ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1008
“เมื่อคุณก้าวข้ามแม่น้ำในโลกหลังความตาย ฉันจะรอคอยคุณอยู่บนเส้นทางสู่ดินแดนอันเป็นนิรันดร์ แต่ถ้าคุณไม่ได้ข้ามไป เพียงแค่เด็ดดอก สไปเดอร์ ลิลี สีแดง ฉันก็จะมาหา”
เจย์กล่าวพร้อมขมวดคิ้ว “ประโยคแรกก็เข้าใจไม่ยากนะครับ แต่ผมไม่เข้าใจว่าคุณเขียนส่วนที่สองทำไม? มันไม่เป็นลางร้ายเกี่ยวกับเรื่องที่คนรักต้องแยกจากกันเพราะความตายเหรอ?”
“ตอนสมัยฉันเด็ก ฉันไม่เข้าใจว่าความโศกเศร้าอาดูรเป็นยังไง ฉันก็เลยเขียนเพลงเสมือนว่าตัวเองกำลังเศร้า ไม่รู้เลยว่าเนื้อเพลงที่ฉันเขียนสมัยยังเด็ก เหลาะแหละ ไร้เดียงสา จะเป็นจริงไปได้”
“มันกลายเป็นความจริงเหรอครับ?” เจย์ยิ้มอึมครึม
เธอคงจะพูดอะไรผิดไปแค่นั้นแหละ ใช่ไหม?
คนเราจะกลับมาจากความตายได้อย่างไรกัน
ถึงคนเราจะกลับมาเกิดใหม่ได้จริง แต่จะจำคนที่ตัวรักจากชาติที่แล้วได้อย่างไร?
ถึงอย่างนั้นแองเจลีนก็ลืมตาขึ้นมองอย่างมั่นใจ “ค่ะ ในท้ายที่สุดทุกอย่างก็เป็นความจริงเหมือนในเนื้อเพลง Red spider Lily เลย”
เธอกล่าวย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงมั่นใจ แววตกตะลึงพาดผ่านใบหน้าของเจย์ไปชั่วขณะ
ส่วนเซย์นซึ่งหลบอยู่หลังกำแพงไม่ไกล ดวงตากับฉายแววรังเกียจ
เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาซ้ำแล้วซ้ำอีก พร้อมกระทืบเท้าอย่างมีโทสะ
“แหม ทั้งสองคนคุยกันเพลินเลยสินะ? เจย์ อาเรสเป็นคนเก็บตัวไม่ค่อยชอบสนทนากับใครนี่? ส่วนแองเจลีนไหนบอกว่าอยากเป็นคนเงียบเคร่งขรึมไง?”
หมอของแองเจลีนกำลังจะเลิกงาน แต่เมื่อไม่เห็นคนไข้เข้ามาหาสักทีเขาเลยเดินออกมามองหาเธอ
โดยไม่คาดคิด เซย์นกลับดึงตัวเขาเอาไว้ “อย่าเพิ่งเข้าไป คุณไม่เห็นเหรอว่าประธานทั้งสองกำลังคุยกันสนุกเลย?”
“ท่านประธานไม่อยากเข้ามาตรวจตาแล้วเหรอ?” หมอถามอย่างงุนงง
เซย์นตอบ “ตรวจสิครับ”
หมอว่า “แต่พวกแพทย์กำลังจะเปลี่ยนเวรกันแล้วนะ”
เซย์นครุ่นคิดก่อนได้ไอเดีย “ถ้าแบบนั้น หมอเข้าไปเรียกประธานเองดีไหมครับ?”
หมอยิ่งรู้สึกงง พร้อมเอานิ้วชี้จมูกตัวเอง “ทำไมต้องเป็นผมล่ะ?”
เซย์นยิ้มมุมปาก ก็เพราะว่าเขาไม่อยากเป็นคนดวงซวยน่ะสิ
ไม่ต้องแปลกใจเลยถ้าเห็นแองเจลีนอัดคนที่เข้าไปขัดจังหวะแสนสุขของเธอให้น่วม
แต่สุดท้ายหมอกลับขี้ขลาดกว่าเขา “ผมว่าผมกลับไปรอท่านประธานดีกว่า”
เซย์นถึงกับอึ้ง “ไร้ประโยชน์จริง ๆ”
สุดท้ายตัวเขาเองก็ต้องกัดฟันสู้แล้วเดินออกไป
ตอนนี้ในห้องรอแทบไม่เหลือคนไข้อื่นแล้ว เมื่อเซย์นไปยืนตรงหน้าเจย์และแองเจลีน เจย์ก็ตำหนิเขาไม่ไว้หน้า “ทำไมถึงไปนานนัก?”
เซย์นต้องกล้ำกลืนความขื่นขมไว้ในอก
คิดว่าเขาไม่อยากกลับมาเหรอไง? แล้วประเด็นคือ คิดว่าเขากล้ากลับมาเหรอไง?
เจย์พูดต่อ “ลงทะเบียนนี่นานเหรอครับ? น้องสาวคุณมองไม่เห็นนะ คุณควรใส่ใจเธอมากกว่านี้”
เซย์น “…”
แองเจลีนรู้สึกได้ถึงความห่วงใยในน้ำเสียงของเจย์
แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น
เพราะเหตุนี้เธอจึงอารมณ์ดีขึ้น
เซย์นเอ่ยขอโทษ “โอเค ผมผิดเอง ผมจะไม่ทำแบบนี้อีก”
จากนั้นเขาก็จับมือแองเจลีนแล้วจากไปอย่างเร่งร้อน “หมอกำลังรอเธอยู่นะ รีบมากับพี่เร็วสิ”
แองเจลีนทำตัวว่าง่ายเชื่อฟังอย่างมาก “อืม”
ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องตรวจ หลังจากแน่ใจว่าพ้นสายตาของเจย์แล้ว แองเจลีนก็สลัดคราบออกกลายเป็นแม่เสือเหมือนเดิม เธอบีบคอเซยน์ด้วยแรงทั้งหมดที่มีพร้อมตะโกน “ทำไมต้องเข้ามาขัดจังหวะด้วย? ไม่เห็นหรืออไงว่าเรากำลังคุยกันสนุกเลย?”
เซย์นละล่ำละลักอธิบาย “พวกหมอเขากำลังจะเปลี่ยนเวรกันแล้ว”
แองเจลีน “…”
“ทำไมเวลาถึงผ่านไปเร็วจัง?”
เซย์นกล่าวอย่างอ่อนแรง “เวลาผ่านไปไวแค่พริบตาสำหรับเธอ แต่สำหรับฉันหนึ่งนาทีนานเหมือนกับหนึ่งปีเลย”
