ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 865
“เมื่อนายเผชิญหน้ากับความยากลำบาก ฉันหวังว่าฉันจะสามารถเป็นต้นฝ้ายที่ยืนเคียงข้างนาย ฉันต้องการเป็นกำลังของนาย คอยสนับสนุนนายอย่างกล้าหาญเมื่อนายเผชิญกับบททดสอบต่าง ๆ และยังคงมอบไหล่ให้นายได้เอนพิงแทนที่จะกลายเป็นตัวภาระ ฉันอยากให้นายคิดเสมอว่านายจะปกป้องฉันในที่ที่ปลอดภัยได้ยังไง”
“นายเข้าใจที่ฉันพูดไหม? ไม่ว่าจะขมขื่นหรือหวานชื่น ฉันแค่อยากจะแบ่งเบาภาระกับคนที่ฉันรัก”
…
เจย์จ้องมองไปที่แองเจลีนอย่างว่างเปล่า จู่ ๆ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่เขาวางไว้ในมือก็เติบโตขึ้นอย่างไม่คาดคิด
เธอกลายเป็นสิ่งที่เขาชื่นชอบ แข็งแกร่ง กล้าหาญ ซื่อสัตย์ และไม่เกรงกลัวความทุกข์ทรมาน
ลำคอของเขาติดขัดและเขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เป็นเวลานาน
แองเจลีนพูดอีกครั้งว่า “ถ้านายมีปัญหาอะไรแต่ไม่เต็มใจที่จะเล่าให้ฉันฟัง ฉันจะรู้สึกว่านายไม่เชื่อใจฉันมากพอ หรือไม่ก็ฉันไม่มีความสามารถพอที่จะเป็นภรรยาของนายได้ ถ้าอย่างนั้นแล้วฉันก็เลือกที่จะทิ้งนายไปนะ”
หลังจากหยุดไปพักหนึ่ง ดวงตาของเธอก็กลายเป็นสีแดงก่ำ แต่ละคำและแต่ละประโยคนั้นล้วนมีพลัง “ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บปวดที่ต้องทิ้งนายไป แต่ฉันจะทิ้งนายและไม่มีวันให้โอกาสนายได้มีฉันอีก ดังนั้น นายต้องคิดให้รอบคอบก่อน นายจะซื่อสัตย์กับฉันไหม?”
เมื่อแองเจลีนพูดจบ เธอจูบเขาเบา ๆ ที่ริมฝีปากของเขา แล้วลุกขึ้นและจากไป
เจย์รู้สึกตกใจกับคำพูดที่ดักทางของเธอ
แองเจลีนกำลังบังคับให้เขาสารภาพกับเธอ…
เขาได้ข่มขู่ปู่ของเขาในตอนกลางวันและตอนนี้…
ฮิฮิ!
รอยยิ้มที่ทำอะไรไม่ได้ปรากฏขึ้นในดวงตาที่มีเสน่ห์ของเจย์ ในที่สุดเขาก็พบเจอกับความเศร้าโศกของปู่ของเขา
ในเวลานี้ หัวใจของเขานั้นสับสนและขัดแย้งกันอย่างมาก
ค่ำคืนนี้ช่างสั้นนัก
ในชั่วพริบตารุ่งเช้าก็มาถึง
แองเจลีนยืนอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง ถือกระเป๋าเดินทางไว้ในมือ เธอจ้องมองเขาอย่างเงียบ ๆ
มีความหวังเป็นนัยอยู่ในดวงตาของเธอ
“ฉันจะไปส่งเธอ” ดูเหมือนว่าเขาจะลืมสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ เพราะเขาได้เมินเฉยต่อความคาดหวังและความต้องการจากการจ้องเขม็งของเธอ
“เจย์ นายต้องคิดเรื่องนี้ให้ถี่ถ้วนนะ เมื่อฉันออกจากประตูนี้ไปแล้ว นายและฉันจะมีแค่วันพรุ่งนี้เท่านั้น อดีตของเราทั้งหมดจะถูกลบล้างไปทั้งหมด” แองเจลีนพูดด้วยท่าทางเด็ดขาด
ความรู้สึกที่ทำอะไรไม่ถูกแวบผ่านดวงตาของเจย์
ถ้าเธอให้เวลาเขาหนึ่งเดือนแทนที่จะเป็นหนึ่งคืน เขาก็ยังคงไม่รู้ว่าจะเลือกอะไร
เขามองเห็นความไร้หัวใจค่อย ๆ เอ่อล้นออกมาจากดวงตาของแองเจลีน…
เขากระสับกระส่ายเล็กน้อย
“ไปกันเถอะ” เขาพูดเบา ๆ
เป็นอีกครั้งที่เขาเลือกที่จะเพิกเฉยต่อคำร้องขอของเธอ
เมื่อเขาเอื้อมมือออกไปช่วยเธอถือกระเป๋าเดินทาง แองเจลีนก็กดกระเป๋าเดินทางลงอย่างแน่น
เจย์มองเธออย่างสงสัย
เขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ดวงตาของแองเจลีนก็เต็มไปด้วยน้ำตา แต่อย่างไรก็ตาม ยังคงมีแววตาที่เผยให้เห็นถึงคนที่ดื้อดึงและยากจะรับมือ
เธอหมุนกระเป๋าเดินทางและมือของเขาหลุดออก จากนั้นเธอก็ยกกระเป๋าขึ้นแล้วหมุนตัวไป
เธอทิ้งเขาไว้พร้อมกับท่าทีถอยห่างที่เด็ดขาดของเธอเท่านั้น
เจย์ “…”
เขาเพียงแค่ไม่ได้ให้คำตอบกับเธอ ทำไมเธอถึงโมโหขึ้นมาอีกครั้งล่ะ?
“แองเจลีน เธอควรปรับอารมณ์ความฉุนเฉียวของเธอได้แล้วนะ” เจย์พูด
แองเจลีนพูดอย่างโกรธเคือง “อารมณ์ของฉันเป็นธรรมชาติและไม่สามารถปรับเปลี่ยนได้”
เจย์สะอึกด้วยคำพูดของเธอ… ด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปไปหมด
