ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 981
แองเจลีนทำหน้าซื่อ ๆ แล้วตอบว่า “ฉันไม่มีของมีค่าอะไรนอกจากนาย”
เจย์ “…”
“ส่งกระเป๋าสะพายให้พวกเขาไป”
แองเจลีนจึงโยนกระเป๋าสะพายให้กลุ่มโจรไป
พวกโจรพลิกกระเป๋าสะพายคว่ำลงและโกรธจัดเมื่อไม่พบของมีค่าในนั้น
“ผู้หญิงคนนี้สวยดีนี่ บางทีพวกเราอาจจะทำเรื่องสนุก ๆ กับเธอได้”
“แน่นอน”
เจย์ลากแองเจลีนไปอยู่ข้างหลังเขา “ถอยไป” เขาสั่งและละอองเคร่งขรึมก็แผ่ออกมา
ละอองของเขามีพลังข่มขู่ที่ทำให้ใครก็ตามเกิดอาการหวาดผวาได้
แองเจลีนรู้สึกว่าเธอกำลังมองดู เจย์ อาเรสที่แสนน่าเกรงขามที่เธอเคยรู้จัก
เธอยืนอยู่ข้างหลังเขา การที่เขายืนหันปะทะกับแสงไฟ มันทำให้เขาดูเหมือนราวกับเทือกเขาสีเขียวที่สูงตระหง่านและแข็งแกร่ง
มันทำให้ใจเธอรู้สึกสงบ
เมื่อกลุ่มโจรแกว่งมีดไปมา เจย์ก็สั่งแองเจลีนว่า “เร็วเข้า รีบวิ่งหนีไป”
ในตอนนั้นเองเขาก็วิ่งเข้าหาคมมีดและเริ่มสู้กับกลุ่มโจร
แองเจลีนจะทิ้งเขาไว้ข้างหลังได้อย่างไร? สายตาที่เหมือนเหยี่ยวของเธอจ้องไปที่เจย์
เจย์กำลังสู้โดยที่ไม่มีอาวุธและเขาคิดว่าคงไม่มีทางรอดพ้นจากอันตรายครงนี้ในวันนี้ได้ พวกโจรล้อมเขาไว้ทุกด้านและพุ่งเข้าไปโดยไม่มีสัญญาณบอก ในขณะที่เขาเองก็คิดว่าเขากำลังจะหมดแรง…
แองเจลีนลอยขึ้นไปกลางอากาศแล้วเหยียบลงบนไหล่ของโจร เธอหยุดยืนลงตรงหน้าเจย์ จากนั้นเธอก็คว้ามีดยาวที่กำลังฟันใส่เจย์แล้วกระโดดเตะ ชายคนนั้นทิ้งมีด ตัวขดกลิ้งเป็นลูกบอล แล้วก็ถูกโยนกระเด็นออกไปไกล
“ไปพักเถอะพี่เบ็น” แองเจลีนพูดแกมบังคับ
เจย์ยืนแน่นิ่งด้วยความงุนงง
แองเจลีนมีความคล่องแคล่วและว่องไว ในขณะที่การต่อยเตะของเธอนั้นรุนแรงและไร้ความปราณี เฉกเช่นเดียวกับเมฆที่ล่องลอยและสายน้ำที่ไหลผ่าน การเคลื่อนไหวของเธอช่างคล่องแคล่วและเป็นธรรมชาติ แม่นยำเหมือนกับคนที่ผ่านการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มา
เมื่อเขารู้ตัวว่าเขาถูกแองเจลีนหลอก สีหน้าของเจย์ก็นิ่งและเยือกเย็นลง
ราวกับเครื่องทำความเย็นทรงพลัง แม้แต่อุณหภูมิของอากาศโดยรอบก็ลดลงหลายองศา
เขาจะเชื่อได้อย่างไรว่าเธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอและไม่มีทางสู้?
