ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 881
เมื่อเขาพูดถึงแม่ของเขา ก็ได้มีท่าทีของความเหงาโดดเดี่ยวบนใบหน้าที่หล่อเหลาและละเอียดอ่อนของโคล
แองเจลีนจำได้ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยบอกว่าเขาเป็นลูกคนเดียวในครอบครัว ที่ซึ่งมีพี่น้องต่างแม่มากมายเกินกว่าจะนับได้ และเขามีความรู้สึกค่อนข้างแปลกประหลาดเกี่ยวกับโครงสร้างครอบครัวของเขา
“แม่ของคุณไม่สนใจเลยเหรอที่พ่อของคุณอาละวาดไปทั่ว” แองเจลีนถาม บางทีอาจเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็นหรือบางทีอาจเป็นเพราะความเป็นห่วงเป็นใยโคลในฐานะของเพื่อน
รอยยิ้มอันอบอุ่นของโคลเริ่มขมขื่นเล็กน้อยเมื่อเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ทำอะไรไม่ถูก
“แม่ของผมคือคู่แท้แต่แรกของพ่อ เมื่อแม่แต่งงานกับพ่อ ผมคิดว่าพ่อของผมจะรักเดียวใจเดียว แต่พ่อก็เพียงชอบแม่แค่ผิวเผินและแอบคบหากับผู้หญิงสวย ๆ คนอื่น พอแม่รู้เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ พวกนั้น ผมโมโหมากจนเกือบกระโดดลงมาจากตึก พ่อของผมคุกเข่าขอร้องแม่เป็นเวลาสามวันสามคืนก่อนที่แม่จะให้ยกโทษให้พ่อ”
“ผมคิดว่าพ่อของผมจะสำนึก แต่ต่อมา ผมก็รู้ว่าเขาทำตัวแย่ลงกว่าเดิม ทุกครั้งที่เขาเดินทางไปทำธุรกิจ เขามักจะพาผู้หญิงสวย ๆ กลับบ้านมาด้วยท้องที่โตเสมอ แล้วพอแม่ของโกรธ แม่ก็จะไปที่ห้องสวดมนต์ของครอบครัวและอธิษฐานต่อพระเจ้าโดยไม่หันกลับมามองดูพ่ออีกเลย แต่ถึงอย่างนั้น พ่อก็ยังคงยืนกรานที่จะเข้าไปในห้องสวดมนต์สองสามชั่วโมงทุกวัน”
แองเจลีนอึ้งไป “พ่อของคุณก็ไม่ธรรมดาเลยนะ ผู้ชายคนอื่นคงลืมความรักครั้งเก่าไปแล้วเมื่อเจอความรักครั้งใหม่ การกระทำที่พ่อของคุณทำกับแม่ของคุณก็ยังคงค่อนข้างเมตตาและตรงไปตรงมาอยู่นะ”
จิตใจที่ตรงไปตรงมาของแองเจลีนทำให้เธอโกรธเคืองกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับแม่ของโคล “แต่ยังไงก็เถอะ พ่อของคุณทำให้แม่ของคุณเสียใจ แม่ของคุณมีเพียงรักเดียว แต่ในเมื่อพ่อของคุณไม่สามารถมอบความรักที่บริสุทธิ์ให้กับเธอได้ ทำไมเขาถึงต้องลำบากลำบนปลอบใจแม่ของคุณด้วยล่ะ?”
โคลมองไปที่แองเจลีนที่ไม่พอใจและพูดด้วยความงุนงงว่า “คุณคล้ายกับแม่ของผมมากเลยนะ ทั้งแม่และคุณต่างก็เมตตาและอุทิศตัวเพื่อความรัก แล้วคุณก็รู้ว่าคนที่คุณรักมันสวะ แต่คุณก็ยังไม่ยอมทิ้งเขาไป คุณยอมที่จะเป็นคนผิดและไม่ยินยอมที่จะทลายโซ่ตรวนออกเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่”
แองเจลีนสับสน ไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้เป็นเวลานาน
“บางทีการรักเขาก็กลายเป็นนิสัยไปแล้ว มันเหมือนกับนิสัยของการกินอาหารสามมื้อต่อวันที่ถูกรวมเข้ากับชีวิตของคนเรา คุณไม่สามารถเปลี่ยนมันได้” แองเจลีนพูดทั้งน้ำตาคลอเบ้า
โคลถอนหายใจยาว “แองเจลีน มองมาที่ผมสิ ผมก็รักคุณเหมือนกัน ครั้งแรกที่ผมเห็นคุณ ราวกับว่าแสงสว่างของดวงอาทิตย์ที่แผดเผาได้ปรากฏขึ้นในคืนที่มืดมิดอย่างกะทันหัน มันทำให้ผมมีความสุขมาก ผมไม่สามารถรับรองได้ว่าผมสามารถมอบความสุขที่คุณต้องการได้ แต่ผมรับรองได้ว่าถ้าคุณอยู่กับผม ผมจะใช้ชีวิตแบบรักเดียวใจเดียว จะไม่ทำให้คุณรู้สึกเสียใจหรือทำให้คุณร้องไห้เลย…”
แองเจลีนมองโคลด้วยน้ำตาคลอเบ้า ผู้ชายคนนี้มักจะเป็นภาพของความไร้เดียงสาสำหรับเธอ มันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจทุกครั้งที่เธอกล่าวหาเขาอย่างผิด ๆ
เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะจริงจังกับความรู้สึกของเขาและความรู้สึกของเขานั้นช่างละเอียดอ่อน
“โคล ขอบคุณนะ” แองเจลีนกล่าว
โคลยิ้มอย่างสดใส แม้ว่าเธอจะไม่ได้ให้คำตอบแก่เขา แต่เธอก็ไม่รู้สึกแปลกจากการเรียกชื่อเขาอีกต่อไป ซึ่งทำให้เขามีความสุขมาก
อาการตกใจของเชอร์ลี่ย์จู่ ๆ ก็ดังมาจากชั้นล่าง
“อ่า เซย์น เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”
แองเจลีนหน้าซีด เธอกระโดดลงจากเตียงและวิ่งลงไปชั้นล่าง
เซย์นนอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ร่างของเขาเต็มไปด้วยเลือด แต่เขายังคงสาปแช่งเจย์ “เจย์ อาเรส นายคงต้องเกิดมาจากปีศาจแน่ ๆ ทำไมนายถึงได้ใจร้ายขนาดนี้?”
แองเจลีนมองที่เซย์นซึ่งเต็มไปด้วยเลือด เธอไม่รู้ว่าเธอรู้สึกสิ้นหวังกับความเย็นชาของเจย์หรือว่าเธอรู้สึกกระวนกระวายใจกับเซย์นกันแน่ น้ำตาของเธอก็ไหลพรูลงมาง่าย ๆ เหมือนสายฝน
เซย์นมองไปยังแองเจลีนและหัวใจของเขาก็หยุดลงครู่หนึ่ง
แองเจลีนรับไม่ได้แม้แต่กับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้
เมื่อสิ่งร้ายกาจทั้งหมดถูกวางอยู่ตรงหน้าเธอในวันข้างหน้า เธอคงจะร้องไห้แทบตายเป็นแน่
ภารกิจของเขาคือการช่วยผู้หญิงคนนี้ให้พ้นจากความหมองมัว
