ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 942
เธอเป็นเหมือนจักรพรรดินีที่ยืนอยู่บนไหล่ของยักษ์มองไปยังประชาชนของเธออย่างหยิ่งยโส
“คุณได้ดื่มน้ำแห่งลีธีแล้วหรือยัง เจย์บี้? ได้ข้ามสะพานไปยมโลกหรือยัง? คุณจะยังจำฉันได้อยู่ไหม?”
“ฉันขอโทษ ฉันยังไปกับคุณไม่ได้ ฉันต้องอยู่ที่นี่และทำสิ่งที่คุณได้เริ่มไว้ให้เสร็จและตามหาลูกชายของเรา ฉันยังต้องการอยู่ที่นี่และรอการกลับมาของคุณ”
ลมกระโชกแรงขึ้นมาจากพื้นดิน ขจัดเสียงกรอบแกรบของฤดูใบไม้ร่วงและต้อนรับความหนาวเย็นอันโหดร้ายของฤดูหนาว
เช่นเดียวกับฤดูหนาว แองเจลีนก็ยิ่งรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเธอเฝ้ารอ
ด้วยวิธีการที่โหดเหี้ยมและไร้ความปรานี เธอจึงได้บังคับให้ตระกูลไททัส ตระกูลเบล ตระกูลอาเรสและตระกูลเซเวียร์ ยอมจำนนอย่างรวดเร็ว
ไม่กี่ปีต่อมา
ณ หมู่บ้านชาวประมง
ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเก็บหอยแมลงภู่น้ำจืดอยู่ที่ริมแม่น้ำ โดยมีเด็กวัย 4 ขวบอยู่บนหลังของเธอ ผู้หญิงหลายคนเยาะเย้ยเธอและพูดว่า “นั่นเธอหนิ ผู้หญิงที่พาผู้ชายป่าเถื่อนกลับมาด้วยเมื่อสองสามปีก่อนและแต่งงานกับเขา ฉันได้ยินมาว่าผู้ชายคนนั้นได้พาผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ในสภาพผักกลับมาด้วยนะ
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ เธอไม่เพียงแต่ต้องหาเงินเลี้ยงครอบครัวเท่านั้น แต่ยังต้องดูแลสามีที่แสนจะไร้ประโยชน์ของเธอด้วย ครอบครัวของเธอไล่เธอออกไปเพราะพวกเขาไม่พอใจเธอน่ะ”
“แต่ก็นะ เธอไม่อาจโทษผู้ชายไร้ประโยชน์คนนั้นที่หน้าตาดีขนาดนั้นได้ลงหรอก เธอทำได้เหรอ? ถ้าฉันเจอผู้ชายแบบนั้นนะ ฉันก็จะพาเขากลับมาด้วยและซ่อนเขาไว้ในบ้านของฉันเหมือนกัน” หญิงสาวพูดอย่างเย้ยหยัน เข้าทำนององุ่นเปรี้ยว
หญิงคนนั้นไม่เอ่ยอะไรออกมาและกลับบ้านหลังจากเก็บหอยแมลงภู่ได้เต็มตะกร้าแล้ว
บ้านของผู้หญิงคนนั้นตั้งอยู่ท้ายสุดของหมู่บ้านชาวประมง ซึ่งมีบ้านที่มีรั้วหัก ๆ อยู่เพียงไม่กี่หลัง บ้านพวกนี้ต่างก็ทรุดโทรมมากและจะเริ่มรั่วเมื่อใดก็ตามที่ฝนตกลงมาอย่างต่อเนื่อง ดังนั้นพวกหม้อและกระทะจึงถูกนำมารองรับน้ำฝน
เมื่อผู้หญิงคนนั้นกลับมาถึงบ้าน เธอก็เริ่มจุดไฟอย่างคล่องแคล่วและเริ่มทำอาหาร
ผู้ชายของเธอกำลังนั่งอยู่ตรงปลายเตาที่อีกห้องหนึ่ง แม้ว่าพวกเขาจะสวมเสื้อผ้าเก่าที่สะอาดสะอ้าน แต่พวกเขาก็ไม่อาจจะปิดบังความสง่างามและความสูงส่งที่ออกมาตามธรรมชาติของพวกเขาได้มิด
