ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 989
รังสีแห่งความเยือกเย็นและขุ่นเคืองแผ่ออกมาจากสายตาที่เหมือนเหยี่ยวของเจย์ “ไสหัวไป” เขาตะคอกด้วยเสียงต่ำ
ปิแอร์ยืดหลังตรงและเดินไปหาเจย์
จากนั้น เขาก็โยนก้นบุหรี่ลงพื้นอย่างขมขื่นและกระทืบมันอย่างรุนแรงด้วยเท้าราวกับว่ากำลังบดขยี้เจย์
ปิแอร์กล่าวอย่างโหดร้ายด้วยสีหน้าที่บูดบึ้ง “แกภูมิใจอะไรนักหนา เบ็น? แกเป็นขยะที่ไร้ค่าที่สุดในหมู่บ้านชาวประมงของพวกเราไม่ใช่เหรอ? แกไม่หวั่นไหวเรื่องที่ภรรยาของแกหาเลี้ยงครอบครัวและเกาะเธอกินเลย หึ แล้วตอนนี้ ต่อหน้าฉัน แกยังจะทำตัวสูงส่งและมีคุณธรรมอยู่อีกงั้นเหรอ?”
เจย์พูดขณะที่เตือนชายอีกคนอย่างเคร่งขรึมว่า “ไสหัวไปซะ อย่าให้ฉันพูดซ้ำเป็นครั้งที่สาม”
สายตาของปิแอร์มองไปที่กำปั้นของเขา “นี่ แกพยายามจะจัดการฉันงั้นเหรอ? ดูแกสิ ทั้งดูอ่อนแอและเปราะบางขนาดนี้ แกรู้วิธีต่อสู้กับคนอื่นเขาด้วยเหรอ?”
เจย์นึกถึงการเคลื่อนไหวที่แองเจลีนใช้สู้กับขโมยและกระโดดขึ้นในทันที กระโดดถีบด้วยลูกหมุน 540 ดีกรี เขาทำให้ปิแอร์ลอยออกไป
ปิแอร์จ้องเจย์ด้วยความไม่เชื่อ เขาเช็ดเลือดที่จมูกและลุกขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด “ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าแกรู้วิธีเคลื่อนไหวด้วย”
เจย์จ้องกำปั้นตัวเอง ช่างแปลกเสียจริง ทักษะทางศิลปะการต่อสู่ไม่ใช่สิ่งที่พัฒนาได้ในชั่วข้ามคืน นี่เป็นสิ่งที่เขาเรียนรู้มาในอดีตอย่างนั้นหรือ?
ปิแอร์หยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาและเปิดเสียงลำโพง ในเวลาไม่นาน เสียงร้องไห้ของไทเกอร์ก็ดังออกจากปลายสาย “ช่วยผมด้วยครับ พ่อ”
สัมผัสอันเฉยเมยในแววตาของเจย์ก็ปกคลุมไปด้วยความขุ่นเคืองในทันที “ไอ้สารเลว ปล่อยลูกชายของฉันซะ!”
ปิแอร์ปิดโทรศัพท์ เขายิ้มอย่างบิดเบี้ยวและชั่วร้าย “เบ็น ฉันภูมิใจนำเสนอพวกผู้ชายจากหมู่บ้านชาวประมงของเราให้ทำงานที่ไซต์ก่อนสร้างของทัวร์มาลีนเพื่อหาเงิน แต่แกก็ยังตอบแทนความใจดีของฉันด้วยความอกตัญญูโดยการตัดแหล่งรายได้ของฉันไป ฉันอยากให้แกชดใช้คืนเป็นสองเท่า”
“แกต้องการเท่าไหร่?” เจย์ถามอย่างเกรี้ยวกราด
ปิแอร์พูดว่า “นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าลูกชายของแกมีค่ามากแค่ไหนไงล่ะ”
ในตอนนั้น เจย์เริ่มชั่งน้ำหนักความจริงที่ว่าไทเกอร์มีค่ามากแค่ไหนในใจ
ดูเหมือนว่ามันจะไม่สำคัญเท่าไหร่นัก
ความเฉยเมยที่เจย์รู้สึกยิ่งทำให้เขาเจ็บปวด นั่นคือลูกชายของเขา เขาเยือกเย็นและเฉยเมยต่อลูกชายโดยกำเนิดของเขามากขนาดนี้ได้อย่างไร?
