ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 953
แองเจลีนจ้องไปที่เขาด้วยสีหน้าที่พอใจอย่างมาก “แล้วจะเอายังไงต่อ? อยากทำงานให้ฉันไหม?”
“ไม่” เขากัดฟันพูด
ผู้หญิงคนนี้ตรวจสอบประวัติความเป็นมาเขางั้นเหรอ?
“ผมจะคืนในสิ่งที่ผมติดค้างคุณไว้ให้โดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วกัน” เจย์ลุกขึ้นจากเตียงโรงพยาบาล เลิกผ้าห่มออก แล้วเดินออกไป
แองเจลีนคอตกและรู้สึกถึงความพ่ายแพ้
“แล้วพิมพ์เขียวล่ะ? คุณจะรับผิดชอบที่พิมพ์เขียวมันมีบางอย่างผิดพลาดไปตอนนี้เลยไหม?” แองเจลีนตะโกนใส่แผ่นหลังที่สูงตรงของเขา
เจย์ยืนค้างอยู่ที่ประตู น้ำเสียงของเขามีความเกรี้ยวกราด “ผมมั่นใจว่าคุณต้องรู้ว่าผมไม่ได้เป็นคนทำมัน อย่าใช้วิธีสกปรกแบบนั้นเล่นงานผมเลย มันจะยิ่งทำให้ผมดูถูกคุณมากยิ่งขึ้น”
แล้วเขาก็สะบัดแขนเสื้อและจากไป
แองเจลีนโกรธจัดจนเตะเตียงของโรงพยาบาล “ภูมิใจอะไรนักหนา? คุณกล้าดียังไงดูถูกฉัน เจย์ อาเรส? ใครเป็นคนไล่ตามและเกลี้ยกล่อมฉันในตอนนั้นกันล่ะ? ให้ตายสิ!”
หลังจากที่เจย์ออกจากโรงพยาบาลแกรนด์เอเซีย แองเจลีนก็กลับไปที่ห้องทำงานของประธานแกรนด์เอเซียในสภาพโทรม
เมื่อเซย์นเห็นแองเจลีนเดินเข้ามาด้วยสีหน้าชอกช้ำ เขาม้วนกระดาษในมือเขาเก็บไปและเดินเข้าไปหาน้องสาวของเขาเพื่อแสดงความห่วงใย
“เดี๋ยว เดี๋ยวนะ ใครรังแกนายหญิงเซเวียร์กัน?”
แองเจลีนสบถออกมาด้วยความโมโห “ใครน่ะเหรอ? ก็มีแค่เจย์คนเดียวเท่านั้นแหละที่รังแกฉันได้แบบนี้”
เกรย์สันได้รายงานเซย์นเกี่ยวกับการกลับมาของเจย์ที่น่าตกใจเมื่อวานนี้
เซย์นถลกแขนเสื้อขึ้นและพูดอย่างโมโหว่า “สามปีที่ไอ้สารเลวนั่นหายตัวไป เขายกแกรนด์เอเซียให้เธอ บังคับให้เธอต้องกลายเป็นผู้ทำลายล้างที่แสนเลือดเย็นขนาดนี้ แล้วก็ดึงเธอออกมาจากเปลือกที่บอบบางและสวยงามของเธอ
แล้วตอนนี้เขาก็กลับมา ไม่เพียงแต่ไม่ขอบคุณในสิ่งที่ได้เธอทำไป แต่เขากลับรังแกเธออีก ฉันจะไปจัดการไอ้หมอนั่นเดี๋ยวนี้เลย อย่ามาเรียกฉันว่าเซย์น เซเวียร์ ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ต่อยจนฟันเขาหลุดออกมา”
แองเจลีนพูดอย่างโศกเศร้าว่า “ที่จริงแล้วเขาไม่ได้รังแกฉันหรอก มันก็แค่สายตาที่เขามองมาที่ฉันมันช่างห่างเหินกันยิ่งกว่าคนที่ไม่รู้จักกันเสียอีก แล้วเขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะหวั่นไหวเลยไม่ว่าฉันจะโน้มน้าวเขามากแค่ไหนก็ตาม ฉันสงสัยว่าเหมือนมีใครบางคนได้เข้ามาสิงอยู่ในร่างของเขา”
เซย์นหัวเราะ “ไหนลองมาฉันมาสิว่าฉันพูดผิดไหม เธอเจอกับเขาด้วยใบหน้าของเธอแบบนี้เหรอ?”
