ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 966
เจย์คิดกับตัวเอง ‘นางมารร้ายนั่นกำลังจะมีช่วงเวลาที่ลำบากในการระงับความโกลาหลครั้งยิ่งใหญ่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้’
พยาบาลคนนั้นยืนข้าง ๆ นิ่งและมีสติ “ท่านประธานของเราเก่งในจัดการเรื่องแบบนี้ พวกชายพวกนี้ก็แค่ทำตัวอวดดีลับหลังเธอ รอก่อนเถอะ เมื่อท่านประธานขึ้นไปบนเวที พวกเขาจะเงียบเหมือนป่าช้าเลยล่ะ”
เจย์ส่งสายตามไม่เชื่อไปยังพยาบาลคนนั้น
นางมารร้ายนั่นไม่มีอะไรมากไปกว่าทอมบอยที่ผลิตฮอร์โมนมากเกินไป คนอย่างเธอก็ทำได้แค่เอาอกเอาใจสาว ๆ ที่อ่อนโยน
ผู้ชายสติดีคนไหนจะชอบทอมบอยไร้ยางอายแบบเธอกันล่ะ?
หน้าจอใกล้ ๆ แท่นโพเดี่ยมค่อย ๆ ปล่อยลงมาและบนนั้นมีระเบียบวาระการประชุม หัวข้อ ‘การอภิปรายสถานะของแกรนด์ เอเซีย: การรับสมัครอัจฉริยะจากทั่วทุกมุมโลก!’
เมื่อเจย์มองไปที่คำบนหน้าจอ การประดิษฐ์อักษรช่างแข็งแรง เฉียบคมและมั่นใจ เขาอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาว่า “เขียนได้ดีนะนั่นน่ะ”
พยาบาลคนนั้นหัวเราะคิกคัก “ท่านประธานของเราเขียนด้วยตัวเองค่ะ”
เจย์อัศจรรย์ใจ
เขารู้สึกว่าการประดิษฐ์อักษรสะท้อนถึงนักศิลปะ
ใครสักคนจะตัดสินคนคนหนึ่งได้ผ่านลายมือของพวกเขา
ลายมือแบบนี้ควรจะมาจากชายที่ทรงเสน่ห์และยึดมั่น
กลับกัน มันเป็นของนางมารร้ายผู้เลวทรามแทน
คนในที่ประชุมเริ่มกระวนกระวาย อาจเป็นเพราะพวกเขารอนานเกินไป “ท่านประธานไปไหน? ทำไมเธอถึงใช้เวลานานนักนะ? เรายังคงดำเนินการประชุมต่อไปใช่ไหม?”
มีการหัวเราะเยาะเย้ยในสายตาของเจย์
ถ้าเพียงคนเหล่านี้รู้ว่าประธานลืมการประชุมไปทั้งหมดเพราะชายนิรนามคนหนึ่ง จากนั้นความผิดหวังของพวกเขาคงพุ่งทะลุหลังคา
หลังจากนั้นไม่นาน เสียงของรองเท้าส้นสูงที่กระทบกับพื้นก็ได้ยินจากนอกห้องประชุม เสียงนั้นคมชัดและจังหวะของมันช้าและมั่นคง
เจย์ประหลาดใจ เขาคิดว่าเธอคงจะรีบไปยังที่ประชุม กลับกัน ความนิ่งของเธอไม่เปลี่ยนแปลง เธอนิ่งและใจเย็นแม้ในตอนที่เธอมาสาย
ห้องประชุมที่อึกทึกก็ดับสูญสู่ความเงียบในทันที แม้เข็มที่หล่นก็สามารถได้ยินในห้องที่เงียบสงัดได้
เจย์มองหน้าของบรรดาชายที่ดูสง่างามและดูมีเสน่ห์ในช่วงเวลาก่อนหน้านี้ ในตอนนี้พวกเขาดูเหมือนถูกทุบตีจนยอมจำนน สายตาของพวกเขาดูหมิ่นเหยียดหยาม
แองเจลีนเดินกรีดกรายเข้าไปในห้องทั้งอย่างนั้น เธอพบข้ออ้างของการมาสายที่สมบูรณ์แบบด้วยซ้ำ
“อะไรกัน? พวกคุณเป็นใบ้ไปหมดแล้วเหรอตอนนี้? ฉันดูพวกคุณอยู่ตลอด พวกคุณไม่โหวกเหวกโวยวายอย่างอิสระเหมือนเมื่อกี้แล้วเหรอ?”
เจย์ “…”
แน่นอนว่าผู้หญิงคนนี้นิ่งแม้ในตอนที่เธอกำลังโกหก เธอไร้ยางอายมากจนเธอคงจะไม่สะทกสะท้านในการเผชิญหน้ากับกระสุนปืน
พวกผู้ชายในห้องกลัวจนหัวหด พวกเขาเชิดหน้าและยังคงเงียบกริบ
แองเจลีนพูดกับพวกเขาว่า “ฉันรู้ความจริงที่ว่านับตั้งแต่ที่ฉันซื้อบริษัทของพวกคุณภายใต้แกรนด์ เอเซีย เปลี่ยนหัวหน้าของพวกคุณให้เป็นพนักงานปกติของฉัน พวกคุณทั้งหมดจะยิ้มในตอนที่เผชิญหน้ากับฉันแต่อยากที่จะนินทาลับหลัง ฉันพูดถูกไหม?”
แองเจลีนไม่รอให้พวกเขาตอบโต้และโบกมือในกับพวกเขา “พวกคุณไม่ต้องตอบฉัน ฉันไม่อยากได้ยินคำพูดหลอกลวงพวกนั้นออกจากปากของพวกคุณ ฉันจะบอกพวกคุณไว้นะ ฉันไม่สนว่าพวกคุณทุกคนจะคิดอะไร แต่จำกฏนี้ไว้จะดีกว่า คนที่เชื่อฟังฉันจะได้อยู่ และคนที่ไม่เชื่อฟังจะต้องตาย”
หน้าของเจย์บูดบึ้ง
ถ้านางมารร้ายนั่นอยู่ในยุคโบราณ เธอคงจะเป็นผู้ปกครองที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเขาทุกคน
แองเจลีนพูดต่อ “ฉันเชิญพวกคุณทุกคนมาที่นี่ในวันนี้ก็เพื่อบอกอย่างเดียว อนาคตของแกรนด์ เอเซียขึ้นอยู่กับเทคโนโลยีและเหล่าอัจฉริยะ พวกคุณคนไหนที่ไม่ทำงานอย่างยุติธรรม ถ้าพวกคุณไม่เริ่มแสดงสิ่งดี ๆ และมีผลลัพธ์ออกมาให้เห็น อย่ามาโทษฉันที่จะหาคนอื่นมาแทนที่พวกคุณ”
แองเจลีนเริ่มชี้นิ้วไปที่คนจำนวนหนึ่ง “ตระกูลไททัสแห่งแกรนด์ เอเซีย รายได้ของคุณลดลงทุกปี ปีละ 30% ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป คุณก็เก็บกระเป๋าและออกไปปีหน้าได้เลย”
