ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 884
ในตอนนั้นเอง ตั๋วการแข่งขันก็ตกลงมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา เชอร์ลี่ย์หยิบมันขึ้นมาและส่งให้กับเซย์น เซย์นรู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง “มันไว้สำหรับร็อบบี้น้อยน่ะ”
แองเจลีนคว้าตั๋วการแข่งขันมาและดูที่สติกเกอร์คำเชิญของการแข่งขันเทควันโดรุ่นเยาวชนระดับนานาชาติบนนั้น แล้วเธอก็ตกตะลึง
เซย์นพูดต่อว่า “ไม่ต้องไปดูมันหรอก การแข่งขันที้รุนแรงแบบนี้ไม่เหมาะกับร็อบบี้น้อยหรอก”
แองเจลีนตอบ “ทำไมจะไม่ล่ะ? ร็อบบี้น้อยชอบเทควันโดและเขาก็มีความสามารถทางด้านนี้ เราไม่อาจทำลายความสามารถที่พระเจ้ามอบให้เขาลงได้นะ”
ความรู้สึกวิตกกังวลเล็กน้อยเกิดขึ้นในดวงตาของเซย์น ถ้าหากแองเจลีนเห็นด้วยที่จะให้ร็อบบี้น้อยเข้าร่วมการแข่งขัน แล้วแม่กับลูกจะต้องแยกจากกันเป็นเวลานาน
เซย์นคงทนไม่ได้
แองเจลีนเก็บตั๋วเข้าไปในกระเป๋าของเธอและพูดว่า “เราจะให้ร็อบบี้น้อยตัดสินใจเรื่องนี้เอง”
เซย์นยื่นมือออกไป จู่ ๆ เขาก็อยากจะฉีกตั๋วออกเป็นชิ้น ๆ
“ร็อบบี้น้อยอยู่ที่ไหนเหรอ?”
“โรงเรียน ใกล้จะเลิกแล้วล่ะ”
ช่างตายยากเสียจริงและเขาก็ปรากฏตัวขึ้น
“เฮ้” เสียงที่คับข้องใจของร็อบบี้น้อยก็ดังมาจากด้านนอกประตู
ร็อบบี้น้องเดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าเป้ใบเล็กที่สพายอยู่ข้างหลัง เขากอดแม่ของเขาและเริ่มทำท่าทางเหมือนเด็กน้อย “คุณแม่ครับ เจนสันไปแล้ว มันช่างน่าเบื่อมาก ๆ เลย”
แองเจลีนรู้สึกสะเทือนใจเมื่อนึกถึงเจนสัน
“วันนี้แม่ไม่ได้ไปส่งเจนสันด้วยตัวเอง แม่ไปทุ่งดอกไม้แต่เช้าเพื่อตกแต่งสถานที่และรับแขก แม่หวังว่าเจนส์จะไม่ตำหนิในเรื่องนี้นะ”
“คุณแม่ครับ เจนส์จะไม่โทษคุณแม่หรอกครับ”
แองเจลีนลูบร็อบบี้น้อยอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “แม่ก็ต้องการเจนส์เหมือนกัน แต่ถ้าเราอดทนอีกหน่อย เจนส์จะกลับมาที่บ้านเมื่อถึงช่วงเวลาปิดเทอม”
เซย์นกัดริมฝีปากแน่นจนมีเลือดไหลออกมา
แองเจลีนที่ซึ่งถูกเก็บอยู่ในความมืดมิด บางทีคงอาจจะไม่รู้ว่าเจนสันจะไม่กลับมาอีกแปดหรือสิบปี
ร็อบบี้น้อยเห็นตั๋วการแข่งขันในมือของแองเจลีน “แม่ครับ นี่อะไรครับ?”
แองเจลีนยื่นตั๋วให้เขา “คำเชิญเข้าร่วมการแข่งขันเทควันโดน่ะ อยากไปไหม?”
ร็อบบี้น้อยหยิบมันจากมือแม่ของเขาและพูดอย่างตื่นเต้นว่า “สุดยอดมากเลยครับ! ผมไม่ได้มีการต่อสู้ที่ดีมานานแล้ว”
เสียงของเซย์นก็แหบแห้ง “ฉันจะพาเธอไปแข่งเองเมื่อฉันดีขึ้น”
“ได้เลยครับ” ร็อบบี้น้อยพยักหน้าอย่างมีความสุข
ร็อบบี้น้อยเก็บตั๋วการแข่งขันลงในกระเป๋านักเรียนของเขา ทันใดนั้น เขาก็มองเห็นอาการบาดเจ็บของเซย์น ร็อบบี้น้อยที่เกิดมาพร้อมกับความเห็นอกเห็นใจ ก็เดินเข้าไปหาเขาทันทีและพูดด้วยความเป็นห่วง “คุณลุง คุณลุงถูกทำร้าย”
แองเจลีนกลัวว่าเซย์นจะพูดความจริงและทำลายความประทับใจที่ดีของลูกที่มีต่อพ่อของเขา
เซย์นพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันทำให้บริษัทเสียหาย คุณตาของเธอก็เลยตีฉันน่ะ”
ร็อบบี้น้อยโพล่งออกมาโดยไม่มีเหตุผล “ผมทำลายปราสาทที่มีค่าหลายพันล้านดอลลาร์ แต่พ่อยังไม่เต็มใจที่จะตีผมเลย พ่อบอกว่าความรักมีค่ามากกว่าเงินเสมอ แล้วดูนี่สิครับ คุณตารักคุณลุง แต่ไม่ลึกซึ้งเท่ากับที่พ่อรักผมเลย”
เซย์นหัวเราะทั้งน้ำตา
เจย์ อาเรส ช่างยอดเยี่ยมเสียจริง แต่ว่า…
เทพเจ้าแห่งความตายที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดมิดจะพาเขาไปที่ไหนกัน?
