วด้วย”
โคลมองแองเจลีนอย่างสงสัย เขายืนอยู่ที่นี่มาสักพักแล้ว และเขาไม่ได้ยินเสียงแองเจลีนไอเลยสักครั้ง
“แกรนด์เอเซียมีสิ่งที่ทักษะมากกว่า งั้นเหรอ? เมื่อเขาอุ้มคุณไว้ในอ้อมแขนและพาคุณไปในวันนั้น ผมก็คิดที่จะคว้าคุณกลับมา” โคลพูดอย่างขมขื่น
ดวงตาของแองเจลีนตกตะลึงจนสั่นสะเทือน โคลบอกว่าเจย์อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน?
เป็นไปได้อย่างไร?
เขาไม่มีความรู้สึกต่อเธออีกต่อไปแล้ว แม้แต่การจ้องมองของเขาก็ยังเฉยเมย มันเต็มไปด้วยความขยะแขยงเมื่อเขามองไปที่เธอกับที่ผ่านมานี้
ยิ่งไปกว่านั้น เขาอยากจะโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาได้อย่างไร ในเมื่อตอนนี้เขาเดินเองไม่ได้?
คลื่นยักษ์ในหัวใจของแองเจลีนกำลังขึ้น ๆ ลง ๆ เธอประหลาดใจอย่างมากกับการเปิดเผยเรื่องนี้