สีหน้าของแองเจลีนมีความงุนงง “แล้วมันมีปัญหาตรงไหนเหรอ?”
เซย์นมองไปที่ใบหน้าที่ไม่ค่อยน่ามองนักของแองเจลีนแล้วกลืนน้ำลาย “ปัญหาใหญ่เลยล่ะ แม้แต่พี่ชายของเธอก็ยังกินอะไรไม่ลงหรอกตอนที่เห็นหน้าเธอแบบนี้น่ะ นับประสาอะไรกับผู้ชายอย่างเขาที่มีโรคย้ำคิดย้ำทำและเป็นโรคกลัวเชื้อโรคอีก”
แองเจลีนกลอกตามองเขาแล้วพูดด้วยความไม่พอใจ “นายคิดว่าเขาเป็นคนมองอะไรผิวเผินเหมือนนายเหรอ? เพียงเพราะรูปลักษณ์ภายนอกคือทุกอย่างในโลกสำหรับนาย นั่นมันก็ไม่ได้หมายความว่าผู้ชายทุกคนในโลกนี้จะเหมือนกันหมดนะ”
แล้วเธอก็ลูบใบหน้าที่แต่งด้วยสีน้ำผึ้งเข้มด้วยท่าทางภาคภูมิใจ “เจย์บี้บอกว่าเขาจะยังคงรักฉันอยู่ไม่ว่าฉันจะเปลี่ยนไปแค่ไหนหรือหน้าตาฉันจะเป็นยังไงก็ตาม”
เซย์นขูดใบหน้าของแองเจลีนด้วยนิ้วของเขา แล้วก็จ้องมองน้ำผึ้งชั้นหนาบนปลายนิ้วของเขาและรู้สึกขยะแขยงเป็นที่สุด “ฉันคิดว่าเธอทำแพนเค้กด้วยน้ำผึ้งที่เยอะขนาดนี้ได้เลยนะ นายหญิงเซเวียร์ ฉันไม่แน่ใจว่าสายตาของเจย์จะทะลุผ่านชั้นน้ำผึ้งหนาขนาดนี้แล้วจะพบความงามของเธอได้หรอกนะ”
แองเจลีนจ้องมองที่น้ำมันน้ำผึ้งบนนิ้วของเซย์นอย่างหดหู่ แล้วตอนนั้นเองเธอก็นึกได้ว่าใบหน้าของเธอจะต้องมีรอยขีดสองรอยจากการขูดของเซย์นเป็นแน่
“เซย์น เซเวียร์ ใครอนุญาตให้พี่แตะต้องหน้าฉัน” แองเจลีนโกรธจัด
เธอกลัวการแต่งหน้า โดยเฉพาะจุดที่ต้องทาน้ำผึ้ง
มันเป็นการเสียเวลาอย่างมากเพราะเธอต้องทาเป็นชั้นหนา ๆ และต้องให้เนียนเสมอกันด้วย
ถึงอย่างไรก็ตาม มันจะมีสารสกัดจากรกแกะที่เพิ่มเข้ากับรองพื้นซึ่งจะทำให้เธอดูสวยมากขึ้น
เซย์นขอโทษทันที “ฉันขอโทษ”
แองเจลีนมองเขาอย่างช่วยไม่ได้แต่ก็ไม่ได้ทุบเขา
เซย์นถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง “คราวที่แล้วไม่ว่าฉันจะกวนประสาทเธอแค่ไหน เธอจะกระโดดขึ้นมาตบฉันแรง ๆ อย่างแน่นอน แต่ตั้งแต่เป็นท่านประธานมา เธอก็ไม่เคยแตะต้องฉันอีกเลย คนอื่นเรียกเธอว่านางพญาเสือโคร่งมั่งล่ะ นางปีศาจมั่งล่ะ แต่จริง ๆ แล้ว ฉันคิดว่าเธอกลับดูค่อย ๆ อ่อนโยนมากขึ้นมากกว่านะ”
