ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 864
ดวงตาคล้ายกวางคู่นั้นกระพริบปริบ ๆ มันใสราวกับฤดูใบไม้ผลิที่ไร้ฝุ่น
“นี่เธอยั่วยวนฉันเหรอ?”
น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
แต่กระนั้นเอง แองเจลีนก็เหยียดแขนไปคล้องคอของเขาและลูบใบหน้าที่เย็นกว่าประติมากรรมน้ำแข็งของเขาอย่างไม่เกรงกลัว “ท่านอาเรส มองฉันสิ”
เธอหันใบหน้าที่เย็นชาและหล่อเหลาของเขามาที่เธอ สายตาของเจย์ตกไปที่ต้นคอของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ และลูกกระเดือกที่เย้ายวนของเขาก็กระเพื่อม
นี่มันก็เป็นแค่การกวนประสาท!
“ออกไป” เขาสั่ง
แองเจลีนอึ้งไปเล็กน้อย ความผิดหวังฉายออกมาผ่านดวงตาของเธอ แต่มันก็หายวับไป แล้วเธอก็กลับมาแสดงท่าทีเย่อหยิ่งของเธอ “ท่านอาเรส นายไม่ได้อยากให้ฉันเป็นคนรักของนายหรอกเหรอ? ห้าพันล้านสำหรับเงินเดือนหนึ่งเดือน… นายคงไม่อยากจะแพ้นักหรอกใช่ไหม?”
เจย์เงียบ
จริง ๆ แล้วเขาต้องการเธอแทบบ้าอย่างไม่ต้องสนใจสิ่งใด แต่เขากลัวว่าเธอจะสัมผัสอะไรบางอย่างได้
ในท้ายที่สุดแล้ว เขาก็คงไม่ได้ฉลาดนักเมื่อเขาถูกกระตุ้นและพร้อมที่จะเปิดเผยความรักของเขาออกมา
“ไม่จำเป็น” เขาระงับความต้องการของร่างกายของเขาอย่างหมดท่า
“ท่าอาเรส พวกเราตระกูลเซเวียร์เป็นนักธุรกิจที่ซื่อตรง และจะไม่มีวันปล่อยให้ลูกค้าของเราต้องทุกข์ทรมานกับการขาดทุนหรอกนะ” หลังจากพูดจบ มือของเธอก็ไม่อยู่กับที่
“แองเจลีน เซเวียร์” เขาจับมือของเธออย่างขุ่นเคือง
อย่างไรก็ตาม แองเจลีนเริ่มได้ใจมากยิ่งขึ้นไปอีก
เธอกลั่นแกล้งเขาอย่างเมามัน
มีแค่เพียงความคิดเดียวที่อยู่ในหัวของเธอ ถ้าหากเขามีคนอื่นอยู่ในใจ เขาจะไม่โต้ตอบกับเธอกลับ
เธอเพียงแค่อยากจะทดสอบเขา
“นี่จะเป็นการไม่ดีสำหรับลูกนะ” เขาได้พบเหตุผลที่แสนกระจอกงอกง่อย
“ก็แค่ต้องอ่อนโยน ไม่เป็นไรหรอก” เธอกล่าว
เธอนอนอยู่ตรงหน้าเขาและได้หยุดการทดสอบของเธอลงทันที
เธอรู้สึกหดหู่มากขึ้นมาภายใน ทำไมเขาถึงไม่โต้ตอบเธอเลยทั้ง ๆ ที่เธอพยายามอย่างมาก?
เจย์หงุดหงิดมาก ผู้หญิงคนนี้กำลังพัดไฟให้ไปทุกหนทุกแห่ง แต่เธอกลับไม่มีความรับผิดชอบในการดับไฟเลย
แต่เมื่อเธอกำลังจะเลิกผ้าห่มและออกไป จู่ ๆ ก็มีแขนยาวยื่นออกมาและปิดโคมไฟที่ผนังลง
จากนั้น ร่างของเธอก็ถูกแขนยาวนี้เกี่ยวไว้ แล้วเธอก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น
ห้องนั้นมืดสนิทและเธอก็ไม่สามารถมองเห็นดวงตาที่ทรมานแต่เต็มไปด้วยความรักของเขา
แต่กระนั้น เธอสามารถสัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่อ่อนโยนและถนุถนอมของเขาที่มีต่อเธอ
เหมือนเมื่อก่อนเลย ไม่สิ มากกว่ายิ่งกว่าเมื่อก่อนเสียอีก
“คุณยังรักฉันอยู่ไหม?” ริมฝีปากบางของแองเจลีนค่อย ๆ ขยับในความมืด
ร่างกายของเจย์ทั้งตัวอ่อนปวกเปียกกับว่ามันถูกกระแสน้ำเย็นพุ่งชน
เขาพยายามพูดให้คลุมเครือ “ถ้าเธอคิดว่าการที่ฉันอ่อนโยนกับเธอคือการแสดงออกถึงความรักล่ะก็ เธอคงเข้าข้างตัวเองมากเกินไป ฉันสนใจแค่ลูกเท่านั้น”
ความขมขื่นเอ่อเต็มหัวใจของแองเจลีน แต่เธอก็แสร้งทำเป็นยิ้ม “ถ้าท่านอาเรสไม่รักฉัน คุณก็คงจะไม่มีความสัมพันธ์แบบนี้กับฉันหรอก”
เจย์ “…”
ก้าวที่ผิดพลาดเพียงครั้งเดียวนำมาซึ่งความเศร้าโศกชั่วนิรันดร์
“ด้วยความยับยั้งชั่งใจที่ไม่ธรรมดาของท่านอาเรส นายจะต้องการการเติมเต็มของฉันได้ยังไงถ้านายไม่ได้รักฉัน” แองเจลีนแตะคางของเขาและเยาะเย้ย
เจย์รู้สึกหงุดหงิด
ตอนนี้เขาทำได้เพียงแค่เลือกที่จะเงียบ
แองเจลีนปีนขึ้นและเปิดโคมไฟผนัง เธอพูดอย่างจริงจังว่า “นายและฉันได้กำลังระบายความในใจของกันและกันออกมา ดังนั้นฉันจะบอกนายทุกอย่างที่ฉันได้เก็บมันไว้ในใจ ฉันจะพูดแค่ครั้งเดียวเท่านั้นในชีวิตนี้ ดังนั้นนายต้องตั้งใจฟังให้ดี”
เจย์มองท่าทีที่จริงจังอย่างกะทันหันของแองเจลีนและเริ่มขึงขัง
“เจย์ที่รัก ถ้านายยังรักฉันอยู่ ฉันหวังว่านายจะปฏิบัติกับฉันในฐานะคู่ชีวิตของนาย ไม่ใช่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่นายคอยปกป้องมาโดยตลอด”
