ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 987
เจย์กินอย่างสง่างาม เห็นได้ว่าเป็นทุกข์เล็กน้อยกับการที่เซย์นตั้งคำถามเขาอย่างต่อเนื่อง
หน้าผากที่ดูดีของเขามีรอยย่นเล็กน้อย
เซ็ตตี้น้อยรีบช่วยเจย์ให้ออกจากสถานการณ์นี้และดุเซย์นอย่างเกรี้ยวกราด “เวลาทานข้าว ไม่ควรพูดเสียงดังนะคะ ลุงเซย์น”
เซย์นส่งสายตาให้กับเซ็ตตี้น้อยและพูดว่า “ลุงเห็นว่าคุณเบ็นเป็นผู้ชายที่มีพรสวรรค์ ถ้าเขายังโสด ลุงก็อยากเป็นพ่อสื่อให้เขากับคุณแม่ของหนูแต่งงานกันไง”
ช้อนส้อมในมือของเซย์นแทบจะล่วงลงบนพื้น เขารู้สึกไม่สบายใจด้วยเหตุผลบางอย่าง
เซ็ตตี้น้อยกระตือรือร้นที่จะเห็นคุณพ่อและคุณแม่กลับมาอยู่ด้วยกัน เพราะฉะนั้น เธอจึงพูดเสริมว่า “คุณเบ็นคะ คุณแม่ของหนูไม่ใช่แค่สวยเท่านั้นนะคะ แต่ยังอ่อนโยนและน่ารักมากด้วย หนูมั่นใจว่าคุณจะชอบคุณแม่ของหนูมาก ๆ ในตอนที่คุณเจอคุณแม่”
เมื่อกล่าวเช่นนั้น เธอก็ชำเลืองมองไปยังห้องที่ชั้นบนอย่างมีเลศนัย
เซย์นแก้คำพูดเธอให้ถูกในทันที “ไม่ ๆ เซ็ตตี้น้อย ฉันจะโกหกคุณเบ็นไม่ได้ คุณแม่ของหนูอาจจะสวยและน่ารัก แต่จะบอกว่าเธอสุภาพก็ดู… เอ่อ เกินไปหน่อยน่ะ จะทำยังไงถ้าคุณเบ็นรู้ว่าเราโกหกเขาและพยายามที่จะส่งเธอคืนทีหลังล่ะ?”
เซ็ตตี้น้อยจ้องเซย์นอย่างขมขื่น “จะไม่มีการปฏิเสธว่า คุณแม่ของหนูเป็นคนที่อ่อนโยนจริง ๆ นะคะ ลุงเซย์น”
เซย์นส่ายหน้าอย่างรุนแรง
เจย์ตอบเบา ๆ ว่า “ผมมีภรรยาและลูกชาย”
เมื่อเซ็ตตี้น้อยได้ยินสิ่งที่เขากล่าว น้ำตาก็ไหลพรากอาบสองแก้มของเธอ
เจย์เอื้อมไปเช็ดน้ำตาด้วยนิ้วมือของเขาอย่างอ่อนโยน เขาปลอบเธอว่า “เซ็ตตี้น้อย มีหลายวิธีที่จะยึดมั่นในความสัมพันธ์แห่งโชคชะตาที่ไม่ได้ข้องเกี่ยวกันเป็นครอบครัวที่อาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันอยู่นะ”
ถึงกระนั้น เซ็ตตี้น้อยก็ทิ้งช้อนส้อมและวิ่งเข้าไปในห้องของเธอในขณะที่ร้องไห้เสียงดัง
เจย์จ้องเซย์นอย่างหนัก “ครั้งหน้าก็อย่าล้อเล่นแบบนั้นอีกนะครับ”
เซย์นยักไหล่เหมือนเขาไม่ได้ทำผิด “ผมไม่ได้เป็นคนที่ทำให้เธอร้องไห้ซะหน่อย”
เจย์มองไปยังชั้นบน เสียงร้องไห้อย่างบีบคั้นหัวใจของเซ็ตตี้น้อยก็เข้ามาในหูของเขา และเขาก็รู้สึกเจ็บปวดในใจ
เมื่อเซย์นสังเกตเห็นว่าเจย์ห่วงใยเซ็ตตี้อย่างจริงใจแค่ไหน เขาก็ใช้โอกาสนั้นถามว่า “ดูสิ คุณเบ็น เซ็ตตี้น้อยชอบคุณมาก ๆ อีกอย่าง น้องสาวของผมก็เป็นสาวงามที่ไม่มีใครเทียบได้ ทำไมคุณไม่เป็นผู้ชายที่ดีและอยู่ดูแลพวกเขาล่ะ?”
เจย์เข้าใจคำว่า ‘อยู่’ ที่เซย์นหมายความถึง น่าเสียดาย เขาไม่ใช่คนที่จะทิ้งลูกชายและภรรยาไปได้
ข้อเสนอของเซย์นนั้นเป็นความอัปยศต่อตัวตนที่สูงส่งและไร้มลทินของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย เจย์พูดอย่างเยือกเย็นราวกับว่าตัวตนของเขาทั้งหมดถูกห่อหุ้มไปด้วยน้ำแข็ง “ผมจะไม่ทำเรื่องพวกนั้น”
เซย์นเก็บนิสัยที่ไม่ใส่ใจของเขาไว้ และเริ่มเคร่งขรึมอย่างแปลก ๆ “ผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับคุณที่จะทิ้งครอบครัวของตัวเอง แต่ทำไมคุณคิดว่าคำขอร้องของผมมันไร้สาระไปหน่อย ถ้าไม่ใช่เพราะผมไม่มีทางเลือกอื่นล่ะ?”
เจย์สะดุ้งเล็กน้อย เขาฟังสิ่งที่เซย์นต้องพูดต่ออย่าเงียบ ๆ
“พูดตรง ๆ กับคุณนะ น้องสาวของผมสูญเสียการมองเห็นเป็นระยะ หลายปีมานี้ เธอดูแลลูกของตัวเองยังไม่ได้ด้วยซ้ำ”
เจย์รู้สึกเหมือนเข็มกำลังทิ่มแทงหัวใจของเขาด้วยเหตุผลบางอย่าง ความเจ็บปวดทำให้เขาอ้าปากค้าง
“น้องเขยของคุณอยู่ไหนล่ะ?” เจย์ถาม
เซย์นจ้องเจย์ด้วยความสับสน ความสงสัยก่อตัวขึ้นบนใบหน้าของเขา
ดูเหมือนคำว่า ‘น้องเขย’ ยังอยู่ในพจนานุกรมของเจย์ แต่ในหลายปีนี้ เจย์ทำตัวจองหอง ยิ่งใหญ่และสูงส่งต่อหน้าเขา ทำให้เขาดูเหมือนหญ้าที่ไร้ค่าในเชิงเปรียบเทียบ
ไม่มีครั้งไหนที่เขาจะกล้าเชื่อมโยงกับคำว่า ‘น้องเขย’ นับประสาอะไรกับการเป็นคนเย่อหยิ่งและเจ้ากี้เจ้าการต่อน้องเขยของเขา
เซย์นถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา “เฮ้อ อย่าเอ่ยถึงเขาเลย น้องเขยของผมเป็นผู้ชายที่อวดดีและถือตัว หลายปีก่อน เขาพนันกับใครคนหนึ่งไว้ด้วยชีวิตและความมั่งคั่งของเขาและสูญเสียมันไป”
เจย์ขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความรู้สึกที่ไม่พอใจและหงุดหงิดกับผู้ชายคนนี้ที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน
