ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 880
เซย์นมองออกไปที่ถนนไฮเวย์ กลังอย่างสุดขีด “โหย โยนฉันออกไปข้างนอกนั่นเหมือนจะฆ่าฉันชัด ๆ เจย์ ช่วยคิดวิธีที่อ่อนโยนกว่านี้หน่อยได้ไหม? ฉันขอร้อง”
ฟินน์เปิดหน้าต่างและจับเซย์น…
ลมกรรโชกแรงพัดเข้ามาในรถและเสียงกรีดร้องของเซย์นกำลังดังท่ามกลางสายลม…
“เจย์ แกคิดวิธีที่เลวร้ายแบบนี้ได้ แกมันไม่ใช่คนแล้ว”
ตึก!
เซย์นถูกโยนไปยังข้ามทางด้วยเสียงดังตึก
เขาปวดระบมไปทั่วร่างกายราวกับว่ากระดูกของเขากำลังแตกออกจากกัน
“แม่งเอ๊ย!” เซย์นสบถ “เจย์ ใจแกทำด้วยเหล็กรึไงวะ?” เขาแช่งขณะที่หลั่งน้ำตา
หัวใจของเจย์ทำมาจากเหล็กกล้า แต่มันมีไว้เพื่อปกป้องคนที่เขารักอย่างระมัดระวัง
รถโรลส์-รอยซ์ขับออกไปและยังเห็นมันได้จนกระทั่งมันหายไปที่สี่แยก เซย์นนั่งอยู่ข้างถนนบนไฮเวย์ รู้สึกหน้าแดงด้วยลมหนาว อดทนกับความเจ็บปวดที่แทบจะทำให้กระดูกทั่วร่างของเขาป่นปี้ เขาโบกรถที่กำลังจะมุ่งหน้าไปยังเมืองนางแอ่น
ในที่สุด คนขับผู้ใจดีก็รับเขาขึ้นรถ
เมืองนางแอ่น
แองเจลีนไม่รู้ว่าเธอเองหมดสติไปนานแค่ไหน เมื่อเธอตื่นขึ้น เธอก็นอนอยู่บนเตียงของเธอที่บ้านแล้ว
โคลนั่งอยู่หัวเตียง กำลังเช็ดเหงื่อเย็นจากหน้าผากของเธอ
“คุณตื่นแล้วเหรอ?”
แองเจลีนตื่นขึ้นและลุกนั่ง เช็คเสื้อผ้าที่เธอสวมอยู่อย่างกังวล เสื้อผ้าของเธอยังอยู่ครบ แต่มีรอยข่วนสีแดงเลือดที่แขนของเธอ
โคลโยนผ้าเช็ดหน้าลงกะละมังและพูดว่า “คุณกังวลเรื่องอะไรอยู่? คุณคงไม่คิดว่าผมจะทำแบบนั้นกับคนป่วยที่ไม่ได้สติหรอกใช่ไหม?”
แองเจลีนถามอย่างสงสัย “รอยข่วนที่แขนของฉันมายังไง?”
โคลพูดว่า “คุณถูกคนของเจย์ทำให้หมดสติไป พี่สะใภ้ของคุณออกมาพร้อมกับแบกคุณไว้ที่หลัง บางที คุณอาจจะหนักเกิน เพราะงั้นเธอถึงล้มอยู่หลายครั้ง ทำให้คุณบาดเจ็บ”
แองเจลีนถอนหายใจอย่างโล่งอก
โคลจ้องแองเจลีนด้วยความเคียดแค้นเหมือนเตารีดและเหล็กกล้า “นี่ หลังจากวิธีที่เจย์ทำกับคุณ คุณยังอยากจะปกป้องเขาราวกับเขาเป็นหยกอีกไหม? ผู้หญิงคนอื่น ๆ คงจะนอกใจเขาไปแล้วเพื่อที่จะทำให้เขาแค้น”
น้ำตาของแองเจลีนก็ไหลร่วงลงมาจากตา
โคลกระวนกระวาย “อย่างร้องสิ ผมกลัวการทำผู้หญิงร้องไห้ที่สุด โอเค ผมจะไม่พูดอีกแล้ว”
“เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน” แองเจลีนกล่าวอย่างเศร้าสร้อย
“คนเปลี่ยน แองเจลีน สักวันหนึ่ง เราจะเสียฟันของเรา ผมของเราจะเริ่มหงอก และผิวก็จะเหี่ยวย่น คุณจะรับประกันได้ยังไงว่าหัวใจของคนจะไม่เปลี่ยน?”
โคลพูดว่า “ใช่ เขาเคยมีคุณในหัวใจและสายตาของเขา แต่ตอนนี้เขาแก่แล้ว กล้ามเนื้อของเขาก็อ่อนแรงและยังมีที่ว่างขนาดใหญ่ขึ้นในตัวเขา เพราะงั้น เขาจึงสามารถเลี้ยงดูผู้หญิงอื่นได้”
แองเจลีนมองโคล พูดไม่ออก “นี่มันทฤษฎีวิปริตอะไรเนี่ย?”
เจย์ อาเรสช่างโดดเด่น เขาจะแก่ได้อย่างไร?
ท่าทีบูดบึ้งปรากฏขึ้นทางสีหน้าของโคล และเขาพูดว่า “คุณแม่บอกกับผมแบบนี้”
