ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 852
แองเจลีนหยิบเชอร์รี่ขึ้นมา ระหว่างเธอกิน เธอก็บ่นพึมพำพรางน้ำตาคลอไปด้วย “โหดร้าย ไร้มนุษยธรรมเกินไปแล้ว นายทำแบบนี้กับผู้หญิงท้องได้ยังไง”
เจย์ถามเธอ “เธอไม่ยอมกินหรือดื่มอะไรแบบนี้เมื่อตอนเธอท้องเจนกับเด็ก ๆ งั้นเหรอ”
แองเจลีนตอบ “ตอนนั้นฉันต้องหนีจากการไล่ตามของนาย ฉันต้องนั่งขดตัวอยู่ในห้องเช่าและไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามื้อต่อไปที่ฉันได้จะกินคือเมื่อไหร่ ตอนนั้นฉันวิตกกังวลมาก แล้วก็เป็นเพราะเรี่ยวแรงของฉันไม่คงที่ อาการแพ้ท้องของฉันเลยไม่ค่อยรุนแรงนัก”
เจย์รู้สึกละอายใจที่ไม่อาจสามารถแสดงสีหน้าของเขาได้
อย่างไรก็ตาม แองเจลีนรู้สึกคิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้นมาก “ตอนนั้นช่างต่างกับตอนนี้ที่ต้องถูกนายกักขังและบังคับให้กิน นายให้ความสำคัญกับสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ และ ไม่สนใจสิ่งอื่นที่ใหญ่กว่า”
เธอสำลักขึ้นขณะที่เธอพูด
เจย์ “…”
เห็นได้ชัดเจนว่าเธอคือคนเดียวในหัวใจเขา เขาบังคับให้เธอกินเพราะเขาไม่ต้องการให้เธอผอมไปมากกว่านี้
“ฉันจะออกไปข้างนอกบ่ายนี้ เธอบอกแม่บ้านก็แล้วกันว่าเธออยากกินอะไร อย่าอดล่ะ… ที่รัก” เขาเลียที่ริมฝีปาก คำพูดสุดท้ายนั้นเต็มไปด้วยความหมายมากมาย
แองเจลีนพยักหน้ารัว ๆ
เจย์เห็นความหวังริบหรี่ในแววตาของเธอ เธอตั้งตารอวันที่เขาไม่อยู่บ้านเพื่อที่จะได้สำรวจไปรอบ ๆ
ในมื้อเที่ยง แองเจลีนได้แสร้งกินข้าวไปเล็กน้อย
เจย์รีบออกไปทันทีเมื่อกินข้าวเสร็จ
แองเจลีนรู้สึกโล่งใจมาก
เธอพยายามที่มองหาทางออกจากบ้าน แต่หลังจากเดินขึ้นลงจนทั่วแล้ว กลับไม่พบทางออกเลย
เธอเอนพิงหน้าต่างและมองไปยังข้างนอก ข้างนอกเป็นแปลงเพาะปลูกพืชผักผลไม้ต่าง ๆ ซึ่งเป็นสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย
เธอไม่รู้เลยว่าสถานที่ที่พระเจ้าทอดทิ้งแห่งนี้ที่เจย์ขังเธอไว้คือที่ไหน
เธอเรียกแม่บ้านให้มาหา ขณะที่เธอยิ้มกรุ่มกริ่มให้กับแม่บ้าน เธอก็พยายามถามหาข้อมูลบางอย่าง “เธอรู้หรือเปล่าว่าที่นี่คือที่ไหน”
แม่บ้านส่ายหน้า “ไม่รู้ค่ะ ฉันมาจากอีกฝั่งหนึ่งของประเทศค่ะ”
แองเจลีนอ้าปากค้าง เจย์ช่างเป็นคนที่น่าทึ่งจริง ๆ
เขาต้องการให้เธอใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวอย่างนั้นหรือ?
แองเจลีนจ้องมองไปที่แม่บ้านอย่างชั่วร้ายและสมควรที่ปฏิบัติกับเธอในฐานะที่เธอเป็นคนของเจย์เท่านั้น เธอไม่สามารถขัดความรู้สึกตัวเองให้รู้สึกไม่ดีต่อแม่บ้านคนนี้ได้
แม่บ้านดูเหมือนเป็นคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวสิ่งใด และเริ่มพูดออกมามากขึ้นเมื่อเธอเริ่มสนทนา “คุณเซเวียร์ คุณโชคดีมากนะคะ คุณผู้ชายรักคุณมาก”
แองเจลีนมองไปรอบ ๆ สถานที่กักขังที่คล้ายปราสาทแห่งนี้พร้อมกับยิ้มเยาะที่มุมปาก
จะมีใครกักขังผู้หญิงอันเป็นที่รักของตัวเองไว้สถานที่ที่มืดมิดและไม่เป็นธรรมเช่นนี้ได้?
เมื่อสังเกตความเงียบจากเธอ แม่บ้านก็หันหลังกลับออกไปทำงาน
แองเจลีนเดินกลับไปที่ห้อง นอนลงบนเตียง และผล็อบหลับไปอีกครั้ง
ณ แกรนด์เอเซีย
ทันทีที่เจย์มาถึงเมืองอิมพีเรียล เกรย์สันก็ทักทายเขาด้วยท่าทางที่เคร่งขรึม
“ท่านประธานอาเรสครับ!”
เจย์มองไปที่เขา “พูดมา”
“เหตุการณ์นี้อาจไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ผมคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับเรื่องนี้และไม่อาจปิดบังได้” เกรย์สันพูดอย่างเบา ๆ แต่เจย์สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ
ภายใต้สายตาที่คมดุจนกอินทรีย์ของท่านประธาน เกรย์สันไม่กล้าลังเลที่จะพูดออกมาทันที “เมื่อไม่กี่วันก่อน ได้มีบางคนเข้าไปถามผู้ที่เกษียณจากอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนเกี่ยวกับสถานการณ์ของคุณแม่ท่านประธานครับ โชคดีที่คนเหล่านั้นเป็นผู้ป่วยโรคสมองเสื่อมและได้บอกเพียงแค่ว่าพวกเขาเคยเห็นคุณแม่ของท่านที่อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนเท่านั้น พวกเขาไม่ได้เปิดเผยอะไรไปมากกว่านี้ครับ”
เมื่อได้ยินข่าวนี้ เจย์ก็ตกใจมากจนไม่ได้เอยอะไรสักคำเป็นเวลานาน
เกรย์สันพูดต่อ “ท่านประธานอาเรส หรือว่าจะเป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญ?”
เพราะท้ายที่สุดแล้วก็ยังคงมีคน ๆ หนึ่งที่ยังคงคอยคิดถึงคนอีกคนอยู่บนโลกใบนี้อยู่ดี เรื่องแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นทุกวันหรอกหรือ?
ท่าทางของเจย์นั้นเคร่งขรึม
เนื่องจากตระกูลอาเรสถูกปกคลุมไปด้วยหมอกและควันหนา ไม่ว่าจะสายลมหรือใบหญ้าก็สามารถทำให้ระเบิดเวลาระเบิดออกมาได้
เขาไม่อาจที่จะประมาทได้
