ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 840
เธอไม่ได้รับผลลัพธ์ใด ๆ หลังจากที่แสวงหาความช่วยเหลือจากภายนอก ดังนั้น นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงกลับมาหาเขา เธอไม่มีทางเลือกอื่น
แองเจลีนมองเขาอย่างโง่เง่า บางทีตอนนี้เธออาจจะครอบงำมากขึ้นเพราะเธอกำลังมีความสุขมากหลังจากที่ดื่มแอลกอฮอล์
“เจย์ อาเรส บอกฉันที ฉันควรจะทำยังไงเพื่อที่จะทำให้นายปล่อยเซเวียร์ กรุ๊ปไป?”
“นี่เป็นวิธีที่เธอขอร้องใครบางคนงั้นเหรอ?” ฮี่ฮี่ เธอกล้าดียังไงถึงเรียกเขาด้วยชื่อเต็ม? ใครมอบความกล้าให้เธอทำแบบนี้?
แองเจลีนยืดหลังตรง เธอยืนต่อหน้าเจย์เหมือนกับนักเรียนที่ทำผิด
นี่เป็นวิธีที่เธอยืนในตอนที่เธอทำผิดตอนที่เธอเป็นเด็ก ตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ในท่านี้เหมือนแต่ก่อน
“ถ้านายตกลงที่จะปล่อยเซเวียร์ กรุ๊ป นายเอาชีวิตฉันไปก็ได้ถ้านายต้องการ” แองเจลีนกล่าวอย่างหนักแน่น
สีหน้าของเจย์จืดชืด “ฉันจะเอาชีวิตเธอไปทำไม?”
เขาแค่อยากให้เธอมีชีวิตที่ดี เขาอยากให้เธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและหมดห่วง
แองเจลีนไม่เข้าใจเข้า “อืม…นายอยากให้ฉันอ้อนวอนนายยังไงล่ะ?”
เจย์มองที่ใบหน้าที่กังวลของเธอ “เมื่อก่อนเธอเก่งเรื่องการอ้อนวอนคนใช่ไหม?”
แองเจลีนจำได้ว่าเธอได้ขอร้องเขาเมื่อครั้งก่อนและหน้าของเธอก็เริ่มแดง
เมื่อก่อน เธอจะถูไถตัวเองกับตัวเขาอย่างเขินอาย พวกเขาอยู่ในความสัมพันธ์ที่ยอดเยี่ยมก่อนหน้านี้ ดังนั้นเธอจึงลดอีโก้ของเธอเพื่อทำแบบนั้นได้
อย่างไรก็ตาม เธอมองไปที่ท่าทีดูถูกในสายตาของเขา เธอจะทำแบบนี้เพื่ออ้อนวอนเขาอีกครั้งได้อย่างไร?
เจย์กำลังนั่งอยู่บนรถเข็น แม้ว่าเขากำลังเงยหน้ามองเธอ ความยิ่งใหญ่รอบ ๆ ตัวเขาทำให้เขาดูสูงศักดิ์จนทำให้ดูเหมือนว่าเขาสูงส่งเหนือทุกคน
แองเจลีนหายใจอย่างรุนแรง ในตอนนั้น สมองของเธอว่างเปล่า
ทันใดนั้น แองเจลีนก็เตะไปที่รถเข็นของเจย์ รถเข็นคันนั้นหมุนกลับหลังและหยุดในตอนที่มันถถึงกำแพง
ท่ามกลางความตกใจของฟินน์ แองเจลีนผลักเขาออกและล็อคประตูด้านหลังเธอในตอนที่เธอกลับเข้าไปข้างในห้อง
ฟินน์ “…”
แองเจลีนกลับเข้าไปในห้อง กำลังเข้าหาเจย์พร้อมตาแดง
“เธอจะทำอะไร?”
“นายขอให้ฉันอ้อนวอนเหมือนที่ฉันเคยทำไม่ใช่เหรอ?” แองเจลีนถาม
เจย์เห็นถึงความเศร้าในตาคู่สวยของเธอและทันใดนั้น เขาก็เขาสิ่งที่เธอหมายความ
“แองเจลีน…” เขาอยากที่จะหยุดเธอ
อย่างไรก็ตาม เธอก็เข้าหาเขาด้วยความหลงไหลอันร้อนแรง
มันเหมือนกับว่าเขาได้ถูกเธอเผาไหม้
มันนานเกินไป เขาจินตนาการถึงฉากนี้หลายวันและหลายคืนอย่างนับไม่ถ้วน ตอนนี้ในที่สุดเขาก็พอใจ เขาได้เสียสติไปแล้ว
เขาโอบที่หลังของเธอ เล็บของเขากำลังจิกลงในผิวของเธอ เขาอยากที่ผลักเธออกไป แต่ก็มีพลังอีกอย่างหนึ่งในร่างกายที่ดึงให้เขาเข้ามา
สายตาของเขามีประกายของความคัดค้าน แต่มันก็จมอยู่กับความครอบงำอันบ้าคลั่งของเขา ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้ที่จะต่อสู้และยอมให้เธอทำในสิ่งที่เธอต้องการ
พวกเขากำลังเผาไหม้ด้วยความหลงไหลและความปรารถนา ในที่สุด ความรู้สึกเหล่านั้นจึงกลายเป็นเถ้าถ่าน
แองเจลีนเงยหน้าขึ้นมองเขา “ท่านอาเรส มันโอเคไหมถ้าฉันอ้อนวอนคุณแบบนี้?”
เจย์ผลักเธอออก “ออกไป”
แองเจลีนนั่งอยู่ด้วยพื้นและกำเสื้อผ้าของเธอ น้ำตาแห่งความเสียใจของเธอไหลรินลงบนพื้น
