ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 920
เมื่อมองไปที่เซย์น โจเซฟินพบว่าไม่มีอะไรนอกจากความตกใจในท่าทางที่น่าดึงดูดของเขา ไม่เลยแม้กระทั่งความโกรธเล็กน้อยระหว่างคิ้วของเขา
โจเซฟินคลานไปหาเขาและอ้อนวอน “ได้โปรดนะ เซย์น ฉันไม่เคยขออะไรมากจากนายเลย ขอร้องนะ ขอเพียงแค่ครั้งนี้ นายช่วยปล่อยให้ฉันได้ทำตามความต้องการของฉันได้ไหม?”
น้ำตาไหลออกมาอย่างพรั่งพรูจากดวงตาของเซย์น “ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อเติมเต็มความต้องการอย่างอื่นของเธอนะ โจเซฟิน แต่ฉันจะตอบตกลงได้ยังไงในเมื่อเธอกำลังขอให้ฉันยอมให้เธอไปฆ่าตัวตาย?”
โจเซฟินตอบว่า “ฉันไม่กลัวตาย เซย์น ฉันไม่กลัวจริง ๆ นะ ถ้าจะมีอะไรแบบนั้น ความตายก็เป็นการหนีสำหรับฉันมากกว่า”
เซย์นโกรธจัด “เธอได้ยินที่ตัวเองพูดไหม? ทำไมเธอถึงได้โหดร้ายถึงขนาดร้องขอความตายต่อหน้าฉัน? บอกฉันทีว่าฉันเสี่ยงชีวิตไปเพื่ออะไรในเมื่อเธอไม่แม้แต่จะหวงแหนชีวิตของตัวเองเลย?”
ดวงตาของโจเซฟินเบิกโพล่ง
“นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร”
เซย์นรู้สึกสลดใจอย่างมาก “ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันกำลังพูดถึงอะไรเหมือนกัน โจเซฟิน ฉันอาจจะแค่กำลังเป็นบ้าเพราะความเกรี้ยวกราดของเธอ”
สายตาที่มีเสน่ห์ของโจเซฟินแข็งกระด้างขึ้น “เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ?”
อย่างกับว่าเซย์นจะกล้าพูดมันออกมาอีกครั้ง
โจเซฟินเริ่มตะโกน “บอกฉันสิ เซย์น อธิบายสิ่งที่นายหมายถึงที ฉันไม่ต้องการติดหนี้อะไรนายทั้งนั้น แล้วนายช่วยชีวิตฉันไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
เซย์นยังคงนิ่งเงียบ
น้ำตาได้ไหลเล็ดลอดออกมาจากหางตาของเขาไปยังที่มุมปาก
ความทรงจำเมื่อหลายปีก่อนที่โจเซฟินพยายามลืมได้ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ
ความทรงจำของการถูกเอาเปรียบในขณะที่เธอไล่ตามเซย์น
ร่างกายของเธอรู้สึกอ่อนล้าเมื่อตอนที่เธอตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล
ความทรงจำอันมีค่าที่มีในหัวของเธอนั้นมีเพียง 24 ชั่วโมง แต่ปฏิทินบนโต๊ะแสดงให้เห็นว่าเวลาผ่านไปแล้ว 40 วัน
เพื่อช่วยให้เธอก้าวผ่านจากความทรงจำอันแสนเจ็บปวด เจย์ได้ส่งเธอไปต่างประเทศก่อนที่เธอจะรู้ตัว
มันได้ค่อย ๆ ทำให้ความทรงจำในหัวของเธอสับสนไปหมด
ถ้าเซย์นบอกว่าเขาช่วยเธอไว้ นั่นก็คงจะเป็นช่วงเวลาเดียวที่เป็นไปได้
“เซย์น” เสียงของโจเซฟินอบอุ่นและนุ่มนวล “อย่าโกรธอีกเลย ได้ไหม? ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่พยายามฆ่าตัวตาย เพราะฉะนั้นขอร้องล่ะ พาฉันไปที่อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนที ฉันเพียงแค่อยากจะพบพวกเขาอีกครั้ง ถึงแม้จะเป็นจากที่ไกล ๆ ก็ได้ ฉันสัญญาว่าจะไม่ส่งเสียง ฉันแค่อยากจะดู”
เซย์นจ้องมองเธออย่างสงสัย
คำขอในสายตาของโจเซฟินนั้ช่างมีผลต่อการตัดสินของเซย์นนัก
เขาไม่เคยทำตามคำขอของเธอมาก่อน
“ผมจะเชื่อคุณได้ยังไง?” เซย์นถามอย่างอ่อนแรง
โจเซฟินยิ้มอ่อน ๆ “จู่ ๆ ฉันก็ไม่ได้อยากตายแล้ว ฉันต้องมีชีวิตอยู่ถ้าฉันอยากจะฟื้นคืนความทรงจำที่พี่ชายของฉันปิดบังฉันในตอนนั้น”
สีหน้าของเซย์นซีดเผือด
อย่างไรก็ตาม เซย์นเชื่อว่าเธอไม่ได้อยากตายแล้ว เพราะเขามองเห็นความมุ่งมั่นในสายตาของโจเซฟิน
โจเซฟินกระโดดลงจากเตียงและวิ่งไปที่ประตูทันทีที่เซย์นแก้เชือกรอบข้อมือของเธอออก
เพียงแต่ทว่า เธอได้พบว่ามือของเซย์นได้กำข้อมือของเธอไว้แน่น
เมื่อจ้องมองไปที่เขา โจเซฟินก็มองเห็นความกังวลในแววตาของเขา
โจเซฟินยิ้ม “นายจะตามมาก็ได้นะ ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน”
เซย์นพยักหน้า “ได้”
โจเซฟินตกตะลึง เธอไม่อยากเชื่อว่าเขาเพิ่งตกลงที่จะไปผจญภัยในที่เสี่ยงโดยไม่ลังเลเลย
ในเวลาเดียวกัน ณ อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีน
มันช่างเป็นความโกลาหลอย่างแท้จริง
