ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 917
เจย์ได้จากไปอย่างไร้เสียง
เซย์นรีบมาที่อพาร์ตเมนต์และพบว่าแองเจลีนนั่งอยู่บนโซฟา เมื่อดวงตาของเธอไม่โฟกัส เธอจึงดูว่างเปล่าและสิ้นหวัง เซย์นพบว่าขาของเขาเกือบจะไม่ทำงานเมื่อได้พบเห็น
“แองเจิล” เซย์นเดินโซเซไปข้างหน้า
เมื่อได้ยินเสียงของเซย์น แองเจลีนก็ยืนขึ้นอย่างตื่นเต้น “เขามาใช่ไหม เซย์น?”
เซย์นถูกยึดอยู่กับที่
แล้วเขาก็ยิ้มอย่างมิดเมี้ยน “ฉันไม่รู้ ทั้งหมดที่ฉันรู้คือฉันได้รับคำชี้แนะปริศนาบอกให้ฉันมารับเธอจากที่นี่ ฉันก็เลยมา”
แองเจลีนรู้สึกอะดรีนาลีนพุ่งพล่านไปทั่วตัวเธอ “ต้องเป็นเขาแน่ ๆ เขาแสร้งทำเป็นใบ้และฉีดน้ำหอมลาเวนเดอร์ที่เขาเกลียดที่สุดเพื่อปิดบังตัวตนของเขาจากฉัน”
น้ำตาของแองเจลีนเริ่มไหลริน “เขาต้องมาช่วยฉันแน่ ๆ ตอนที่ได้ยินว่าตาฉันมองไม่เห็นผ่านทางโทรศัพท์ แต่ฉันไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงผลักไสฉันอย่างโหดเหี้ยมขนาดนี้ ถ้าเขาไม่สามารถทิ้งฉันไปได้”
เซย์นพูดออกมา “ให้ฉันพาเธอไปหาหมอเถอะนะแองเจิล? ไปดูตาของเธอหน่อยเถอะ”
แองเจลีนพยักหน้า
เซย์นขุกเค่าลงตรงหน้าเธอ “ฉันจะอุ้มเธอไปเอง”
แองเจลีนวางมือบนไหล่ของเซย์น เซย์นเกือบจะเซในขณะที่เขายืนขึ้น ทำให้เกิดความสงสัยขึ้นในแววตาของแองเจลีน
ไม่ใช่ว่าแผ่นหลังของทุกคนจะมั่นคงและอบอุ่นเหมือนของเจย์
แองเจลีนมั่นใจว่าชายเมื่อครู่ก่อนหน้านี้คือ เจย์ อาเรส อย่างแน่นอน
เซย์นพาแองเจลีนมาที่โรงพยาบาลแกรนด์เอเชีย หลังจากตรวจร่างกายครบถ้วนแล้ว แพทย์สรุปว่า “แม้ว่าอวัยวะจะไม่เสียหาย แต่การสูญเสียการมองเห็นของคุณอาจเกิดจากเส้นประสาทที่ทำงานผิดปกติ ผมแนะนำให้คุณอยู่ที่นี่เพื่อสังเกตอาการนะครับ”
น้ำหนักที่หนักอึ้งบนไหล่ของเซย์นถูกยกออก
ทันใดนั้นเอง เกรย์สันก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าแองเจลีนด้วยสายตาจริงจังในขณะที่พวกเขากำลังออกจากแกรนด์เอเชีย “กรุณาตามเรามาด้วยครับ คุณเซเวียร์ มีเอกสารที่เราต้องการให้คุณเซ็นครับ”
เมื่อได้ยินเสียงของเกรย์สัน แองเจลีนก็ถามอย่างสั่น ๆ “เอกสารอะไรเหรอ?”
เกรย์สันลังเลก่อนจะตอบว่า “ใบหย่าจากท่านประธานครับ”
แองเจลีนชะงัก
หลังจากนั้นไม่นาน แองเจลีนก็ตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมอารมณ์สั่นไหว “ได้”
ด้วยความซื่อของเธอที่จะคิดว่าเขาจะลืมเรื่องการหย่าร้างหากเธอไม่พูดถึงเรื่องนี้
ท้ายที่สุดแล้ว ตราบใดที่พวกเขายังไม่ได้เซ็นใบหย่า เขาก็จะยังคงเป็นสามีของเธอเสมอแม้ว่าเขาจะทิ้งเธอหรือเย็นชาใส่เธอก็ตาม
อย่างไรก็ตาม ไม่มีทางที่จะหนีโชคชะตาไปได้ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
แองเจลีนเดินลงบันไดอย่างระมัดระวังโดยมือของเธอจับราวจับไว้
ตรงประตูทางเข้าเป็นเฟอร์รารี่สีแดงสวยงามเป็นรุ่นที่ผลิตขึ้นมาแบบมีจำกัด
ภายในรถดูหรูหรา มีดอกทานตะวันที่ทำจากเพชรอยู่ทั่วคัน
อธิบายได้อย่างชัดเจนว่า มันเป็นรถของผู้หญิง
เกรย์สันเปิดประตูรถฝั่งคนนั่งให้เธอด้วยความเคารพ
เซย์นตกใจมาก เพราะทัศนคติของเกรย์สันที่มีต่อเธอ ทำให้เขานึกถึงเจย์ ลงรายละเอียดและไม่มีอะไรผิดพลาดเลย
เมื่อแองเจลีนอยู่ในรถ เกรย์สันก็ปิดประตูอย่างนุ่มนวลให้เธอด้วย
เมื่อเห็นว่าเซย์นยังคงตกใจ เกรย์สันจึงลดเสียงลงและพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “อย่ากังวลไปเลยครับ นายน้อยเซเวียร์ เราจะดูแล…ท่านประธานหญิงเองครับ”
ในที่สุดเซย์นก็ฉุกคิดได้ แองเจลีนเป็นประธานบริหารคนใหม่ของแกรนด์เอเชียแล้ว
เซย์นโกหกแองเจลีนว่า “ฉันต้องการไปห้องน้ำ แองเจิล โทรหาฉันตอนที่เธอทำสิ่งที่เธอต้องทำเสร็จแล้วนะ ตกลงไหม?”
แองเจลีนพยักหน้า เธอเชื่อใจเกรย์สัน ความรู้สึกนี้เป็นส่วนที่เพิ่มขึ้นของความไว้วางใจที่ไม่อาจควบคุมได้ที่เธอมีต่อเจย์
ที่เบาะหลังของเฟอร์รารี่ยังมีคนอีกสามคนของทีมภูตผี ทุกคนสวมชุดสูทสีดำ
รถแล่นไปยังจุดหมายของมัน ปราสาทลับ
ในขณะนั้นเอง นาฬิกาก็ตีบอกเวลา 23.00 น.
