ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1029
เกรย์สันกวาดตาคมดุจเหยี่ยวไปรอบ ๆ ฝูงชน ก่อนเตือนเสียงเด็ดขาดว่า “นี่คือเพื่อนร่วมงานคนใหม่ คุณเบ็น ถ้าต่อไปเขาต้องการความช่วยเหลืออะไร ทุกคนต้องพยายามช่วยเขาอย่างเต็มที่”
“เราช่วยแน่นอนครับ” ทุกคนต่างพยักหน้าและตอบรับ
แต่ละคนต่างก็มีความคิดของตนเอง ‘เราจะไปช่วยอะไรได้ ก็ท่านประธานแสนเก่งกาจ เฉลียวฉลาดจนไม่มีใครเทียบขนาดนั้น’
เจย์หน้านิ่งเฉยและดูห่างเหินขณะที่เขาเดินตรงไปที่ที่ว่างข้างหน้าต่าง เขานั่งลงและเปิดคอมพิวเตอร์
แสงไฟกะพริบบนหน้าจอก่อนที่จะเริ่มทำงานและเปิดหน้าเอกสารขึ้นมา
มันคือข้อความต้อนรับอันอบอุ่นจาก ท่านประธานเซเวียร์
‘ถึง คุณเบ็น’
‘ขอต้อนรับสู้แกรนด์ เอเซีย หวังว่าคุณจะมีวันที่ผ่อนคลายไร้เครียดตลอดทั้ง 365 วันที่แกรนด์ เอเซีย’
…
เจย์คว้าเมาส์มากดปิดข้อความอบอุ่นใจที่แองเจลีนเตรียมไว้ให้เขา
จากนั้นเขาก็เปิดไฟร์วอลล์ของแกรนด์ เอเซียขึ้นมาศึกษา
แน่นอนว่าพนักงานคนอื่นในแผนกรักษาความปลอดภัยทางไซเบอร์ต่างก็ได้รับข้อความเหมือนกัน
แต่ว่าไม่ใช่ข้อความอบอุ่นจากท่านประธาน แต่กลับเป็นคำขู่ที่เหี้ยมโหดไร้เมตตา ‘ใครที่กล้าทำให้เขาโมโหจะต้องเก็บของแล้วออกจากบริษัทไป มีผลในทันที’
เหล่าพนักงานต่างก็มองออกไปที่แสงแดดอบอุ่นอากาศสดใสด้านนอก และเข้าใจว่าการมีลูกเห็บตกกลางเดือนมิถุนายนที่อบอุ่นนั้นมันเป็นอย่างไร
โอ้โห หนาวมาก!
พรุ่งนี้พวกเขาคงต้องสวมเสื้อผ้าหลายชิ้นเมื่อมาทำงาน
เพื่อจะดูแลเจย์ได้อย่างดี เกรย์สันก็หางานให้ตัวเองทำที่แผนกรักษาความปลอดภัยทางไซเบอร์ด้วย เป็นแบบนี้เขาถึงจะคอยดูแลเจย์อยู่ใกล้ ๆ ได้
ตอนเที่ยง เกรย์สันก็พาเจย์ไปที่ห้องอาหารของพนักงาน ทันทีที่พวกเขาเข้าไปก็ได้ยินเสียงพวกพนักงานบ่น
“ทำไมวันนี้อาหารถึงจืดชืดจัง? ไม่มีจานไหนเลยที่รสจัด”
“วันนี้ห้องครัวเกลือหมดเหรอไงกัน?”
“พริกไทยก็หมดด้วยเหรอ?”
…
ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์ดูงุนงง
นี่นางร้ายนั่นไปกดดันสั่งห้องครัวไม่ให้ทำอาหารรสเผ็ดหรือเค็มไปเพราะว่าเขากินไม่ได้งั้นเหรอ?
แต่ความคิดนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่คิดว่านางร้ายคนนั้นจะชอบเขามากขนาดที่ไม่สนคนอื่นแล้วปฏิบัติกับเขาต่างออกไป
ตอนนั้นเองก็ได้ยินเสียงเชฟอธิบาย “ท่านประธานย้ำกับเราหลายครั้งหลายหน ว่าจากนี้ไปอาหารที่เราทำจะต้องมีรสอ่อน”
พนักงานทั้งหลายต่างโวยวาย!
“องค์ราชินีหมายความว่าไงกันเนี่ย?”
“ทำไมถึงต้องห้ามเรากินของเผ็ด ๆ ด้วย?”
เกรย์สันเดินนำเจย์เข้าไปโดยไม่พูดอะไร
เมื่อบรรดาพนักงานเหลือบมามองเห็นเจย์โดยบังเอิญ พวกเขาก็กลัวจนเหมือนวิญญาณจะหลุดจากร่าง
แองเจลีนได้เตรียมบอกพวกเขามาหลายเดือนแล้ว ว่าถ้าเจอเจย์ต้องทำเป็นไม่สนใจเขาเหมือนเป็นคนแปลกหน้า แต่ยังคงต้องนับถือเขาอยู่ในใจ
ตอนนั้นเองห้องอาหารก็เงียบสนิท
แววสงสัยพาดผ่านดวงตาเจย์ ทำไมพวกพนักงานถึงทำแบบนี้ทุกครั้งที่เห็นเขา?
เขาน่ากลัวมากเลยเหรอ?
เมื่อความคิดนี้เริ่มซึมเข้าไปในหัวเขา แองเจลีนก็โฉบผ่านมา
เจย์เลยคิดเอาเองว่าเขาคงคิดมากเกินไป
ที่พวกเขาพากันเงียบน่าจะเป็นเพราะแองเจลีนมากกว่า
แองเจลีนใส่เสื้อสีขาวพอดีตัว กระโปรงเข้ารูปสีเขียวและรองเท้าส้นสูงสีขาว
เธอมีรัศมีของความงามและความเป็นประธานหญิง
