ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 867
คุณนายเซเวียร์ยิ้มและพยักหน้าอยู่ข้าง ๆ เธอ เห็นได้ว่าเธอชอบเชอร์ลี่ย์เอามาก ๆ
แอนเปล่งเสียงทางจมูกอย่างดูถูก “ลูกสาวของสามัญชนคนนี้จะเทียบกับลูกสาวของตระกูลเศรษฐีได้ยังไง?”
แองเจลีนมีท่าทีที่ผิดหวัง “ฉันจะถือคำพูดแย่ ๆ ของคุณอาเป็นสำคัญ ลูกสะใภ้ของตระกูลเซเวียร์ของเราควรถูกปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกัน วันนี้ฉันจะให้ 2 หมื่นล้านสำหรับงานแต่งงานของเซธ เมื่อตระกูลเซเวียร์ไม่ขายหน้าอีกต่อไป ฉันจะชดเชยให้กับเซย์นและเชอร์ลี่ย์เป็นเงินหนึ่งหมื่นล้านสำหรับงานของพวกเขา เมื่อเวลามาถึง คุณอาก็หยุดไม่ได้”
ทันใดนั้น แอนก็หรี่ตาพร้อมกับหัวเราะ “2 หมื่นล้านเลยเหรอ? โอ้ นั่นมันเป็นสองเท่าของสิ่งที่ตระกูลไททัสกำลังเรียกมา ตอนนี้ เซธของฉันจะไม่ถูกวิจารณ์และจะไม่มีใครพูดวาเขากำลังเกาะผู้หญิงกิน”
หล่อนเปลี่ยนท่าทีเป็นประจบสอพลอในทันทีและมองแองเจลีน “ตามที่นายหญิงบอกเลยค่ะ”
แองเจลีนให้คำมั่นต่อเรื่องของเชอร์ลี่ย์และพูดอย่างรู้สึกผิดว่า “พี่สะใภ้คะ ไม่ต้องห่วงนะ ตระกูลเซเวียร์ของเราจะชดเชยให้กับพี่ด้วยงานแต่งงานที่งดงามอย่างแน่นอน”
เชอร์ลี่ย์รู้สึกน้ำตาไหล “แองเจลีน เธอไม่ควรทำให้ตัวเองลำบากนะ”
แองเจลีนยิ้มและพยักหน้า “ค่ะ”
ร่างกายที่ตั้งท้องทำให้ใครคนหนึ่งรู้สึกเหนื่อยได้ง่าย
แองเจลีนคุยกับพวกเขาเล็กน้อยก่อนที่จะกลับไปที่ห้องนอนเพื่อพักผ่อน ในช่วงบ่าย เด็กน้อยน่ารักทั้งหลายก็กลับมาจากโรงเรียน
เจนสันที่กำลังถือใบประกาศรับเข้าเรียนพิเศษฉบับหนึ่งในมือของเขา เดินเข้าไปในห้องของแองเจลีน
“คุณแม่”
เจนสันยื่นใบประกาศรับเข้าเรียนให้กับคุณแม่ “ดูสิฮะ”
แองเจลีนมองที่ใบประกาศรับเข้าเรียนที่ติดตราของมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของโลก เธอตกตะลึงงัน
“สถาบันเยาชนในตำนานงั้นเหรอ?”
หลังจากนั้น เธอจึงกอดเจนสัน “เจนส์ ลูกน่าทึ่งมาก! นี่เป็นมหาวิทยาลัยที่ลึกลับและและดีที่สุดในโลกเลยนะ มันยังกล่าวอีกว่าพวกเขาจะรับเด็กนักเรียนที่มีพรสวรรค์เท่านั้น!”
หลังจากช่วงเวลาแห่งความสุขสั้น ๆ แองเจลีนนิ่งในทันที
“ไม่มีทาง ไม่มีทาง ลูกยังเด็กมาก ลูกจะทิ้งคุณพ่อกับคุณแม่ได้ยังไง?” แองเจลีนปฏิเสธอย่างเฉียบขาดมาก
อย่างไรก็ตาม เจนสันก็พูดว่า “คุณแม่ ผมอยากไป”
“ทำไมล่ะลูก?” แองเจลีนรู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อย
“เพราะว่าผมอยากเป็นคนที่ดีกว่าคุณพ่อ”
“แต่ผมไม่อยากทิ้งคุณแม่” แองเจลีนจะร้องไห้
“เจนส์ ลูกไม่ชอบการพูดคุยกับคนแปลกหน้ามาก ๆ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าลูกไม่ชินในตอนที่ลูกไปถึงที่นั่น?”
เจนสันลูบหัวของคุณแม่และทำให้เธอสบายใจ “คุณแม่ ก็อย่างที่คุณแม่พูดไว้ คนที่กล้าหาญจะไร้ความกลัวและเดินไปข้างหน้าเพื่อเผชิญกับความท้าทายอย่างไม่ลังเล คุณแม่ต้องเชื่อในตัวผมว่าผมสามารถเอาชนะความกลัวทั้งหมดในหัวใจและเริ่มต้นการเดินทางในชีวิตของผมอย่างกล้าหาญ”
แองเจลีนกอดเจนสันแน่น ไม่ยอมปล่อยเป็นเวลานาน
เจนสันกอดคุณแม่ “คุณแม่ หลังจากที่ผมไปแล้ว คุณแม่ต้องดูแลตัวเองนะ ผมจะคิดถึงคุณแม่นะครับ”
“ลูกจะไปเมื่อไหร่?” แองเจลีนถามขณะที่ร้องไห้
“ผมจะออกไปในวันงานแต่งงานของคุณน้า”
“ทำไมต้องเป็นวันนั้นล่ะ?” แองเจลีนงุนงง
เจนสันพูดว่า “คุณแม่จะยุ่งมากในวันนั้น เพราะงั้น ตอนที่ผมไป คุณแม่ก็จะไม่มีเวลารู้สึกเจ็บปวด”
แองเจลีนกอดเจนสันและร้องไห้ด้วยความโศกเศร้ามากยิ่งขึ้น
คิ้วเรียวยาวของเจสันสั่น “ผมจะบอกเขาทีหลัง”
“อื้ม” แองเจลีนพยักหน้า
ที่จริงแล้ว เขาคิดว่ามันอาจจะไม่มีความจำเป็นที่จะบอกกับคุณพ่อเพราะเขากลัวว่าเรื่องนี้คือสิ่งที่คุณพ่อกำลังทำอยู่
หลังจากเจนสันออกมาจากห้องของมัมมี๊ เขาก็โทรหาเจย์อย่างโกรธเคือง
“เกิดอะไรขึ้น?” เมื่อเจย์รับสาย น้ำเสียงของเขาดูกระวนกระวายใจเล็กน้อย
“ผมกำลังจะไปในนอีกสามสามวัน” เจนสันกล่าวอย่างเย็นชา
อย่างไรก็ตาม เสียงที่จมูกของเขาดูชัดเจนมาก
“ลูกเป็นลูกผู้ชาย อย่าร้อง”
