ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 978
นี่เขากำลังพยายามบอกเป็นนัย ๆ ว่าเธอดูน่าเกลียดใช่ไหม?
แองเจลีนไม่อาจยอมที่จะตกลงไปในกับดักของเขาและพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “ตอนที่ฉันเห็นหน้าสดของฉัน มันทำให้ฉันสงสัยว่านางฟ้าผู้นี้ลงมาจุติจากที่ไหนกันนะ”
ริมฝีปากของเจย์กระตุกอย่างแรง “ขี้โม้อะไรอย่างนี้”
แองเจลีนพูดว่า “ฉันแค่พูดเรื่องจริง”
เจย์มองแองเจลีนขณะที่เธอยิ้มหวาน และด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้ เขาคิดว่านางมารร้ายคนนี้ก็ดูไม่ได้น่ารำคาญเสียเท่าไหร่
ในทางตรงกันข้าม ความไร้เดียงสาของเธอกลับทำให้เธอดูน่ารักเลยทีเดียว
“ทำไมคุณถึงทำธุรกิจล่ะ?” เขาถามด้วยความสงสัย
เขาคิดมาเสมอว่าแองเจลีนมีบุคลิกที่อ่อนโยนและน่ารัก มากกว่าที่จะเป็นคนห้าวหาญและแข็งแกร่งอย่างที่เธอกำลังแสร้งทำอยู่
การทำธุรกิจไม่เข้ากับบุคลิกของเธอเลยสักนิด
แองเจลีนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “นี่เป็นสัญญาที่ฉันให้ไว้กับเขา”
เจย์ฟังอย่างตั้งใจ
แองเจลีนพูดว่า “ฉันเคยสัญญากับเขาว่าฉันเป็นได้ทั้งไม้เลื้อยที่ต้องการการค้ำยันและต้นไม้แข็งแกร่งที่ยืนหยัดได้อย่างอิสรเสรี”
เธอชะงักก่อนจะพูดต่อ “แล้วตอนนี้เขาจากไปแล้ว ฉันต้องแข็งแกร่งให้เหมือนต้นไม้ เหมือนกับที่เขาเป็น กิ่งก้านและใบของฉันจะยืดขึ้นสู่ข้างบน แล้วช่วยเหลือผู้ที่อ่อนแอให้สามารถขึ้นไปอยู่บนฟ้าได้ ฉันจะหยั่งรากลึกลงไปในดินและจะไม่หวาดกลัวเมื่อพายุมาถึง”
เจย์รู้สึกประหลาดใจ คำพูดของแองเจลีนได้ขัดแย้งกับความเข้าใจที่ผิด ๆ ก่อนหน้านี้ที่เขามีกับเธออย่างสิ้นเชิง
มันกลับกลายเป็นว่าผู้หญิงไม่จำเป็นต้องอ่อนโยนและปวกเปียกเสมอไป พวกเธออาจจะอ่อนโยนแต่ก็แข็งแกร่งได้ในเวลาเดียวกันเฉกเช่นเดียวกันกับแองเจลีน
“เขาคือใครเหรอ?” เขาถามด้วยความสงสัย
“ฮะ?” แองเจลีนรู้สึกมึนงงเล็กน้อย
“ผมชื่นชมผู้ชายคนนั้นนะที่สอนคุณได้ดีขนาดนี้” เขากล่าว
แองเจลีนชะงักค้าง
เขาเพิ่งบอกว่าเธอขี้โม้ไม่ใช่เหรอ?
ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเองชัด ๆ
“เจย์บี้ของฉันเอง” แองเจลีนยิ้มอย่างเจิดจ้า
เจย์พยักหน้าราวกับว่าเขาเข้าใจ
เมื่อเจย์เดินไปจ่ายบิลหลังทานเสร็จ แคชเชียร์ก็บอกเขาว่า “ท่านครับ ผู้หญิงคนนั้นชำระเงินแล้วครับ”
เจย์ถามแองเจลีนด้วยสีหน้าเย็นชา “เท่าไหร่? เดี๋ยวผมจะจ่ายคืนให้”
แองเจลีนหัวเราะ “เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ? นายจะเป็นคนเลี้ยงและฉันจะเป็นคนจ่าย”
เจย์สะดุ้งเล็กน้อย เขาตกหลุมพรางของผู้หญิงคนนี้เข้าเสียแล้ว
แองเจลีนสังเกตเห็นสีหน้าพ่ายแพ้แล้วก็หัวเราะ “พวกเราก็เหมือนคนเดียวกัน เงินของฉันก็คือเงินของนาย เงินของนาย…ก็ยังคงเป็นเงินของนาย ไม่สำคัญว่าใครเป็นคนจ่ายหรอก”
นี่มันตรรกะบ้าบออะไรเนี่ย!
แองเจลีนไม่ทันได้สังเกตว่าใบหน้ารูปปั้นน้ำแข็งของเจย์บูดบึ้งแค่ไหน
“ในเมื่อพวกเราก็เหมือนคนเดียวกัน คุณให้ผมใช้บัตรธนาคารของคุณได้ไหมล่ะ?” เจย์หยอกล้อ
เขามั่นใจว่าแองเจลีนจะต้องไม่เต็มใจที่จะแบ่งความร่ำรวยของเธอกับเขาอย่างแน่นอน
แองเจลีนจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า…
เจย์มองเธออย่างเย็นชา “คุณทำแบบนั้นไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?”
“คราวหน้าคุณช่วยใช้สมองของคุณก่อนพูดด้วยนะ อย่าให้ฮอร์โมนเพศมีอิทธิพลกับคุณนักตอนที่คุณหยอกล้อผู้ชาย”
แต่ทว่าแองเจลีนที่เต็มไปด้วยอารมณ์ก็จับมือของเขา “นั่นคือสิ่งที่คุณพูดเองนะ คุณคืนคำไม่ได้แล้วนะ”
เจย์ “…”
แองเจลีนหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋าสะพายและดึงบัตรธนาคารทั้งหมดออกมาก่อนจะพูดด้วยความตื่นเต้นว่า “เลือกสิ อยากได้ใบไหนก็เอาไปเลย”
เจย์อึ้งจนพูดอะไรไม่ออก!
“ผมก็แค่พูดเล่น” เจย์แอบกัดฟัน สีหน้าของเขาดำถมึงทึงยิ่งกว่าก้นกระทะเสียอีก
ผู้หญิงคนนี้ใจกว้างเช่นนี้กับเขาจริง ๆ เหรอ?
เธอพยายามที่จะทำให้เขาเป็นเด็กของเธอหรือเปล่านะ?
เมื่อแองเจลีนสังเกตเห็นท่าทางบูดบึ้งของเขา เธอก็เก็บบัตรกลับเข้าไปในกระเป๋าสะพายอย่างเงียบ ๆ
เมื่อพวกเขาออกมาจากโรงแรม เจย์ก็ทำตัวเย็นชาและเชิดหยิ่งราวกับเป็นผู้ชายตระหนี่ที่คลั่งในลัทธิชายเป็นใหญ่ เขาบอกลาแองเจลีนอย่างเฉื่อยชา“ผมไปก่อนล่ะ ลาก่อน”
