ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1006
แองเจลีนนั่งอยู่บนเตียงอย่างงุนงง วันนี้การมองเห็นของเธอก็ยังไม่กลับมาเหมือนเดิม
รอบนี้เป็นช่วงที่เธอสูญเสียการมองเห็นชั่วคราวเป็นระยะเวลานานที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา
เมื่อเซย์นมารับเธอไปโรงพยาบาล โจเซฟินก็จ้องเขาเขม็งด้วยสายตาจับผิด นอกจากที่ว่าเขาไม่มีเรื่องทะเลาะต่อยตีมากเหมือนสมัยยังเด็กแล้ว นอกนั้นก็แทบไม่มีอะไรเปลี่ยน
เขามักจะเรียกเธอว่าแม่ดราม่าควีน ใครจะคิดว่าเขาต่างหากที่ตีบทแตกกระจุยจนไม่มีใครจับได้
หลังจากโจเซฟินช่วยแองเจลีนเดินเข้าไปนั่งในรถเมอร์เซเดส-เบนซ์เรียบร้อย ทั้งสองสาวก็จับมือกันแน่นเหมือนต่างฝ่ายต่างส่งกำลังใจให้กัน
เซย์นมองผ่านกระจกมองหลังมาก็เห็นว่าหญิงสาวทั้งสองต่างก็ดูนิ่งเงียบแถมใต้ตาก็ดำคล้ำ เขาอดไม่ได้ที่จะแหย่ว่า “ทำไมแพนด้าที่น่ารักทั้งสองไม่คุยอะไรกันเลยล่ะ?”
ปกติพวกเธอทำเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวไม่หยุดไม่ใช่เหรอ?
โจเซฟินกับแองเจลีนต่างก็ไม่มีอารมณ์จะมาต่อปากต่อคำกับเขา
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลแกรนด์ เอเซีย โจเซฟินก็แยกไปขึ้นรถแท็กซี่เพื่อไปกองถ่าย
เซย์นจับแขนแองเจลีนเพื่อช่วยเธอเดินเข้าไปพบหมอ
หลังจากเดินออกจากลิฟต์ที่ชั้นเก้า เซย์นก็มองเห็นคนรูปร่างคุ้นตา
ในห้องรอของแผนกจิตเวช เจย์ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงขายาวสีดำ โดยไม่ได้ติดกระดุมที่ปกเสื้อ
แม้ว่ามันจะเป็นเพียงเสื้อเชิ้ตยี่ห้อธรรมดาทั่วไป แต่เจย์ก็สามารถดูหล่อเหลาสูงค่าได้
เขายืนตรงนั้นราวส่องประกายออกมา จนใครต่อใครก็ละสายตาไปไม่ได้
เซย์นสบถออกมา “เวรเอ๊ย ชะตาฟ้าลิขิตจริง ๆ “
แองเจลีนถามอย่างงุนงง “มีอะไรเหรอ?”
“เจ้าชายทรงเสน่ห์ของเธออยู่ในห้องรอแผนกจิตเวชน่ะ”
แองเจลีนถึงกับสะดุดเมื่อได้ยิน สีหน้าเธอดูประหม่าอย่างเห็นได้ชัด
เซย์นจิกกัดเธออย่างไร้ความปรานี “พอเห็นเขาทีไรก็เดินดี ๆ ไม่ได้เลยเหรอ? ไม่กลัวคนอื่นเขาจะหัวเราะเยาะเอาหรือไง?”
แองเจลีนตอบ “พี่ก็รู้ว่าฉันติดนิสัยแบบนี้ตั้งแต่เด็ก”
เซย์นมองเจย์ที่นั่งอยู่ลำพังก็อดไม่ได้ที่จะพูดเยาะ “เธอนี่มันสุดยอดจริง ๆ แองเจลีน ปกปิดตัวตนของคุณชายเขาเสียสนิทพนักงานของโรงพยาบาลแกรนด์ เอเซียก็ควรได้ตุ๊กตาทองด้วย พวกเขาฟังคำของเธอจนไม่สนใจเจ้านายตัวเองเลย”
แองเจลีนหยิกแขนเซย์นอย่างแรง “พูดเบา ๆ หน่อย ฉันก็แค่อยากปกป้องเขา”
เซย์นพูด “ก็มีเหตุผล ฉันแน่ใจว่าเขาเองก็คงล้ำเส้นชาวบ้านไว้เยอะตอนสมัยที่เที่ยวเบ่งไปทั่วเมืองอิมพีเรียลเนี่ย ปกปิดตัวตนเขาไว้ก็ถูกต้องแล้ว”
แองเจลีนเกิดปิ๊งไอเดียขึ้นมา “พาฉันไปที่ห้องรอหน่อย เซย์น”
เซย์นเตือนเธอเสียงขุ่น “เธอมาที่นี่เพื่อรักษาอาการป่วยของตัวเองนะ ไม่ใช่มาทอดสะพานให้เจ้าชายรูปงาม”
“ไปสิ แล้วลงทะเบียนให้ฉันด้วย…”
“ให้ตาย เธอจะต้องลงทะเบียนไปทำไม? เธอเป็นประธานของโรงพยาบาลนะ”
“ทำอย่างที่ฉันบอกเถอะน่า เจย์บี้ต้องไม่รู้เรื่องตัวตนของฉันด้วย” แองเจลีนนึกถึงความขัดแย้งที่เจย์มีต่อคุณเซเวียร์ก่อนพูดอย่างหนักแน่น “นับจากวันนี้เป็นต้นไป ฉันเป็นแค่ผู้หญิงขี้อายอ่อนแอ ฉันไม่ใช่มิสเซเวียร์ที่มีรังสีกดดันอีกแล้ว”
เซย์นกรอกตาอย่างไร้คำพูด “เธอนี่มันหมดท่าจริง ๆ เหมือนที่เขาพูดกันว่าเวลาที่ผู้หญิงไล่ตามผู้ชาย มันง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก เวลาผู้หญิงไล่ตามผู้ชายจะยากเหมือนพิชิตยอดเขา ฉันเห็นเธอปีนเขามาหลายลูกแล้วไม่เห็นจะเข้าใกล้เขาได้สักที”
แองเจลีนพูด “เลิกไร้สาระได้แล้ว รีบพาฉันไปเร็ว”
เซย์นหัวเสียขึ้นมาแล้ว
