ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 893
เซย์นหมุนตัวกลับและจากไป จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของเขา แต่ถึงกระนั้น เขาก็ไม่กล้าที่จะเช็ดมันออก เขาเพียงก้าวท้าวเดินให้เร็วขึ้นและในที่สุดก็ได้หายไปจากสายตาของร็อบบี้น้อย
จากนั้นเขาก็นั่งยอง ๆ ที่มุม ๆ หนึ่ง ปิดหน้าของเขาด้วยมือทั้งสองข้าง และสุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาดัง ๆ
“ร็อบบี้น้อย ฉันขอโทษ”
ร็อบบี้น้อยจับมือสตอร์มและเดินออกจากสนามบิน
“อาสตอร์ม ไปกันเถอะครับ”
แต่ทว่า สตอร์มยืนนิ่งไม่ไหวติง
ร็อบบี้น้อยมองเขาด้วยความตกใจ
“ลุงสตอร์ม มีอะไรเหรอครับ?”
สตอร์มนั่งยอง ๆ ลง จับมือเล็ก ๆ ของร็อบบี้น้อยไว้แล้วพูดว่า “ร็อบบี้น้อย มันไม่มีการแข่งขัน ผมมาที่นี่เพื่อพาคุณไปที่อื่น”
ร็อบบี้น้อยตระหนักรู้เป็นพิเศษถึงความปลอดภัยของเขาตั้งแต่ยังเล็ก เขามีความรู้สึกสะพรึงกลัวกับพฤติกรรมที่ขัดแย้งกันของสตอร์ม
เขาแยกตัวเองให้เป็นอิสระจากมือของสตอร์มและรีบออกมา
“คุณเป็นคนไม่ดี ผมอยากกลับบ้าน”
“ร็อบบี้น้อย ฟังคำอธิบายของผมก่อน…” สตอร์มวิ่งไล่ตามเขา
สตอร์มเก่งในศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นการไล่ตามร็อบบี้น้อยเป็นเรื่องที่แสนง่ายดาย
แต่กระนั้น ร็อบบี้น้อยก็ไม่ง่ายเลยที่จะรับมือ เขาตัวเล็ก ปราดเปรียว รวดเร็วราวกับไฟฟ้า และจับตัวได้ยากราวกับปลาไหล
สตอร์มกลัวว่าเขาจะทำให้ร็อบบี้น้อยบาดเจ็บถ้าหากต่อสู้กับเขา การโจมตีของเขาไม่ได้มีความโหดเหี้ยมและพลังที่เพียงพอ มีการระงับแรงเอาไว้ทุกที่
พวกเขาไม่ได้สังเกตว่าจู่ ๆ ได้มีชายลึกลับจับจ้องพวกเขาอยู่
ชายคนนี้สูงหกฟุตสองนิ้วและโดดเด่นท่ามกลางฝูงชน เขาสวมเสื้อกันลมสีดำและแว่นกันแดดสีดำกับทรงผมหัวเตียน
สายตาของเขาถูกดึงดูดไปที่ร็อบบี้น้อยและมุมของริมฝีปากที่มีเสน่ห์และชั่วร้ายของเขาก็ยกขึ้น “เด็กดี”
เขาเดินไปอย่างช้า ๆ สตอร์มสังเกตเห็นคนแปลกหน้าเดินเข้ามาและหยุดกะทันหัน ปกป้องร็อบบี้น้อยที่อยู่ข้างหลังเขา
ชายคนนั้นมองไปที่สตอร์มและพูดอย่างเป็นกันเองว่า “น่าเสียดายที่เด็กคนนี้กำลังตามนายอยู่ ให้ฉันพาเขาไปเถอะ”
นัยน์ตานกอินทรีย์ของสตอร์มเย็นชาลงทันที เขาเค้นเสียงออกมาสองสามคำระหว่างฟันของเขาและพูดว่า “ไม่จนกว่าฉันจะตาย”
ชายคนนั้นขยับข้อมือและถอดแว่นกันแดดออก
