ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1015
แองเจลีนดึงมือเขามาไม่บอกกล่าว ก่อนวางมือเขาลงบนแป้นเปียโนตรงหน้าเธอ มือเล็กของเธอวางทับนิ้วของเขาก่อนกดลงบนแป้น ทำให้เกิดเสียงที่ออกมาจากใจ
แองเจลีนร้องเพลง The Soul Of The Sun Never Sets ให้เขาฟัง
เขาเป็นคนแต่งเนื้อเพลงนี้ตอนที่ก่อตั้งแกรนด์ เอเซีย เพื่อย้ำเตือนตัวเองว่าเขานั้นอยู่บนจุดสูงสุดแล้ว
‘เมื่อฉันยังเยาว์ ฉันฟันฝ่าอุปสรรคขวากหนาม
‘ล่องไปไกลนับพันไมล์
‘เพื่อพาเธอไปสู่เกียรติสูงสุด
‘และกลับมาพร้อมหัวใจเยาว์วัย
คลื่นอารมณ์พุ่งอยู่ในใจ เมื่อเจย์ฟังเพลงนี้ เมื่อคิดถึงความรู้สึกด้านลบที่เขามีก่อนหน้านี้ก็รู้สึกว่ามันแปลกประหลาดสิ้นดี
เขากังวลและสิ้นหวังเพียงเพราะว่า เขาไม่แข็งแกร่งพอ
ถ้าเขาเป็นเหมือนชายหนุ่มในเพลงที่สามารถฝ่าฟันอุปสรรคทั้งปวง แข็งแกร่ง และรู้สึกถึงความทะเยอทะยานอันแรงกล้าของตัวเอง เขาก็คงจะมีความสุข
แองเจลีนกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ถ้าคุณร้องเพลงนี้เอง คุณก็จะพบพลังแข็งแกร่งสะเทือนโลกได้ที่ซ่อนตัวอยู่”
เจย์นึกภาพตนเองถือกีตาร์และเล่นเพลงที่แสนดุเดือดนี้ ทันใดนั้นเขาก็พบว่ามันช่างยากจะจินตนาการ
“ผมเป็นแค่คนน่าเบื่อที่ไม่มีงานอดิเรกพิเศษอะไร” เขายิ้มเหยียดตัวเอง
ทันใดนั้น แองเจลีนก็เข้าใจ เธอร้องออกมา “ฉันว่าฉันรู้เหตุผลที่คุณดูหม่นเศร้าแล้ว”
เจย์ตะลึง
ไม่มีทางหรอกน่า?
ขนาดตัวเขาเองยังไม่รู้เลยว่าทำไมเขาถึงใช้ชีวิตน่าเบื่อแบบนี้
แองเจลีนจับมือเขาอย่างตื่นเต้น “เพราะว่าคุณยังไม่เจอสิ่งที่คุณหลงใหลยังไงล่ะคะ คุณก็เลยไม่สนใจอะไรเลยสักอย่าง”
เจย์ขมวดคิ้ว “แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าผมหลงใหลอะไรนี่นา?”
แองเจลีนพูด “ฉันคิดว่าฉันรู้นะคะ ว่าคุณชอบอะไร”
เขาเป็นนักเรียนที่เก่งกาจ แม้ว่าเขาจะเก่งทั้งดนตรี กีฬา และศิลปะการป้องกันตัว แต่ก็มีงานอดิเรกเพียงอย่างเดียวที่เขาทุ่มเท เรียกได้ว่าทำไม่หยุดจนลืมกินลืมนอน นั่นก็คือการเป็นแฮกเกอร์
เจย์ไม่คิดจะเชื่อว่าเธอจะรู้ถึงสิ่งที่เขาหมกมุ่นทุ่มเท แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่อยากเมินเธอเลยทำเป็นถามเธอว่า “เหรอครับ? อะไรล่ะ?”
“ฉันมีหนังสืออยู่สองสามเล่มค่ะคุณเบ็น ฉันว่าคุณต้องชอบแน่”
เจย์ตะลึงอีกครั้ง!
ก่อนที่เจย์จะทันได้พูดอะไร แองเจลีนก็หันไปบอกเซ็ตตี้น้อย “เซ็ตตี้ หนูไปหยิบหนังสืออาณาจักรแฮกเกอร์จากห้องหนังสือมาให้คุณแม่หน่อยค่ะ”
“ได้ค่ะ” เซ็ตตี้น้อยตอบอย่างร่าเริง
เพียงแค่พริบตาหนูน้อยเซ็ตตี้ก็เดินกลับมาพร้อมหนังสือตั้งใหญ่ เจย์รีบลุกขึ้นไปช่วยเธอ
“หนังสือพวกนี้ล้ำมากเลยค่ะ คุณเบ็น คุณแม่บอกว่าเป็นหนังสือสำหรับพวกอัจฉริยะ พอคุณอ่านจบหมดแล้วคุณช่วยมาตอบเรื่องที่คุณแม่สงสัยหน่อยได้ไหมคะ?” เซ็ตตี้น้อยพยายามสร้างโอกาสให้พ่อแม่เธอได้พบกัน
เจย์ตอบอย่างเป็นสุภาพบุรุษ “ได้สิ”
เขาหยิบหนังสือขึ้นมาแล้วเริ่มลองอ่าน
ไม่นานเขาก็จมดิ่งไปกับการอ่านหนังสือพวกนั้นจนถึงขั้นลืมเวลา
แองเจลีนกับเซ็ตตี้น้อยพากันเข้าครัวไปเตรียมอาหารกลางวัน
เมื่อนาฬิกาบนผนังส่งเสียงเตือน เจย์ก็สะดุ้งแล้วตระหนักได้ว่านี่มันเที่ยงตรงแล้ว
เขาจ้องหนังสือในมือ รู้สึกไม่กระจ่างใจและงงงวย เธอรู้ได้อย่างไรว่าเขาสนใจเรื่องอะไร?
เรื่องที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ!
