ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 982
ในที่สุด แองเจลีนก็พาเจย์กลับมาที่ห้องพักของเขา
เจย์เตือนสติเธอด้วยใบหน้ารูปปั้นน้ำแข็ง “ผมถึงบ้านแล้ว”
แองเจลีนมองไปที่การริเริ่มของอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนในสถานที่ก่อสร้างแล้วจู่ ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนกับว่าเธอกำลังฝันอยู่
“ใช่ นายถึงบ้านแล้ว”
อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนคือบ้านของเจย์บี้
เธอมุ่งมั่นที่จะสร้างอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนขึ้นมาใหม่เพียงเพื่อที่เธอจะได้มีบ้านให้เขา
เจย์หมุนตัวกลับและเดินเข้าไป
“พี่เบ็น!” แองเจลีนเรียกเขาโดยไม่ทันคาดคิด
เจย์หันกลับมา…
แองเจลีนพุ่งตัวข้างหน้าโดยไม่เอยสิ่งใดแล้วเธอก็ประทับริมฝีปากของเธอลงบนริมฝีปากของเขา
เจย์รู้สึกราวกับว่าเขาถูกฟ้าผ่าและยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง
เขาเกลียดชังนางมารร้ายคนนี้อย่างเห็นได้ชัด แต่ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกคลื่นไส้เลยตอนที่เธอจูบเขาด้วยริมฝีปากสีม่วงดำที่น่าขยะแขยงนั้น?
ตรงกันข้าม เขากลับรู้สึกดีอย่างมหัศจรรย์จริง ๆ
หรือบางทีโรคกลัวเชื้อโรคของเขาอาจหายขาดอย่างน่าอัศจรรย์แล้ว?
แองเจลีนเกรงกลัวที่จะอยู่ต่อหลังจากจูบเขา แล้วเธอก็รีบออกไปด้วยความรู้สึกผิด
“พรุ่งนี้ฉันจะมาหานายอีก พี่เบ็น” เธอโบกมือให้เขาโดยที่หันหลังให้เขา
เจย์ยังคงยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น
นิ้วเรียวของเขาลูบเบา ๆ ตรงบริเวณที่เธอจูบ กระแสไฟไหลอย่างต่อเนื่องไปยังส่วนต่าง ๆ ของร่างกายของเขาจากจุดนี้จุดเดียวราวกับเป็นแหล่งพลังงาน
ลูกกระเดือกที่เซ็กซี่และเย้ายวนของเขากระดกขึ้นเล็กน้อย ลำคอของเขารู้สึกแห้งผากราวกับถูกไฟแผดเผา
เขาหันหลังกลับเข้าไปในบ้าน แล้วรินน้ำแก้วใหญ่ให้ตัวเองก่อนจะกลืนลงไปภายในอึกเดียว
แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังไม่สามารถดับไฟที่กำลังแผดเผาร่างกายของเขาได้
เขาถอดเสื้อออกอย่างหงุดหงิด เหลือเพียงเสื้อยืดสีขาวที่สะอาดสะอ้าน
ทอมมี่แอบซ่อนตัวอยู่หลังประตูอย่างลับ ๆ เขาผลักประตูแล้วบานพับประตูก็ส่งเสียงดังเอี๊ยด
“เข้ามาเถอะ” เจย์กำลังหงุดหงิด
ทอมมี่ยืนเว้นระยะห่างจากเขาพอสมควร “ฉันเห็นหมดแล้วเบ็น ท่านประธานจูบนาย”
เจย์ไม่ได้ฟังสิ่งที่เขาพูดเลยสักนิด แต่เขากลับจ้องมองมือที่หยาบกร้านของทอมมี่แทน ประกายของความฉงนใจก็เล็ดลอดออกมาจากแววตาของเขา
เขาจ้องเขม็งไปที่ทอมมี่ “มานี่หน่อยสิ”
เพื่อที่จะยืนยันให้แน่ใจว่าโรคกลัวเชื้อโรคของเขาหายแล้วจริง ๆ โดยที่เขาไม่รู้ตัวหรือยัง เจย์ก็ยื่นมือออกไปและสั่งทอมมี่ว่า “แตะตัวฉันหน่อย”
ทอมมี่รู้สึกว่าคำขอของเขาช่างแปลกประหลาดเสียเหลือเกิน ครั้นเมื่อเขานึกถึงโรคติดต่อของเจย์ เขาก็มีความกลัวขึ้นมาก่อนที่จะทำอะไรลงไปโดยไม่ทันได้ยั้งคิด
เจย์ยื่นมือออกไปและตบลงที่มือของเขา ถึงแม้ว่าจะเป็นการสัมผัสเพียงระยะเวลาสั้น ๆ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกถึงแรงไฟดูดเลยสักนิด
ในทางตรงกันข้าม เขากลับรู้สึกไม่สบายท้องขึ้นมา
เพราะฉะนั้นแปลว่าโรคกลัวเชื้อโรคของเขายังไม่หายขาดจริง ๆ เสียที
เจย์มองทอมมี่อย่างเศร้าสร้อย “นายจะให้ฉันช่วยอะไร?”
“ขอยืมเงินหน่อยได้ไหมเบ็น?” ทอมมี่ถามด้วยน้ำเสียงอึกอักเล็กน้อย
เจย์ถามอย่างเย็นชาว่า “นายไม่กลัวโรคติดต่อของฉันแล้วเหรอ?”
ทอมมี่พูดว่า “ฉันไม่เคยเชื่อสิ่งที่สแตนและคนอื่น ๆ พูดเลยเบ็น แต่ก็อย่างที่นายรู้ ฉันต้องฟังพวกเขา ไม่อย่างนั้นพวกเขาก็จะกลั่นแกล้งฉัน”
เจย์หยิบเงินสดจำนวนหนึ่งออกจากกระเป๋าสตางค์ของเขาแล้วโยนให้ทอมมี่ “นายไม่ต้องคืนฉันหรอก”
ทอมมี่กลับออกไปอย่างมีความสุข “ขอบคุณนะเบ็น”
เจย์พลิกตัวและนอนลงบนเตียง แต่ก็นอนไม่หลับ
ทันทีที่เขาหลับตา ใบหน้าที่แสนเย่อหยิ่ง จอมเผด็จการ เจ้ากี้เจ้าการ อวดดี ซุกซน และดื้อรั้นของแองเจลีนก็โผล่ขึ้นมาในความคิดของเขา
