ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 957
เจย์เดินเข้าไปหาเซ็ตตี้น้อยอย่างสง่างามและยืนตรงหน้าเธอ เขาพูดกับเธออย่างอ่อนโยนว่า “ถ้าหนูไม่ชอบให้ฉันเป็นครูสอนเปียโน งั้นฉันไปได้ทันทีเลยนะ หนูไม่เห็นต้องโมโหเลย”
เซ็ตตี้น้อยมองเขาตาลุกวาว เธออยากที่จะเรียกเขาว่า ‘คุณพ่อ’ มาก ๆ แต่คุณแม่ของเธอได้บอกเธอว่าอย่าทำอะไรให้คุณพ่อโกรธ
เจย์ยืนขึ้นและมองไปที่ฟินน์อย่างขอโทษ “ผมคิดว่าคุณควรจะขอคนอื่นแล้วล่ะ”
ขณะที่เจย์หันหลังเดินจากไป จู่ ๆ มือน้อย ๆ ก็จับที่เขา
เจย์หันหลังและเห็นว่าเซ็ตตี้น้อยกำลังมองเขาด้วยตาลุกวาว เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสารว่า “คุณคะ หนูขอโทษ ได้โปรดอยู่เป็นครูของหนูเถอะนะคะ ตกลงไหม?”
เจย์สะดุ้ง ประหลาดใจที่จู่ ๆ เซ็ตตี้น้อยก็เปลี่ยนท่าที
เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่เมื่อเขาเห็นเซ็ตตี้น้อยร้องไห้ เขาก็ใจอ่อน “ตกลง”
ฟินน์ถอนหายใจอย่างโล่งอก
เซ็ตตี้น้อยดึงเจย์ไปยังห้องเปียโนอย่างเสน่หา ฟินน์เรียกพี่เลี้ยงเด็กให้มาอยู่ข้าง ๆ เขาและเตือนเธออย่างจริงจัง “มื้อเที่ยงของวันนี้ต้องอ่อน ๆ หน่อย แล้วก็ ครูสอนเปียโนคนนี้คือแขกผู้มีเกียรติ เพราะงั้นเราต้องดูแลเขาให้ดี”
“ได้ค่ะ” พี่เลี้ยงตอบกลับ
จากนั้นฟินน์ก็ออกไปทำงาน
ห้องเปียโน
เซ็ตตี้น้อยนั่งอยู่หน้าเปียโน หันหน้าไปและถามเจย์ว่า “คุณคะ คุณชอบเพลงอะไรเหรอ? ให้หนูเล่นให้คุณไหม?”
เจย์คิดหนัก
เขาคิดไม่ออกว่าเขาชอบเพลงอะไรอยู่พักใหญ่
เซ็ตตี้น้อยไม่อยากให้เขาคิดมากเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงแนะนำเขาเพลงหนึ่ง “คุณจะชอบเพลงนี้อย่างแน่นอน”
เจย์สะดุ้งขณะที่รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้าของเขาในตอนที่เห็นความมั่นใจที่เพิ่มขึ้นของเซ็ตตี้น้อย
แม้เขาจะไม่รู้ว่าเพลงที่เขาชอบคืออะไร ดังนั้น เด็กคนนี้จะรู้ดีไปกว่าเขาได้อย่างไร?
เซ็ตตี้น้อยตั้งท่าและเริ่มเล่นเพลงรักของคุณพ่อและคุณแม่ของเธอ Red Spider Lily
เสียงช่างไพเราะในขณะที่ท่วงทำนองดูมั่นคง เพลงนั้นดูหดหูแต่ก็ไพเราะ มันยากที่จะบอกว่าดนตรีมีไว้เพื่อถ่ายทอดความรักที่เบ่งบานหรือความโศกเศร้า ถอนหายใจอย่างหนัก
อย่างไรก็ตาม เจย์ตื่นเต้นกับท่วงทำนองของเพลง
“อิ้ม นั่นเพราะเลยนะ” เจย์กล่าวอย่างจริงใจพร้อมกับเซ็ตตี้น้อยก็เล่นเพลงนั้นจบ
จากนั้น เซ็ตตี้น้อนก็พูดว่า “คุณคะ นี่เป็นเพลงรักนะหว่างคุณพ่อกับคุณแม่ของหนู”
เจย์ตกใจ
เขาประหลาดใจที่ใครบางคนถึงกับใช้ดอกไม้จากนรก Red Spider Lily เพื่อสื่อถึงความรักในบทเพลงนั้น เขาคิดว่ามันเป็นลางไม่ดี
“พวกเขา…สบายดีไหม?” เขาถามอย่างสงสัย
เซ็ตตี้น้อยพิงแป้นเปียโนขณะที่ความโศกเศร้าเกิดขึ้นบนหน้าของเธอ “ไม่ค่ะ” เธอตอบตามตรง
เจย์โทษตัวเองที่ทำตัวอย่างรู้อยากเห็น แต่เมื่อเขาได้ยินความโศกเศร้าในน้ำเสียงของเซ็ตตี้น้อย เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามอย่างเห็นอกเห็นใจว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
“คุณพ่อและคุณแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วค่ะ” เซ็ตตี้น้อยพึมพำ
“หย่างั้นเหรอ?” เจย์ถาม
เซ็ตตี้น้อยส่ายหน้า และหน้าของเธอไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าความเศร้า เสียใจและปวดใจ
เจย์ลูบหัวของเด็กน้อยคนนั้นเบา ๆ “อย่าเศร้าไปเลยนะ ทุกฤดูหนาวย่อมมาถึงจุดจบ และฤดูใบไม้ผลิที่งดงามอาจจะมาถึงในวันพรุ่งนี้”
เซ็ตตี้น้อยมองคุณพ่อของเธอ รอยยิ้มก็ฉายแสงบนหน้าของเธอ “อื้ม”
เธอเชื่อว่าคุณพ่อและคุณแม่ของเธอจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
