ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! – บทที่ 1026

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1026

หลังเกรย์สันกลับไป มาริลินก็เริ่มบ่นไม่หยุด “ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนยึดถือคุณธรรมศักดิ์ศรีคุณก็เลยไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากคนอื่น แต่ว่าคุณไม่เห็นเหรอ ว่าเราอยู่กันยังไง? ตอนนี้เราไม่มีเงินสักแดง ผักที่เรากินกันวันนี้ก็เป็นของเหลือจากตลาดเกษตรกร เราต้องอยู่อย่างงี้กันได้ยังไง?”

มีแววของโทสะฉายแวบในแววตาของเจย์ “แล้วคุณก็เอาผักแบบนั้นมารับแขกเนี่ยนะ?”

น้ำเสียงเยียบเย็นของเขาทำให้มาริลินตัวสั่นด้วยความกลัว เธอร้องไห้ออกมาพร้อมบอก “ไม่มีแม่บ้านคนไหนจะทำอาหารดี ๆ ได้หรอกถ้าไม่มีวัตถุดิบหรือผัก แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง?”

เจย์คำราม “แค่ขนมปังก็พอจะกินอิ่มได้แล้ว”

เมื่อพูดจบเขาก็หันหลังแล้วผลุนผลันจากไป

เขาขังตัวเองอยู่ในห้องและปรายตามองกองหนังสืออาณาจักรแฮกเกอร์บนโต๊ะข้างเตียงโดยไม่ตั้งใจ

เสียงใสแว่วเข้ามาในหัวเขา ‘คุณเบ็น พวกนี้เป็นหนังสือโปรดของแม่หนูเลย!’

พวกเขาเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่เคยพบกันมาก่อน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยกหนังสือโปรดของเธอให้เขา ผู้หญิงที่เหมือนภาพฝันและความโด่งดังเช่นนั้นคือคนที่เขาชื่นชมอย่างแท้จริง

เขาหยิบหนังสืออาณาจักรแฮกเกอร์ขึ้นมาเล่มหนึ่งแล้วเปิดผ่านอย่างช้า ๆ

มาริลินนั่งอึ้งงันอยู่ในห้องนั่งเล่น

ปกติเบ็นแทบไม่โมโหใส่เธอเลย เธอรู้สึกแปลกใจที่ได้เห็นว่าเขาน่ากลัวขนาดไหนเมื่อเขาโมโห แม้ว่าเขาจะไม่โต้เถียงกับเธอแต่สายตาทิ่มแทงนั้นก็ทำให้เธอกลัวจนประสาทแทบเสีย

ตอนแรกเธออยากไปพูดอะไรกับเขาสักหน่อย แต่เธอก็กลืนคำพูดเหล่านั้นลงไปเมื่อเห็นสายตาของเขา

มาริลินบีบมือเข้าหากันแน่น เธอรู้สึกได้ถึงความกลัวที่ค้างอยู่ในใจเมื่อนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า

เช้านี้ขณะที่เธอเพิ่งกลับบ้านมาพร้อมไทเกอร์

ตอนที่เธอกำลังจะปิดประตู ก็มีเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นด้านข้าง เมื่อมาริลินมองถนัดทั้งร่างเธอก็แทบแหลกสลายไปด้วยความสิ้นหวัง

“ทำไมนายถึงกลับมาที่นี่อีก?” เธอถามเสียงสั่น

เมื่อเคนเดินเข้ามา เขาก็กอดเธออย่างหยาบคาย “ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้วมาริลิน ฉันอยากนอนกับเธอ”

มาริลินบ่นอย่างหมดความอดทน “ฉันให้เงินนายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? เอาเงินไปใช้ชีวิตของนายสิ นายจะมาเที่ยวไล่ตามฉันทั้งวันทำไม?”

ชายคนนั้นรู้สึกได้ว่าเธอเปลี่ยนไป “หมายความว่ายังไง? เธอไม่ดีใจที่เห็นฉันใช่ไหม? เธอคิดว่าเงินแค่นั้นจะเขี่ยฉันไปให้พ้นทางได้เหรอ? ฟังให้ดีนะ มาริลิน ออเบิร์จ เธอเป็นของฉัน ตอนนั้นฉันก็ฆ่าไอ้ผู้ชายคนที่มันข่มขืนเธอเพื่อช่วยเธอไว้ ไม่งั้นฉันคงไม่ต้องติดคุกแล้วก็หางานยากลำบากแบบตอนนี้หรอก เพราะว่าเธอไงล่ะ ที่ทำลายชีวิตฉัน เพราะงั้นเธอต้องชดใช้”

เขาตบหน้ามาริลินเบา ๆ ก่อนพูดอย่างดุร้าย “ฉันจะเล่นสนุกกับเธอยังไงก็ได้ พอหนำใจแล้วเธอก็ต้องคอยหาเงินมาให้ฉันใช้”

หลังพูดจบ เขาก็ลากมาริลินเข้าห้องนอน

มาริลินดิ้นรนขัดขืน “อย่าไปห้องนั้น เขาเป็นโรคกลัวเชื้อโรค ถ้าเขารู้ว่าเรามีความสัมพันธ์กัน นายก็ลืมเรื่องเงินไปได้เลย”

ชายคนนั้นงุนงง “กลัวเชื้อโรคนี่มันโรคบ้าอะไรกัน? เขาไม่ใช่คุณชายบ้านรวยหรืออะไรไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมีปัญหาเยอะนัก?”

แม้เขาจะพูดแบบนั้นแต่ก็ลากมาริลินเข้าไปในห้องน้ำ หลังจากความปราถนาได้รับการสนอง เขาก็กอดเธออย่างพึงพอใจ “จำไว้นะมาริลิน ออเบิร์จ เธอเป็นเมียฉัน เป็นหน้าที่ของเธอที่ต้องบริการฉัน…”

มาริลินรีบกลัดกระดุมเสื้อพลางขู่ฟ่อ “ถ้าเสร็จธุระแล้ว ก็เชิญไปได้แล้ว”

ชายคนนั้นครางเสียงเย็นก่อนเอามาลูบไล้ใบหน้าของเธอ “พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่”

เมื่อเขาจากไป มาริลินก็เริ่มสติแตก เธอจำเป็นต้องกำจัดเคน

…

ขณะที่เจย์กำลังอ่านหนังสืออย่างเพลิดเพลิน มาริลินก็เปิดประตูเบา ๆ ก่อนเดินเข้ามา

เจย์ไม่แม้แต่จะเหลือบตามอง เขาถามเสียงนิ่ง “มีอะไร?”

มาริลินเดินมาหาเขาพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเชื่อฟัง “เมื่อกี้ตอนอยู่ข้างล่าง เพื่อนร่วมงานคุณบอกว่าบริษัทจะจัดที่พักให้คุณนี่ เราควรย้ายดีไหมคะที่รัก?”

เจย์ขมวดคิ้ว “ประธานของบริษัทไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่าย ๆ เราคงมีปัญหาน้อยลงถ้าอยู่ห่าง ๆ เธอเอาไว้”

มาริลินกัดริมฝีปากพร้อมอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร “เราย้ายเถอะค่ะ ที่รัก เวลาฉันไปตลาดเกษตรกรทีไรพวกคนรวย ๆ ก็มองฉันหัวจดเท้า ฉันทนไม่ไหวแล้ว…”

เจย์ถอนใจแผ่วเบา “งั้นก็ได้”