ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 952
วินาทีที่เธอเห็นเขา เธอก็รู้ได้เลยว่าเขาได้สูญเสียความทรงจำไป
ไม่เช่นนั้น เขาคงไม่มองเธอด้วยสายตาที่ไม่แยแสและไม่คุ้นเคยเช่นนั้น
คุณหมอพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “แล้วลิ่มเลือดนี้ก็ไปอยู่ในจุดที่ผิดปกติอย่างมากครับ ต้องดูแลให้เขาอย่าได้รับการกระทบกระเทือนหรือให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสี่ยงต่อการมีเลือดออกในสมองนะครับ”
แองเจลีนรู้สึกเหมือนมีระเบิดเวลาวางอยู่บนร่างของเธอ
“มีวิธีรักษาไหม?” แองเจลีนถามอย่างลำบากใจ
คุณหมอแนะนำว่า “บางทีเมื่อเวลาผ่านไป ก้อนเลือดอาจหดเล็กลงและหายไปเองได้ครับ ถ้าเราทำการผ่าตัดเปิดกะโหลกศีรษะออก มันอาจจะมีความเสี่ยงได้ครับ!”
แองเจลีนยกมือขึ้นทันทีเพื่อหยุดเขา “เรื่องนั้นไม่จำเป็นหรอก”
แองเจลีนไม่อาจทำใจที่จะให้เขาต้องผ่านความทรมานด้วยการเอาชีวิตของเขาไปวางไว้บนเส้นด้ายเพื่อช่วยให้เขาฟื้นความทรงจำกลับมา
วันต่อมา เจย์ก็ค่อย ๆ ฟื้นจนได้สติขึ้นมา
เขาเห็นแองเจลีนนอนหลับอย่างสบายอยู่ข้าง ๆ เตียงของเขา ไม่มีคำไหนสามารถอธิบายสีหน้าของเขาในตอนนี้ได้เลย
ระยะห่างระหว่างใบหน้าของพวกเขาใกล้กันมากจนมันได้ก้าวข้ามเส้นแบ่งทุกเส้นไปแล้ว
เขาขยับถอยแล้วก็พินิจพิเคราะห์ใบหน้าของเธอในความเงียบ
ใบหน้าของเธอเล็กมาก อาจมีขนาดเพียงเท่าฝ่ามือของเขาเท่านั้น เนื่องจากการแต่งหน้าจัดของเธอ จึงเป็นเรื่องยากที่จะบอกได้ว่าจริง ๆ แล้วเธอหน้าตาเป็นอย่างไร เจย์คิดกับตัวเองว่า ‘ร่างกายที่บอบบางแบบนี้สามารถมีจิตใจที่กล้าหาญและเด็ดเดียวได้ยังไงกัน?’
เมื่อแองเจลีนตื่นขึ้นและสังเกตเห็นว่าเจย์กำลังมองเธออย่างตั้งใจ เธอก็ส่งรอยยิ้มที่ไม่ได้คิดอะไรให้เขา
“ตื่นแล้วเหรอ?”
เจย์พูดว่า “ขอบคุณที่พาผมมาส่งที่โรงพยาบาล”
แองเจลีนไม่อ่อนข้อให้เขาเลยแม้แต่น้อย “ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ฉันจะคิดดอกเบี้ยคุณ”
สีหน้าที่มีเสน่ห์ของเจย์จมดิ่งลงทันที “ผมไม่มีเงินนะ”
แองเจลีนกำลังคิดที่จะพูดว่า ‘มอบตัวคุณให้สิ’ แล้วก็ไม่ทันได้พูดเมื่อเจย์พูดตัดหน้าเธอขึ้นมาอย่างรู้ทัน “ผมจะไม่ขายตัวนะ”
สีหน้าของแองเจลีนชั่วร้ายมากจนน่าตกใจ หลังจากได้ยินในสิ่งที่เขาพูด สีหน้าของเธอก็เริ่มชั่วร้ายจนไม่มีคำไหนที่จะสามารถอธิบายสีหน้าของเธอได้
“คุณไม่มีเงิน แล้วคุณก็ยังจะไม่ยอมขายตัวอีกเหรอ?”
ชายคนนี้ยังจะทำตัวเหมือนอันธพาลอีก เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอควรจะจัดการกับเขาอย่างไร
“งั้นก็จ่ายด้วยชีวิตของคุณมาสิ” แองเจลีนสั่งเชิงบังคับ
“จากนี้ไป คุณจะเป็นบอดี้การ์ดของฉัน”
เจย์พยายามบอกปัดเธอทุกวิถีทาง “ผมสู้ไม่เป็น”
เขาไม่อาจยอมรับที่จะทำงานหัวไม่วางหางไม่เว้นให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง
แองเจลีนยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ “ฉันไม่ได้ต้องการให้คุณไปสู้ ตราบใดที่มีคุณยืนอยู่ข้างหน้าฉัน พวกผู้หญิงก็จะสังเกตเห็นคุณ แล้วก็จะได้เลิกมีความคิดหื่น ๆ กับฉันสักที”
เจย์ “…”
“ทำไมผู้หญิงถึงมีความคิดหื่น ๆ กับคุณล่ะ? ควรเป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ?”
แองเจลีนกลอกตามองเขาแล้วพูดว่า “คุณเป็นคนพูดเองหนิ ผู้ชายปกติทั่วไปจะมีความคิดหื่น ๆ กับทอมบอยที่หลั่งฮอร์โมนเทสโทสเตอโรนมากเกินไปอย่างฉันได้ยังไง?”
เจย์ “…”
“นั่นก็ถูกของคุณ” เขายืนยันกับการที่เธอรู้สึกตัวเสียที
แองเจลีนขยับปาก “ฉันก็มีด้านที่อ่อนโยนมากเหมือนกันนะ ฉันสามารถเป็นดอกไม้ที่แสนสวยงาม ฉลาด และช่างเห็นอกเห็นใจได้ตอนที่ได้อยู่กับคุณ”
เจย์มีท่าทางเหมือนจะไม่เชื่อ
แต่ถึงกระนั้น เขาก็พูดด้วยความไม่พอใจว่า “มันไม่ได้เกี่ยวกับผมสักหน่อยไม่ว่าคุณจะเป็นทอมหรือดอกไม้ที่แสนสวย ฉลาด และช่างเห็นอกเห็นใจ”
แองเจลีนรู้สึกได้ถึงความพ่ายแพ้
ผู้ชายคนนี้ช่างหาเรื่องเสียจริง
แองเจลีนหุบรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอและเผยสีหน้าที่ชั่วร้ายออกมา แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันให้เงินคุณเป็นจำนวนมหาศาลได้ เพื่อที่คุณจะได้ส่งลูกชายของคุณไปโรงเรียนและก็ได้ช่วยภรรยาของคุณจากการทำงานหนัก ๆ ในฟาร์ม แล้วฉันก็เคยได้ยินมาว่า มีชายสภาพผักคนหนึ่งอยู่ที่บ้านของคุณด้วย ฉันสามารถรับเขามารักษาที่โรงพยาบาลแกรนด์เอเซียให้ฟรีเลย”
เจย์จ้องไปที่เธอ สีหน้าของเขาช่างยากจะหยั่งรู้ได้
