ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 901
เจย์ไม่รอช้าที่จะรับโทรศัพท์บนโต๊ะกาแฟ แต่เมื่อเขาเห็นเบอร์โทรศัพท์ของเซย์นแสดงบนหน้าจอ จากนั้นเจย์ก็เริ่มรู้สึกไม่สบายด้วยเหตุผลบางอย่าง
ทันทีที่เขารับโทรศัพท์ เขาก็ได้ยินเซย์นร้องไห้อย่างหวาดกลัว “ประธานอาเรส ฉันขอโทษ! ฉันทำร็อบบี้น้อยหาย”
เจย์กำมือแน่นอย่างกะทันหัน นิ้วของเขาแทบจะจิกลงในเคสโทรศัพท์ นิ้วของเขาเป็นสีเลือดขณะที่เขากำลังใช้แรงอย่างมหาศาล
“มันเกิดขึ้นได้ยังไง?” เจย์ไม่สามารถข่มเสียงสั่นไว้ได้
ขณะที่โทษตัวเอง เซย์นบอกกับเจย์ถึงเรื่องการถูกลักพาตัวของร็อบบี้น้อย ในที่สุดเขาก็ร้องไห้และขอโทษว่า “ฉันขอโทษนะ ประธานอาเรส ฉันพยายามอย่างดีที่สุดแล้วจริง ๆ ฉันเดินทางไปทั่วถนนของประเทศเอสในหลายวันมานี้ แต่ก็ไม่เจอร็อบบี้น้อย”
เมื่อฟังผ่านน้ำเสียงที่เหนื่อยล้าและเหือดแห้งของเซย์น มันจึงรู้สึกเป็นไปได้ที่จะนึกภาพเขาก้ม ๆ มอง ๆ ไปทั่วในขณะที่ตามหาร็อบบี้น้อยท่ามกลางถนนที่ว่างเปล่า มันช่างหมดหนทางและน่าหวาดกลัว
เจย์ถาม “ชายลึกลับคนหนึ่งงั้นเหรอ?”
“ใช่ มันเป็นผู้ชายตัวสูงมากพร้อมกับทักษะการต่อสู้ที่เหลือเชื่อ เขาทำให้เลือดอวัยวะภายในของสตอร์มฉีกขาดและเลือดออกด้วยหมัดวายุ สตอร์มยังคงนอนอยู่ที่โรงพยาบาลในตอนนี้” เซย์นบรรยายชายคนนั้นด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัว
เสียงเล็ดลอดออกมาจากไมโครโฟนของโทรศัพท์และสีหน้าฟินน์ก็บูดบึ้งด้วยความประหลาดใจ “เขาจัดการสตอร์มเข้าโรงพยาบาลด้วยเพียงการเคลื่อนไหวเดียวงั้นเหรอ?”
สตอร์มคือแชมป์เปี้ยนของประเภทศิลปะการต่อสู้แบบผสมผสานในการประลองศิลปะการประลองระดับโลก
เขามักจะคิดอยู่เสมอว่าไม่มีคนไหนที่สามารถจะกำราบสตอร์มได้ด้วยการเคลื่อนไหวเดียว
พระเจ้าช่วย คนคนนั้นคือใครกัน?
เจย์ออกคำสั่งกับเซย์นว่า “กลับมาดูแลแองเจลีน บอกให้สตอร์มตามหาร็อบบี้น้อยต่อไปหลังจากที่เขาหายดีแล้ว”
จากนั้นเขากัดฟันและออกคำสั่งตายว่า “ถ้าเขาไม่เจอร็อบบี้น้อย บอกเขาว่าไม่ต้องกลับมา”
“เข้าใจแล้ว” เซย์นตอบกลับพลางร้องไห้
หลังจากที่วางสายโทรศัพท์ สีหน้าของเจย์ก็ดูอารมณ์เสีย
เขาไม่สามารถเผชิญหน้ากับข่าวการหายตัวไปของร็อบบี้น้อยได้อย่างสิ้นเชิง
มากไปกว่านั้น เขาไม่รู้ว่าจะทนต่อการจู่โจมเช่นนี้ได้หรือไม่ถ้าเธอทราบถึงข่าวร้าย
เพื่อประโยชน์ของแองเจลีน เขาจึงตัดสินใจที่จะโกหกเธอ
“ฟินน์ กลับไปเตือนเซย์นว่าเขาต้องปกปิดข่าวเรื่องการหายตัวไปของร็อบบี้จากแองเจลีน”
หลังจากที่ลังเลอยู่ชั่วครู่ ในที่สุดเขาก็คิดถึงวิธีที่จะทำให้แองเจลีนสบายใจ ขณะที่ใช้ปัญญาอันยอดเยี่ยมที่เขาสั่งสมมาทั้งชีวิต “บอกเซย์นว่าชายที่ใช้หมัดวายุกับสตอร์มคือคนที่ถูกฉันสั่งการ”
ใบหน้าอันหล่อเหลาของฟินน์เต็มไปด้วยความโศกเศร้า
“ได้ครับ ท่านประธานอาเรส”
เซย์นกลับจากประเทศเอสในวันต่อมา แต่เขาไม่กล้าที่จะกลับไปที่เมืองนางแอ่นเพื่อเผชิญหน้ากับแองเจลีน
เช่นนั้นแล้ว เขาซ่อนตัวอยู่ในบาร์ของเมืองอิมพีเรียลและดื่มจนเมา
เงินทั้งหมดที่เขามีติดตัวได้ถูกใช้ไปเพื่อตามหาร็อบบี้น้อยในประเทศเอส เจ้าของบาร์คิดว่าเขามาที่นี่เพื่อดื่มฟรี ๆ ดังนั้นเขาจึงส่งใครบางคนมาทำร้ายเซย์น
โจเซฟินที่กำลังเมาอยู่ที่บาร์จำเซย์นได้และจ่ายให้กับเขา จากนั้น เธอก็พาเซย์นที่หมดสติกลับบ้าน
เซย์กำลังบนพึมพำด้วยความมึนเมาขณะที่เขานอนอยู่บนเตียงของโจเซฟิน
“เซย์น แกมันไอ้ขี้แพ้! แกชอบโจเซฟิน แต่แกก็ไม่กล้าที่ยอมรับมัน แกอยากฟื้นคืนตระกูลเซเวียร์ แต่แกก็สูญเสียทรัพย์สินทั้งหมดของแกไป แกอยากที่จะปกป้องน้องสาว แต่แกก็ทำลูกชายของเธอหายไป”
“เซย์น แกอยู่ไปเพื่ออะไร? แกไม่สมควรมีชีวิตอยู่”
โจเฟฟินกำลังเดินไปหาเขาพร้อมกับน้ำในตอนที่เธอได้ยินเสียงที่ไม่ชัดเจนของเขา ทั่งร่างกายของเธอราวกับว่ามันเพิ่งเปลี่ยนไปเป็นหิน
น้ำตาก็ไหลออกจากสองตาของเธอ
ในตอนนั้น เธอกลายเป็นสัตว์ร้ายที่เกินที่จะควบคุม พุ่งเข้าต่อยและเตะเซย์นในทันที “ทำไมนายไม่พูดมันออกมาดัง ๆ? ทำไมนายต้องพูดมันออกมาด้วย? นายชอบฉันแต่ถ้านายไม่เต็มใจที่จะอยู่กับฉัน งั้นก็ควรจะซ่อนมันไว้ไปตลอดชีวิตของนายซะ! ทำไมนายต้องพูดมันออกมาด้วย? นายทำให้ฉันรู้สึกไม่พอใจมาก”
เซย์นขมวดคิ้ว เขาเมามาก