ชายคนนั้นเป็นผู้ร้ายอย่างแท้จริง เขาเดินเข้าไปหาสตอร์มอย่างสงบนิ่ง มือเรียวของเขากำหมัดแน่นอย่างช้า ๆ สายตาของเขาจู่ ๆ ก็เย็นชาลง จากนั้นเขาก็ต่อยสตอร์มลอยขึ้นไปในอากาศด้วยหมัดสอยดาว
สตอร์มตัวหมุนไปสองสามตลบกลางอากาศและเซไปเล็กน้อยหลังจากตกลงมา
ดวงตาของชายผู้นั้นเต็มไปด้วยความชื่นชม “ไม่เลวหนิ นายเป็นคนแรกเลยที่สามารถรับหมัดวายุของฉันแล้วยังสามารถยืนขึ้นมาได้”
อวัยวะภายในของสตอร์มนั้นได้รับบาดเจ็บ และเขาเข้าใจถึงความแข็งแกร่งของชายผู้นี้อย่างชัดเจน นี่เป็นคู่ต่อสู้ที่ยากจะจัดการยิ่งนัก
เขามีเพียงความคิดเดียวคือ ‘ปกป้องร็อบบี้น้อย’
เขาเตะผู้ชายคนนั้นด้วยท่าเท้าไร้เงาที่เร็วราวกับไฟฟ้า แต่ชายผู้นั้นก็สะบัดขาของเขาออกได้อย่างง่ายดาย “นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันหรอก จะขัดขวางไปทำไมกัน?”
ร็อบบี้น้อยเห็นว่าสตอร์มถูกรังแก เขายกกำปั้นขึ้นและกระโจนขึ้นทันที ตัวของเขาลอยขึ้นไปด้วยการช่วยเหลือจากไหล่ของสตอร์มและเขาก็เร่งความเร็วในการหมุนตัวที่สุดยอดกลางอากาศ เขาเตะลูกเตะที่หมุน 540 องศาโดยใช้เท้าเล็ก ๆ ของเขาเตะเข้าที่ใบหน้าของชายคนนั้น
“อย่ารังแกอาสตอร์มของผมนะ”
ชายคนนั้นเช็ดรอยเท้าออกจากใบหน้าอย่างนุ่มนวลและยิ้ม “เธอเป็นเด็กที่รู้วิธีปกปิดจุดอ่อนนะ เด็กดี ฉันชักชอบเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้วสิ”
เขาคว้าแขนร็อบบี้น้อยและล็อคไว้ใต้วงแขนของเขา
จากนั้นเขาก็เดินไปยังสตอร์มและพูดว่า “สตอร์มใช่ไหม? ฉันจะพาเด็กคนนี้ไป ไม่ต้องห่วง ฉันจะคืนเขาให้ภายในสิบปี”
เมื่อพูดจบ เขาก็เดินจากไป
สตอร์มไล่ตามเขาไปสักพัก แต่แล้วเขาก็อาเจียนออกมาเป็นเลือดและล้มลงกับพื้น
ร็อบบี้น้อยมองไปที่สตอร์มและเริ่มร้องโหยหวน “คุณอา คุณอา ช่วยผมด้วย…”
สตอร์มลุกขึ้นมาอีกครั้ง…
เซย์นที่ซึ่งอยู่ในสนามบินและรู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์แปลกประหลาด จู่ ๆ ก็ได้วิ่งเข้ามา เมื่อเขาได้เห็นชายชุดดำที่มีร็อบบี้น้อยอยู่ในอ้อมแขนกำลังเข้าไปในรถฮัมวีในขณะที่สตอร์มก็อาเจียนออกมาเป็นเลือดสดพร้อมกับกุมท้องไว้ขณะที่ไล่ตามพวกเขา เซย์นก็ตกตะลึง
“ร็อบบี้น้อย!” ทันใดนั้นเขาก็ส่งเสียงร้องตะโกนและไล่ตามพวกเขาอย่างสิ้นหวัง
“ผมขอโทษ ท่านประธานอาเรส” ในที่สุดสตอร์มก็ไม่สามารถอดทนต่อไหวและได้ล้มลงกับพื้น
เซย์นคุกเข่าลงบนพื้นและมองดูรถฮัมวีออกไป
