ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1014
ถ้ามาริลินเชื่อใจเพียงแค่หนึ่งในสิบส่วน เมื่อคืนพวกเขาทั้งคู่คงไม่ต้องทะเลาะกันเหมือนเด็ก
หลังจากแอบอยู่พักใหญ่ เซ็ตตี้น้อยก็คิดว่าพ่อน่าจะสงสัยแล้วถ้าเธอยังหลบต่อไป ดังนั้นเธอจึงเปิดประตูครัวแล้วเดินออกมาอย่างไม่รู้ไม่ชี้
“ไปที่ห้องเปียโนกันเถอะค่ะ คุณเบ็น คุณแม่อยากฟังคุณเล่น Red Spider Lily”
“อืม” เจย์ลุกขึ้นยืน
เซ็ตตี้น้อยเดินเข้ามาก่อนจับมือแม่ไว้อย่างอ่อนโยน เมื่อพวกเขาจะขึ้นไปชั้นบน เธอก็คอยเตือนแม่ “บันไดค่ะแม่”
เจย์เดินตามหลังทั้งคู่ไป รู้สึกตื่นตาตื่นใจกับความเป็นลูกสาวที่แสนนุ่มนวลอ่อนโยนของหนูน้อยเซ็ตตี้
ในห้องเปียโน
เซ็ตตี้น้อยดึงทั้งเจย์และแองเจลีนมาที่เก้าอี้หน้าเปียโน เธอพูดคุยอย่างร่าเริง “เล่น Red Spider Lily สิคะคุณเบ็น คุณแม่ฟังนะคะ คุณเบ็นเล่นเพลงนี้ได้เพราะมากเลย”
เจย์นั่งข้างแองเจลีนอย่างไม่เฉลียวใจ
นิ้วสวยเรียวยาวของเขาวางบนแป้น มันช่างดูเหมือนงานศิลปะ กระดูกนิ้วเรียวยาวห่อหุ้มด้วยผิวขาวใสราวโปร่งแสงจนดูเหมือนปีกของจักจั่น
เขากดนิ้วลงบนเปียโน จนเสียงดังแตกพร่า
บางทีอาจจะเป็นเพราะตอนนี้ความคิดเขาของสับสน อารมณ์ก็ดำดิ่ง จนเมื่อเขาเล่น Red Spider Lily รอบนี้ เสียงเพลงดูลวกลน แม้ว่าจะฟังดูสูงส่งและสะเทือนอารมณ์ได้เหมือนทุกครั้ง แต่ก็ทำให้รู้สึกขนลุกได้พร้อมกัน
แองเจลีนขมวดคิ้วเล็กน้อย ทำไมเมื่อก่อนเธอจำไม่ได้ว่ารู้สึกถึงความไร้ทางไปและสับสนเวลาเขาเล่นเพลงนี้นะ?
เธอเอื้อมมาจับมือเขาไว้ เสียงของเปียโนหยุดลงอย่างกะทันหัน
เจย์มองแองเจลีนอย่างสงสัย “มีอะไรเหรอ?”
แองเจลีนรู้สึกเจ็บปวดใจ
เขามีปัญหาแก้ไม่ตกอะไรกันเหรอ ถึงได้ฝืนทรมานตัวเองแบบนี้?
“มีอะไรรบกวนใจคุณหรือเปล่าคะ คุณเบ็น?”
มีเรื่องรบกวนใจเขาอยู่จริง ๆ เขาติดอยู่ในความขัดแย้งที่ได้เอาแต่คิดว่า ควรรับมือเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขาและมาริลินยังไง
จะให้ทำตัวเหมือนเดิมก็คงเป็นไปไม่ได้ อย่างน้อยก็สำหรับมาริลิน เธอไม่มีความสุขกับสภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้เลย
ถ้านั่นคือปัญหา แล้วเขาควรทำอย่างไรให้ทุกคนมีความสุขล่ะ?
เขาหยุดคิดอยู่นานจนเขาตระหนักว่า ตัวเองมาถึงทางตันแล้ว
ยิ่งเขาพยายามไขปริศนานี้มากเท่าไร มันกลับยิ่งยากจะแก้
“คุณรู้ได้ยังไงครับ?” เขาถามอย่างสงสัย
แองเจลีนตอบ “เสียงของเปียโนบอกฉันค่ะ”
ความละเอียดลออของเธอทำให้เจย์นิ่งอึ้ง เธอเคยได้ยินเขาเล่นเพลงนี้มาก่อนเหรอ เธอถึงสามารถสังเกตความผิดพลาดหนึ่งหรือสองจุดได้เมื่อเทียบกับที่เคยฟังครั้งก่อน?
แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินเขาเล่นเพลงนี้ไม่ใช่เหรอ?
เขารู้สึกตื่นเต้นก่อนถาม “คุณบอกได้ว่าอารมณ์ของผมตอนนี้เป็นยังไงจากเสียงของเปียโนงั้นเหรอครับ?”
“คุณรู้สึกโศกเศร้าและสิ้นหวัง” แองเจลีนตอบอย่างเป็นห่วง
เจย์ตะลึงตัวแข็ง เธอตอบถูก
“บางทีคุณคงมีวิธีทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นมั้งครับ?” เขาถามขำ ๆ
เขาไม่ได้คาดหวังจะได้คำตอบจริงจัง
แต่ภาพเหตุการณ์จากเมื่อหลายปีก่อนปรากฏขึ้นในหัวของแองเจลีน…
เมื่อเจย์ได้รู้ถึงความสัมพันธ์ผิดศีลธรรมระหว่างแม่และปู่ของเขา โลกของเจย์ก็พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง
ตอนนั้นเขาก็โศกเศร้าและสิ้นหวังเหมือนกัน
เขาโอบกอดเธอไว้พร้อมอ้อนวอน “อย่างทิ้งฉันไปนะ แองเจลีน”
นั่นคือเขา หลังจากที่ศักดิ์ศรีถูกทำลายย่อยยับไม่เหลือชิ้นดี นั่นทำให้เขารังเกียจชิงชังตัวเอง
ดังนั้นเธอจึงเล่นเพลง The Soul Of The Sun Never Sets ให้เขาฟังอย่างเปี่ยมล้นด้วยอารมณ์และความลุ่มหลงในเสียงเพลง สุดท้ายเธอก็สามารถช่วยให้เขาหลุดพ้นจากสภาวะลำบากนั้นได้
