ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 866
ในอดีต เธอคงจะพูดแค่ว่าที่เธออารมณ์เสียเป็นเพราะเขาตามใจเธอ อารมณ์เสียนี่กลายเป็นเรื่องปกติในตอนนี้แล้วงั้นเหรอ?
เธอจะทิ้งอดีตของพวกเขาจริง ๆ ใช่ไหม?
ฟินนขึ้นมายังชั้นบนและพูดว่า “ท่านประธานอาเรส รถพร้อมแล้วครับ”
เจย์พยักหน้า “ไปกันเถอะ”
แองเจลีน เซเวียร์กล่าวอย่างเยือกเย็นว่า “ท่านอาเรส ได้โปรดหยุดเถอะ”
เธอปฏิเสธที่จะให้เขาไปส่งเธอ
เจย์จ้องเธออย่างชั่วร้าย “เธอจะเอาแบบนี้ใช่ไหม?”
แองเจลีนกล่าว “ฉันจะจำสัญญาของฉันกับท่านอาเรส ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ท่านอาเรสต้องการอะไรในเรื่องนั้น ฉันจะพร้อม แต่ในเวลาอื่น ๆ ฉันหวังว่าเราจะมีเวลาส่วนตัวบ้าง!”
“แองเจลีน เซเวียร์”
จู่ ๆ เจย์ก็พูดอย่างโกรธเคือง “ฉันไม่มีอะไรจะสารภาพ สิ่งที่เรียกว่าความยากลำบากที่พูดไม่ได้พวกนั้นก็เป็นแค่การคาดเดาของเธอ และ-”
ปากบาง ๆ ของเจย์ก็ยกขึ้น และหลังจากที่ได้พูดและทำไปหมดแล้ว เขาจึงพูดคำพูดที่โหดร้ายที่ซ่อนอยู่ในใจของเขาออกมา
“วิธีที่เธอทดสอบความรักของเราเมื่อคืนก่อนมันหยาบคาย เธอต้องรู้ว่าผู้ชายแตกต่างจากผู้หญิงนะ ผู้ชายสามารถแยกเซ็กส์ออกจากความรักได้ แต่ผู้หญิงไม่ พูดให้ตรงคือ เธอแยกไม่ได้”
ดูเหมือนว่าเขากำลังเยาะเย้ยกับความไร้ความสามารถของเธอด้วยประโยคสุดท้ายนั่น
แองเจลีนหน้าซีดและจู่ ๆ ร่างกายของเธอก็สั่นราวกับว่าวิญญาณได้ออกจากร่างของเธอ
หลังจากนั้น เธอยกกระเป๋าเสื้อผ้าและเดินไปที่บันได
เจย์มองแผ่นหลังของเธอจนกระทั่งเธอหายลับจากสายตาของเขาไป ใบหน้าที่เย็นชาของเขาจึงถูกถอดออกจากหน้ากากในที่สุด
เขาได้ยินเสียงแตรรถไกลออกไป หลังจากนั้น เขาขึ้นรถเข็นในทันทีและเข็นตัวเองไปที่หน้าต่าง
“แองเจลีน!” เขาร้องไห้ฟูมฟายออกมา
“ฉันขอโทษ” ช่วงเวลาต่อมา เขาก็ทรุดลงบนพื้น
ไม่เคยมีช่วงเวลาไหนที่เขาเกลียดกับความไร้ความสามารถของเขาเท่าตอนนี้เลย เขาเกลียดที่เขากังวลเรื่องของแองเจลีนที่เขาทำให้เธอติดอยู่กับอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดของเขา
เขาเกลียดตัวเองที่ทำร้ายแองเจลีนอยู่เสมอ
แองเจลีนเพิ่งกลับมายังที่พักของตระกูลเซเวียร์ในเมืองนางแอ่น แอนรีบทักทายเธอและบ่นออกมา
“นายหญิง ในที่สุดเธอหญิงก็กลับมา”
แอนช่วยเธอยกกระเป๋าเดินทางอย่างใจดีและพูดคุยต่อว่า “งานแต่งงานของเซร่าน้อยของฉัน เธอใส่ใจมันจริง ๆ ไหม?”
เชอร์ลีย์บ่นพึมพำ “แองเจลีนน้อยยุ่งอยู่กับเรื่องของบริษัท เธอจะมีแรงมาห่วงเรื่องงานแต่งงานลูกสาวของคุณได้ยังไง?”
แอนกลับมาใช้นิสัยแย่ ๆ นายหญิงต้องดูแลเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ของตระกูลเซเวียร์ นี่เป็นกฏ”
หลังจากที่แองเจลีนเข้าบ้าน เชอร์ลี่ย์จึงยื่นถ้วยน้ำอุ่นให้กับเธออย่างครุ่นคิด “ดื่มให้หมดสิ”
แองเจลีนดื่มจนหมดและวางแก้วลงบนโต๊ะ
แอนนั่งอยู่ข้าง ๆ แองเจลีน “นายหญิง ตระกูลไททัสได้กระจายข่าวเรื่องค่าสินสอด 1 หมื่นล้านสำหรับการแต่งงานของเซธ ถ้าเราวางแผนงานแต่งแบบซอมซ่อเกินไป ตระกูลเซเวียร์ของเราจะสูญเสียความน่านับถือเอานะ”
“เรื่องนี้พ่อคิดว่าไงคะ?” แองเจลีนเพ่งสายตาไปที่จอร์จที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์
จอร์จวางหนังสือพิมพ์และพูดว่า “แองเจลีน แน่นอนว่าฉันหวังว่าแกจะทำให้ได้มากที่สุด อย่าลืมสิว่า มันคือเหตุการณ์สำคัญของชีวิตสำหรับเซธและฉันไม่อยากทำกับเขาอย่างไม่ยุติธรรม”
แองเจลีนพยักหน้าแต่สายตาของเธอก็มองไปที่เชอร์ลีย์ “พ่อคะ เซย์นกับเชอร์ลี่ย์ไม่ได้จัดงานแต่งเลยด้วยซ้ำ ถ้าเราจะวางแผนงานของเซธอย่างที่เขาต้องการมาก ๆ พ่อไม่กลัวว่าพ่อจะด้อยค่าเซย์นใช่ไหม?”
จอร์จตกใจเล็กน้อย
แอนพูดว่า “เขาไม่หวังหนิ มันเกี่ยวอะไรกับเซธของอาล่ะ? อีกอย่าง นายหญิงเทียบภรรยาของเขากับยูมิ ไททัสได้จริง ๆ เหรอ?”
เชอร์ลี่ย์กัดปาก เธอมีท่าทีอับอาย
แองเจลีนพูดอย่างโกรธเคือง “คุณอาแอนคะ ยูมิ ไททัสคือทายาทของไททัส กรุ๊ป เธอมีสถานะทางสังคมสูง แต่ทั้งหยิ่งผยองและทำตัวหัวรั้น ถ้าเซธของคุณแต่งงานกับลูกสะใภ้คนนี้เขาสู่ตระกูล คุณจะต้องแบกรับมันในอนาคต”
หลังจากนั้น เธอจับมือของเชอร์ลีย์อย่างเสน่หาและชมเธอว่า “พี่สะใภ้ของฉัน ถึงแม้จะเกิดมาด้อยกว่ายูมิเพียงเล็กน้อย เธอก็ดีกว่าหล่อนในทุก ๆ อย่าง สุภาพ มีคุณธรรม มีความรู้และมีเหตุผล การที่เซย์นของเราแต่งงานกับเธอคือพรตลอดชีวิตสำหรับตระกูลเซเวียร์”