แล้วก็มีผู้ชายหน้าตาดีอีกคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง แต่เขานอนหลับไหลมาหลายปีแล้ว ถึงแม้ว่าจะมีสัญญาณชีพจรที่แสดงว่าเขายังมีชีวิตอยู่ แต่เขาก็ไม่ต่างจากคนที่ตายแล้วเท่าไหร่นัก
หลังจากนั้นไม่นาน ผู้หญิงคนนั้นก็เดินเข้ามาพร้อมกับซุปหอยแมลงภู่ตุ๋นชามหนึ่ง เมื่อเธอสังเกตเห็นชายคนนั้นจ้องไปยังเทมเพสที่นอนอยู่บนเตียง เธอก็อดไม่ได้ที่จะแซวออกมา
“เขาจะไม่ตื่นขึ้นมาหรอก ถึงแม้ว่าคุณจะจ้องเขาทั้งวันก็เถอะ จากที่ฉันเห็นนะ มันจะดีกว่านี้ถ้าส่งเขาไปที่สถานพยาบาล อย่างน้อยก็มีหมอที่สามารถตรวจเขาได้ทุกวัน”
ใบหน้าที่มีเสน่ห์ของชายคนนั้นเริ่มบึ้งตึง “ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้พาเขาไปทั้งนั้น ตราบใดที่ฉันยังอยู่ที่นี่”
สถานพยาบาลในหมู่บ้านชาวประมงเป็นสถานที่สำหรับหญิงม่ายและแม่ม่ายชรา เขาเคยไปที่นั่นมาก่อนและที่นั่นก็มีกลิ่นที่เหม็นมากเพราะไม่มีใครดูแลสุขอนามัยส่วนตัวของผู้สูงอายุเลย
ชายที่นอนอยู่บนเตียงเป็นผู้ช่วยชีวิตเขา ผู้หญิงคนนั้นเคยบอกเขาว่าชายผู้นี้ใช้ร่างกายของตัวเองเข้าเป็นโล่กำบังให้เขาอยู่ข้างใต้ตัวชายผู้นี้ และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงถูกกระทบกระเทือนเพียงเล็กน้อยและสูญเสียความทรงจำ
ในทางกลับกัน ชายผู้นี้จึงได้เข้าสู่สภาวะผัก
เมื่อเขาอาบน้ำและเช็ดตัวให้ชายผู้นี้จนแห้ง เขาสังเกตเห็นรอยสักรูปใบหญ้าเล็ก ๆ บนสะบักของเขา ดังนั้นเขาจึงตั้งชื่อให้ชายผู้นี้ว่า เทมเพส
ผู้หญิงคนนั้นยื่นซุปหอยแมลงภู่ตุ๋นให้เขาและถอนหายใจเบา ๆ “สามปีแล้วนะ เราไม่มีเงินที่จะรักษาเขาและแทบจะหาเงินเลี้ยงตัวเองไม่ไหวแล้ว ลูกชายของเราจะเข้าโรงเรียนในอีกสองปี นี่คุณวางแผนที่จะใช้ชีวิตแบบนี้ไปตลอดชีวิตเลยเหรอ?”
ชายคนนั้นวางซุปหอยแมลงภู่ตุ๋นไว้บนโต๊ะ นัยน์ตาที่มีเสน่ห์ของเขาเปลี่ยนล้ำลึกและลึกซึ้ง
“ฉันจะหาวิธีหาเงินมาเองนะ มาริลิน ออเบิร์จ”
ผู้หญิงที่ชื่อ มาริลิน ออเบิร์จ หัวเราะอย่างขมขื่น “การตกปลาเป็นแหล่งรายได้หลักในหมู่บ้านชาวประมงนี้มาหลายชั่วอายุคนแล้ว คุณเป็นโรคกลัวน้ำและทนกลิ่นคาวของปลาไม่ได้อีก คุณจะหาเงินได้ยังไง?”
ชายคนนั้นตกอยู่ในความเงียบและไม่ได้พูดอะไรต่อ
มาริลินกล่าวว่า “พ่อแม่ของฉันมีเงินอยู่บ้าง แต่พวกเขาก็วางมาดเป็นผู้ดีสุด ๆ และห่วงแต่พี่สาวของฉันที่แต่งงานในครอบครัวที่มีฐานะดี เมื่อวานฉันไปขอยืมเงินจากพวกเขามา แต่พวกเขาไม่รู้สึกยินดีที่เจอฉันเลยและไม่ยอมให้ฉันยืมเงินสักเซ็นต์เดียว”
