ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1017
นอกจากแค่การไม่ได้นอนห้องเดียวกันแล้ว เรื่องอื่นเบ็นก็ถือว่าสมบูรณ์แบบ
เมื่อเทียบกันแล้วชายตรงหน้าเธอทั้งไปกินดื่ม เที่ยวผู้หญิง ติดการพนัน เมื่อใดที่เขาเสียพนันก็จะมาทุบตีเธอ ตอนนั้นเธอคงตาบอดถึงได้ยอมแต่งงานกับเขา
“นายกลับมาทำไม?” เธอถามอย่างเย็นชา
ชายคนนั้นเอามือบีบคางเธอแน่นเหมือนคีม ก่อนพูดอย่างดุร้าย “เธอไม่อยากเจอฉัน เพราะฉันไปเข้าคุกมาใช่ไหม มาริลิน?”
ชายคนนั้นผลักเธอติดกำแพงหมู่บ้านด้วยความโกรธก่อนทาบร่างกับตัวเธออย่างหยาบช้า “บอกมาสิ เธอรักไอ้เจ้าคนเถื่อนที่เธอไปเก็บมาไหม?”
เมื่อมาริลินไม่ตอบ ชายคนนั้นก็ถกกระโปรงเธอขึ้นอย่างฉุนเฉียว
มาริลินขู่ฟ่อ “นายบ้าหรือไง? รู้ไหมว่านี่มันที่ไหน? นายกล้าดียังไง…”
“ฉันก็จะทำเรื่องอย่างว่ากับผู้หญิงของฉัน มีปัญหาตรงไหน?”
เมื่อการกระทำนั้นจบลง มาริลินก็ทรุดลงบนร่างเขา
เขาบีบใบหน้าสวยงามอ่อนนุ่มของเธอด้วยความพอใจ “มาริลิน เธอเป็นของฉัน เป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น ฉันไม่สนว่า เธอจะมีความรู้สึกกับหนุ่มหล่อนั่นไหม ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว เธอต้องเลิกกับมันให้เด็ดขาด ฉันจะพาเธอไป”
มาริลินไม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับชายคนนี้แม้เพียงสักวัน แต่เมื่อคิดว่าชายคนนี้จะทำชีวิตแสนสุขที่เธอหวังไว้พังเพราะเธอเองก็ไม่ใช่ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเบ็น ทำให้เธอเห็นแก่ตัวขึ้นมา
“ฉันยังไปกับนายไม่ได้ เคน หลังจากที่ฉันพาเบ็นกลับมาก็หลายปีแล้ว ฉันทำงานหนักดูแลเขาและก็ทำให้เขาชอบฉันขึ้นมาบ้าง ตอนนี้เขาสามารถหาเงินได้ หาเงินได้มากมายเลย ถ้าตอนนี้ฉันทิ้งเขาไปก็ขาดทุนแย่สิ ใช่ไหม?”
ชายหนุ่มหน้าบูดบึ้ง “ใคร ๆ ในหมู่บ้านชาวประมงก็รู้กันทั้งนั้นว่าหมอนั่นมันตัวไร้ประโยชน์ ทำงานใช้แรงหรืองานสกปรกก็ไม่ได้ แต่ผมได้ยินมาว่าไอ้ขยะนั่นหน้าตาหล่อมากจนดาราหลายคนเทียบไม่ติด เธอก็เลยชอบมันใช่ไหมมาริลิน?”
“ถ้าเธอทรยศฉัน ฉันจะส่งเธอไปลงนรกแน่”
มาริลินรู้ถึงความทุกข์ระทมของการโดนทำร้ายจากชายคนนี้ เธอตอบอย่างเร็วว่า “ฉันไม่ได้ชอบเขา เขามีบางอย่างผิดปกติเพราะฉะนั้นเขาอยู่กับฉันเหมือนสามีภรรยาทั่วไปไม่ได้ด้วยซ้ำ”
“พูดจริงเหรอ?”
“จริงสิ นี่มันก็สามปีแล้ว ทำไมเธอไม่สงสัยล่ะ ว่าทำไมฉันถึงยังไม่มีน้องชายหรือน้องสาวให้ไทเกอร์อีก?”
โทสะของชายหนุ่มเบาบางลงเล็กน้อยและไม่ได้ยินที่เธอบอก
มาริลินหยิบบัตรที่เบ็นให้เธอมาแล้วส่งให้เขา หวังว่าเงินจะช่วยแก้ปัญหาได้ “นี่คือเงินที่เขาหามาได้ ในบัตรนี้มีเงินอยู่เป็นแสนเหรียญ นายเอาไปแล้วรีบไปเถอะ”
จากนั้นเธอก็เตือนเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า “อย่าให้เขารู้เรื่องของเราเชียวนะ เขาเป็นคนที่ถือเกียรติมาก ถ้าเขารู้เรื่องความสัมพันธ์ของเรา เขาต้องขอหย่าแน่ ๆ แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นเราคงไม่ได้เงินสักแดง แล้วต้องกลับไปอยู่กันลำบากยากจนในหมู่บ้านประมงอีกแน่”
เมื่อชายผู้นั้นได้ยินว่าเบ็นหาเงินได้ ตาเขาก็ส่องประกายของความโลภ
เขากระชากบัตรมาจากมือมาริลิน ปัดจมูกเธอก่อนพูดว่า “เธออย่าโกหกฉันก็แล้วกัน ถ้าในบัตรนี้ไม่มีเงิน ฉันจะกลับมาจัดการเธอแน่”
มาริลินตอบ “เร็วเข้ารีบไปเถอะ เขาจะกลับมาอยู่แล้ว ถ้าเขาเห็นเราเข้าก็จบเห่ พอฉันตักตวงเงินได้มากพอที่เราจะอยู่กันอย่างสบายแล้วฉันจะทิ้งเขาเอง”
ชายคนดังกล่าวจึงจากไปพร้อมบัตร
มาริลินลูบหน้าอกของตรและถอนใจอย่างโล่งอก
เธออุ้มไทเกอร์ขึ้นมาแล้วจากไป
เมื่อเจย์กลับมาถึงบ้าน เขาก็พบมาริลินกำลังกอดไทเกอร์นั่งร้องไห้อยู่
เจย์ใจคอไม่ดี เขารีบเข้าไปหาเธอ
“เกิดอะไรขึ้น?”
มาริลินเงยหน้าที่น้ำตานองและดูชอกช้ำขึ้นมองเขา “ที่รักคะ ฉันขอโทษ ฉันทำบัตรธนาคารที่คุณให้มาวันก่อนหายตอนออกไปซื้อของสดวันนี้”
เมื่อคิดถึงเงินจำนวนมากที่อยู่ในบัตรและการที่เขาทำงานหนักเพื่อแลกมันมา มาริลินก็เตรียมใจที่จะโดนด่าหรือโดนทุบตีไว้แล้ว
ความกังวลในใจของเจย์พลันหายไป เขาพูดสบาย ๆ “ไม่ต้องสนใจเรื่องบัตรหรอก แค่คุณกับไทเกอร์ปลอดภัยก็พอแล้ว”