ในเวลาไม่นาน แองเจลีนก็กำราบกลุ่มโจรจนลงไปนอนอยู่กับพื้นและนำตัวแต่ละคนไปซ้อนทับ ๆ กันเป็นพีระมิดด้วยความสนุกสนาน ด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว เธอสามารถเตะคนที่สูงและแข็งแกร่งพวกนี้ได้อย่างแม่นยำ และซ้อนพวกเขาทับ ๆ กันขึ้นไป ความแข็งแกร่งของเธอเปรียบได้ราวกับเป็นป๊อปอาย
หลังจากการต่อสู้กันจบลง แองเจลีนก็ลูบมือของเธอและพูดอย่างมีชัยว่า “พวกแกกล้าดียังไงมาฉกกระเป๋าฉัน? ทำไมพวกแกไม่ลองไปถามคนแถวนี้ดูว่าจริง ๆ แล้วฉันเป็นใคร?”
เจย์เดินออกไปด้วยสีหน้าขุ่นเคือง
แองเจลีนสั่งสอนกลุ่มโจรด้วยน้ำเสียงที่ดุดันและน่ากลัวของเธอว่า “ฉันไม่สนใจหรอกนะถ้าพวกแกจะฉกกระเป๋าสะพายของฉัน แต่การที่ไปแตะต้องพี่เบ็นนั่นน่ะเหรอ? มันคือรนหาที่ของพวกแกเอง พวกแกจำใส่หัวไว้เลยนะ ฉัน แองเจลีน เซเวียร์ ได้พาผู้ชายคนนั้นมาอยู่ในการดูแลของฉันแล้ว ถ้าเส้นขนบนตัวของเขาหายไปแม้แต่เส้นเดียว พวกแกมั่นใจได้เลยว่าฉันจะทำให้พวกแกต้องชดใช้ด้วยชีวิต”
“คุณผู้หญิง สุดที่รักของคุณไปแล้วนะ คุณจะไม่ตามเขาไปเหรอ?” โจรเตือนสติเธอ
แองเจลีนหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นจากพื้นแล้ววิ่งตามเจย์ไป
“พี่เบ็น”
เจย์เมินใส่เธอ
“นายเป็นอะไรไป? โกรธเหรอ?” แองเจลีนเลือกที่จะกลับหลังหันเดินถอยหลังเพียงเพื่อที่เธอจะได้อยู่ตรงหน้าเขาและมองเห็นสีหน้าเขา
เจย์พูดอย่างประชดประชัน “คุณมีทักษะศิลปะการต่อสู้ค่อนข้างดีเลยนี่ ใช่ไหมล่ะ?”
แองเจลีนพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ใช่สิ ฉันเคยเป็นครูสอนเทควันโดสายดำมาก่อนน่ะ ฉันเป็นผู้หญิงที่สวยเก่งเหนือใคร”
ชั้นความเยือกเย็นในแววตาของเจย์เริ่มเพิ่มมากขึ้น “ในเมื่อคุณมีความสามารถมากขนาดนี้ ทำไมคุณถึงยังอยากให้ผมส่งคุณกลับบ้านอีกล่ะ?”
แองเจลีนตบปากตัวเองเมื่อตระหนักได้ว่าตัวเธอพูดผิดไป เธอพยายามแก้ตัว “พี่เบ็น ถึงทักษะศิลปะการต่อสู้ของฉันจะแข็งแกร่งนิด ๆ แต่ฉันก็ยังกลัวที่จะต้องเดินคนเดียวตอนดึก ๆ นะ”
“ทำไมล่ะ? เพราะคุณทำเรื่องน่าอับอายมาเยอะมากน่ะเหรอ?” เจย์พูดหยอกเธออย่างไม่ใส่ใจนัก
แองเจลีนตะโกน “ฉันไม่เคยทำเรื่องน่าอับอายนะ!”
เจย์พูดว่า “คนหลอกลวง!”
แองเจลีน “…”
“มันก็แค่เรื่องโกหกเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้นเอง” เธอพึมพำและพยายามแก้ตัว
