ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 990
เจย์ตกตะลึงงัน
นางมารร้ายที่มักจะหยิ่งในศักดิ์ศรีอยู่เสมอ กำลังทำตัวเหมือนกับคนอ่อนแอในตอนนี้ที่เธอแทบปฏิบัติกับคนลักพาตัวเหมือนกับพ่อแม่
“คุณเป็นบ้ารึไง? ชีวิตของผมไม่ได้มีค่ามากขนาดนั้น!” เจย์ตะคอกแองเจลีน
เสียงคำรามของแองเจลีนที่เหมือนกับสิงโตเพศเมียก็ดังกว่าเสียงของเขา “อย่าขัดขืนคนลักพาตัว ให้ในสิ่งที่เขาต้องการเถอะ เงินเป็นเพียงทรัพย์สินทางโลก สัญญากับฉันสิว่านายจะปกป้องตัวเอง”
ยิ่งแองเจลีนกังวลเรื่องเจย์มากเท่าไหร่ ปิแอร์ก็ยิ่งไม่รู้จักพอเท่านั้น
“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว คุณเซเวียร์ ฉันต้องการ 100 ล้าน”
“โอเค ฉันจะโอนให้นายทันที”
ในเวลาไม่นาน ปิแอร์ก็ได้รับข้อความแจ้งเตือนการโอนเงิน ด้วยการที่เห็นเงินก้อนโตในบัญชีธนาคารของเขา รอยยิ้มที่ชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นในแววตาของปิแอร์
“เบ็น เป็นเรื่องจริงนี่หว่าที่ประธานห่วงแกเหมือนคนรัก งั้นฉันไปล่ะ ลาก่อน!” ปิแอร์วิ่งออกไปเหมือนกับค้างคาวออกจากนรกเพราะกลัวที่จะอยู่ต่อ
เจย์ถอนหายใจอย่างขุ่นเคือง
เขาด่าแองเจลีนในใจ ‘ยัยโง่’
เมื่อเจย์หากุญแจเพื่อเปิดประตู ปิแอร์ก็กลับมาอย่างกะทันหันและแทงเขาครั้งหนึ่งโดยไม่รู้ตัว
“นี่คือราคาที่แกต้องจ่ายสำหรับการทรยศฉัน เบ็น” ปิแอร์กล่าว โวยวายอย่างชั่วร้าย
ในตอนที่ปิแอร์เข้ามา เจย์ก็หลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว มีดที่ตอนแรกคาดว่าจะแทงเข้าที่ลำตัวของเขาได้ลงมาโดนที่สะบักของเขาแทน
ปิแอร์หนีไปหลังจากที่แทงเจย์
เจย์หอบร่างกายที่เจ็บปวดอย่างหนักเข้าไปข้างในและล้มตัวลงบนเตียง ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดขณะที่เขาจ้องไปที่เพดานด้วยความสิ้นหวัง
แองเจลีนให้เงิน 100 ล้านกับคนที่ไม่ทำงานนั่นทั้งอย่างนั้น นั่นไม่ทำให้เธอทุกข์ร้อนเลยใช่ไหม?
แกรนด์ เอเซีย
เมื่อแองเจลีนได้ยินการขู่กรรโชกหลังจากที่รับสายของเจย์ ร่างกายของเธอก็แข็งทื่อไปในทันที
เธอออกคำสั่งด้วยเสียงสั่นว่า “เกรย์สัน เรียกสมาชิกภูตผีทุกคนให้ตามฉันมา เราจะไปช่วยเขา”
เกร์สันไม่กล้าเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว
สิบนาทีต่อมา แองเจลีนก็มาถึงบ้านเช่าของเจย์ สมาชิกภูตผีค้นหารอบ ๆ บ้านเช่าของปิแอร์
เมื่อแองเจลีนเห็นเลือดสีแดงเข้มที่ประตู เธอก็ส่งเสียงร้องอย่างอนาถ “อ๊ากกก! พี่เบ็น…”
เสียงที่ขุ่นมัวของเจย์ก็ดังออกมาจากบ้าน “ไม่ต้องห่วง ผมยังไม่ตาย”
แองเจลีนผลักประตูเข้าไปและเห็นว่าเจย์กำลังนอนอยู่บนเตียงในขณะที่ทำแผลด้วยมือข้างหนึ่ง หน้าของเขาซีดเผือด แองเจลีนวิ่งเข้าไปหาเขาในทันที
“ผมขอโทษที่สร้างปัญหาให้กับคุณนะ” เจย์กล่าวอย่างอ่อนแอ
แองเจลีนมองเขาตาค้างด้วยความหวาดกลัว สายตาของเธอมองไปที่รอยเลือดสีแดงเข้มขนาดใหญ่ที่เปื้อนผ้าปูที่นอน เธอไม่รู้ว่าแผลของเขาอยู่ตรงไหน หรือว่าเขาเจ็บหนักแค่ไหน เธอตกตะลึงงันทันทีที่เธอเห็นฉากอันน่าตกใจนี้
เจย์อึ้งเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นน้ำตาของเธอ “ผมไม่เป็นไร แค่แผลตื้น ๆ น่ะ”
ความมั่นใจของเขาเหมือนกับยากล่อมประสาท ทำให้แองเจลีนดึงสติกลับมาได้
เธอเอื้อมมือไปถอดเสื้อของเขาด้วยความพยายามที่จะดูอาการบาดเจ็บ
เจย์ส่งเสียงออกมาด้วยความประหม่า “คุณจะทำอะไรน่ะ?”
แองเจลีนพูดว่า “ฉันอยากจะดูอาการบาดเจ็บ”
เจย์จับมือที่ลนของเธอ “คุณไม่รู้เหรอว่าผู้ชายกับผู้หญิงควรจะรักษาระยะปลอดภัยระหว่างกันน่ะ?”
แองเจลีนจ้องมือของเขา “งั้นคุณจับมือฉันทำไมล่ะ?”
เจย์ปล่อยมือของเธออย่างรวดเร็ว
