ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1004
โจเซฟินหยุดคิดก่อนหยิบรูปออกมาแล้วเซ็นชื่อในวงการของเธอลงไป
เธอส่งรูปให้เซย์น “แค่รูปเดียว เอาหรือไม่เอาก็ตามใจ”
เซย์นรับมา เมื่อเห็นลายเซ็นยึกยือบนรูปก็เบ้หน้า “ทำไมดูเซ็นส่ง ๆ แบบนี้ล่ะ? ใช่ชื่อเธอแน่เหรอ?”
โจเซฟินทำหน้างง “ถ้านายไม่ชอบก็เอาคืนมา”
เซย์นเอารูปใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อก่อนหัวเราะ “บางทีฉันอาจจะใช่เป็นยันต์ไล่วิญญาณร้ายได้”
โจเซฟินโมโหจนแทบเต้นเร่า
เซย์นลุกขึ้นก่อนลาทั้งคู่ “ถ้าเธอจะค้างที่นี่คอยดูแลแองเจลีน ฉันก็จะออกไปดื่มกับเพื่อนแล้วกัน พรุ่งนี้เช้าฉันจะกลับมารับเธอ”
เขาพูดพร้อมหยิบเสื้อโค้ดจากโซฟาขึ้นมาพาดบ่าอย่างไม่มีพิธีรีตองก่อนจากไป
โจเซฟินมองเซย์นจากไปตาละห้อย
ทันทีที่ก้าวออกจากห้อง สีหน้าของเซย์นก็เปลี่ยนจากขี้เล่นเป็นหม่นหมองขณะที่เดินออกไปจากสวนบันทึกรัก
เขายกมือขึ้นตบกระเป๋าเสื้อตรงอกซ้ายเบา ๆ ให้แน่ใจว่ารูปถ่ายบาง ๆ นั้นยังอยู่ก่อนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
หลังเข้ามาในรถเมอร์เซเดส-เบนซ์และแน่ใจว่าด้านนอกมองผ่านกระจกเข้ามาไม่เห็น เซย์นก็เปิดไฟในรถ เขาหยิบรูปถ่ายออกมาและจ้องไปที่หญิงสาวในรูป แม้ว่าเธอจะดูแสนสวยและเย้ายวน แต่เธอก็ไม่สามารถปกปิดแววตาใสซื่อบริสุทธิ์ได้
“ยัยเด็กโง่เอ๊ย” เซย์นกระซิบ
เขาใช้ปลายนิ้วลูบไปที่ภาพถ่าย เขาลากนิ้วผ่านดวงตาสวยสะกดของโจเซฟินซึ่งสะท้อนเงาความโศกเศร้าและสิ้นหวังจากดวงตาของเซย์น
ท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลง
รถเมอร์เซเดส-เบนซ์ก็ขับออกไปจากสวนบันทึกรัก
โจเซฟินและแองเจลีนนั่งขดตัวห่มผ้านวมอยู่ด้วยกัน วันนี้โจเซฟินดูเงียบไปเมื่อเทียบกับก่อนหน้า
เธอเงียบจนแองเจชีนรู้สึกเป็นห่วงเธอขึ้นมา
ทันใดนั้นแองเจลีนก็หันข้างมาพร้อมยื่นมือมากอดโจเซฟินไว้ บางทีเธออาจแค่พยายามที่จะช่วยขับไล่ความเศร้าในใจของเพื่อน แองเจลีนพูดขึ้นมาอย่างมีเลศนัย “คืนนี้มันยาวนานเสียจริง เธอไม่เหงาเลยเหรอ?”
โจเซฟินยิ้ม “หยุดเลย แองเจลีน”
แองเจลีนพูด “งั้นบอกฉันมาตามตรง เธอไม่สบายใจเรื่องอะไร?”
โจเซฟินหันมามองแองเจลีน ดวงตาของแองเจลีนไม่ได้โฟกัสที่เธอ ทำให้เธอกลบเกลื่อนอาการได้
โจเซฟินพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “ฉันเก็บเรื่องนี้เป็นความลับมาสามปีแล้วแองเจลีน ฉันควรบอกเธอไหม?”
แองเจลีนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาจนหยิบหมอนมาฟาดเธอไป “เธอยังเห็นฉันเป็นเพื่อนรักอยู่หรือเปล่าล่ะ? นี่เธอมีความลับกับฉันสามปีเลยเหรอ?”
โจเซฟินอ้อมแอ้มขอโทษ “ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเธอหรอก ฉันแค่คิดว่าบางทีฉันอาจด่วนตัดสินไป ฉันกลัวว่าความรู้สึกที่ชอบเขา มันจะเป็นฉันเพ้อคิดไปเอง”
แองเจลีนสงบลง “เกี่ยวกับเซย์นใชไหม?”
“อืม”
“บอกฉันมาเร็ว ๆ เลย”
โจเซฟินเริ่มเล่าไม่หยุด “ตอนที่ตระกูลอาเรสมีปัญหาเมื่อสามปีก่อน เซย์นมัดฉันไว้ไม่ให้ฉันไปทำเรื่องโง่ ๆ ตอนนั้นฉันโกรธเขามากเลยทำร้ายเขาสารพัด ฉันพยายามทำให้เขาโมโหจะได้ปล่อยฉันไป แต่…”
โจเซฟินหยุดพูดไปสักพัก ก่อนเอ่ย “เซย์นก็โมโหมากจริง ๆ พอได้ยินที่ฉันพูด เขาบอกว่าฉันใจร้ายกับเขามากที่ขู่ว่าจะฆ่าตัวตาย เขายังบอกว่าถ้าฉันไม่เห็นค่าชีวิตของตัวเอง แล้วที่เขาเสี่ยงชีวิตช่วยฉันไว้ตอนนั้นจะมีประโยชน์อะไร?”