ปิแอร์พูดว่า “ฉันรู้มาว่า ตอนนี้แกและประธานของแกรนด์เอเซียสนิทกันมาก ฉันมั่นใจว่าประธานคงไม่ไว้ชีวิตฉันหลังจากที่รู้ว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ในตอนนี้ ห้าล้าน เอาเงินให้ฉันห้าล้าน แล้วฉันจะไม่โผล่หน้ามาในเมืองอิมพีเรียลอีกต่อไป”
เจย์จ้องเขา “แกมันบ้าไปแล้ว ฉันไม่มีเงินให้แกหรอก ฉันให้แกได้แต่ตัวฉันเท่านั้น”
“ขอร้องประธานของแกรนด์เอเซียให้มอบเงินให้แกห้าล้านสิ”
“ทำไมเธอต้องให้เงินฉันมากขนาดนั้นในเมื่อเธอไม่ใช่ทั้งเพื่อนหรือญาติของฉัน? ฉันมีแค่หลักแสนดอลลาร์กับตัว ฉันให้แกทั้งหมดก็ได้ แต่แกต้องปล่อยไทเกอร์ไป ถ้าแกกล้าแตะแม้แต่ขนเพียงเส้นเดียวในตัวเขา ฉันจะไม่ไว้ชีวิตแกแน่” เจย์เตือนด้วยเสียงที่มุ่งร้าย
ใบหน้าของเขาเยือกเย็นและดุร้ายในขณะที่เสียงของเขาดูเหมือนกับว่า มันถูกจมลงในความกดอากาศต่ำทำให้ปิแอร์หนาวไปถึงกระดูกสันหลัง
อย่างไรก็ตาม ปิแอร์ได้วางแผนการลักพาตัวด้วยความตั้งใจที่จะต่อสู้ดิ้นรนให้พ้นจากทางตันนี้ไป
“อย่ามาต่อรองกับฉัน ห้าล้านและไม่ลดแม้แต่เซนต์เดียว ไม่งั้น ถ้าแกไม่เอามาเงินให้ฉัน พวกที่ลักพาตัวไทเกอร์ไปจะฆ่าเขาแน่”
ใบหน้าที่ดูดีของเจย์ก็เริ่มซีด…
เจย์หยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาอย่างไม่เต็มใจ เพื่อที่จะปกป้องไทเกอร์ เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากโทรหาแองเจลีน
เขาจำเป็นต้องหยุดพวกบ้านั่น
สายถูกต่อติดอย่างรวดเร็ว แต่เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอย่างไร
“ฮัลโหล พี่เบ็น” น้ำเสียงร่าเริงของแอนเจลีนก็ได้ยินมาจากปลายสาย
เจย์จ้องปิแอร์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็นอย่างเกรี้ยวกราด
เมื่อเห็นว่าเขาไม่รู้สึกถูกข่มขู่แม้แต่น้อย ปิแอร์ก็พูดกับแองเจลีนด้วยตัวเอง “ฉันอยู่กับเบ็นนะ คุณเซเวียร์ ถ้าคุณอยากให้เขารอด งั้นก็โอนเงินห้าล้านไปที่ 184***** ทันที จำไว้ด้วยว่าอย่าโทรหาตำรวจ
ปลายสายเงียบไป
เจย์ยิ้มอย่างผู้ชนะ
แองเจลีนไม่ได้โง่ เธอจะยอมให้ไอ้คนลักพาตัวข่มขู่เธอง่าย ๆ ได้อย่างไร?
อย่างไรก็ตาม…
