ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1052
หลังจากทำซุปให้มาริลินและไทเกอร์เสร็จ เจย์ก็รีบออกไปโรงพยาบาล
แองเจลีนยืนอยู่กอดอกที่หน้าทางเข้าลิฟต์โรงพยาบาล มองเจย์เดินเข้ามาทางเธอด้วยแววตาแฝงโทสะ
เมื่อคืนนี้เธอเมาหมดสภาพ แต่เขาก็ทิ้งเธอไว้แม้ว่าเธอจะเมาจนเละขนาดนั้น
ตอนกลางดึกเธอถึงกับตื่นมาร้องไห้จนตาแทบหลุด เพราะเห็นว่าเขาไม่อยู่แล้ว
ทำไมเขาถึงใจดำได้ขนาดนั้น เขาใจจืดกับเธอขนาดที่ไม่สามารถแสดงความเป็นห่วงเธอได้สักนิดเลยเหรอ?
เจย์เดินเข้ามาหาเธอ ชำเลืองมองเธอเล็กน้อยก่อนเดินผ่านเธอไปเข้าลิฟต์
ความเย็นเยียบราวน้ำแข็งที่ปกคลุมทั้งร่าง รวมถึงแววตาห่างเหินของเขาทำให้แองเจลีนงงงวย
ก่อนนี้ระหว่างเขาทั้งคู่อะไร ๆ ก็ดูดีขึ้นมากแล้วนี่นา แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นจู่ ๆ เขาถึงกลับมาเย็นชาอีกครั้ง?
ในลิฟต์ทั้งสองต่างก็ไม่พูดอะไร บรรยากาศก็ดูหนักอึ้งไปด้วย
“นี่ เจอเจ้านายตัวเองก็ไม่คิดจะทักทายสักคำหน่อยเลยเหรอ?” แองเจลีนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเอ่ยปากทำลายความเงียบนี้
เจย์ยังคงหน้านิ่งไม่ยิ้ม ชำเลืองมองเธอด้วยสายตาอ่านไม่ออกโดยไม่พูดอะไรสักคำ
“เมื่อคืนนี้นายไม่เป็นสุภาพบุรุษเลยสักนิด นายทิ้งเจ้านายที่เมาขนาดนั้นไว้ที่บ้านคนเดียวได้ยังไงกัน? แถมยังเป็นเจ้านายสาวสวยด้วย นายไม่ห่วงสักนิดเลยเหรอว่าฉันจะเป็นอันตรายอะไรไป?” แองเจลีนถาม
“ผมต่างหากที่จะตกอยู่ในอันตราย ถ้าผมอยู่กับคุณเมื่อคืน” เจย์ตอบ
แองเจลีน “…”
“คุณไม่รู้เหรอว่าตอนเมาคุณบ้าคลั่งไร้สติขนาดไหน? ต่อไปคุณไม่ควรดื่มแล้ว” เขาพูดอย่างเย็นชา
หลังจากพูดออกมาเท่านี้ ราวกับกลัวดอกพิกุลจะร่วง เขาก็กลับมาทำหน้านิ่งและไม่พูดอะไรอีกต่อไป
“นายคงไม่… ไม่ได้โกรธฉันใช่ไหม?” ถ้าเธอไม่ได้รู้จักเขาอย่างดี แองเจลีนคนไม่มีทางรู้ได้ว่าตอนนี้เขากำลังโมโหบึ้งตึงใส่เธออยู่
เมื่อก่อนนั้น เธอเคยถ่ายรูปคู่กับสาวผมสั้นคนหนึ่งที่ดูท่าทางแมน ๆ หน่อย เธอคิดว่าเขาจะดูออกว่าคนในรูปเป็นผู้หญิง แต่ใครจะไปคิดว่าทันทีที่เขาเห็นรูปก็เริ่มบึ้งตึงใส่เธอทันที
เขาเมินเธอไปตั้งสามวัน
เมื่อก่อนนั้นเธอยังเด็ก เธอเลยคิดว่าเป็นเรื่องปกติที่ชายพูดน้อยแบบเขาจะเงียบไปเพราะอาจจะเครียดจากเรื่องที่ทำงาน
หลังผ่านไปสามวัน เขาเองที่เป็นฝ่ายทนทำสงครามเย็นต่อไม่ได้ เขาพุ่งเข้ามากอดเธอพร้อมเผยความในใจออกมา “ฉันหึงนะ เธอไม่รู้เหรอ?”
เธอถึงกับอึ้งไร้คำพูดไป พอถามถึงที่มาที่ไปถึงได้รู้ว่าเจ้าแห่งความขี้หึงนั้นหึงเธอกับเพื่อนผู้หญิง
เมื่ออธิบายให้เขาฟังพร้อมรอยยิ้ม เขาก็เปลี่ยนพฤติกรรมที่จะทำสงครามเย็นกับเธอทุกครั้งที่เขางอนหรือโมโหเธอ
เขาได้รู้ว่า เธอเป็นพวกหัวช้า ถึงแม้เขาจะโมโหและเริ่มเมินเฉยทำสงครามเย็นใส่ ก็อย่าหวังเลยว่าเธอจะสนใจแล้วมาง้อเขา
พอตอนนี้ที่เขาความจำเสื่อม นิสัยแย่ ๆ ของเขาข้อนี้ก็กลับมา
ว่าแต่หนนี้เขาโกรธเธอเรื่องอะไรกันล่ะ?
ทำไมทุกครั้งเธอถึงไม่เคยรู้เลยว่าทำอะไรลงไปให้เขาโกรธ?
“ทำไมนายถึงโกรธล่ะ?” เธอเอื้อมมือมาดึงแขนเสื้อเขา
เขาดึงมือหลบและเมินเธอ
เขาจะบอกเธอได้อย่างไรกัน?
มันเป็นเรื่องพิลึกที่ชายแต่งงานแล้วแบบเขาจะไปหึงหวงผู้หญิงคนอื่น
ที่จริงเจย์เองก็ค่อนข้างงง เป็นไปได้อย่างไรที่นางมารร้ายบอกได้ในแค่พริบตาว่าเขากำลังโกรธเธออยู่?
เธอไปหัดมีสายตาเฉียบคมอ่านคนออกแบบนี้มาจากไหนกัน?
เพราะว่าเขาไม่ยอมพูด แองเจลีนจึงไม่มีทางเลือกนอกจากเดาสุ่ม
“ฉันรู้แล้ว นายต้องหึงแน่เลยใช่ไหม?”
นอกจากเรื่องหึงหวงแล้ว เธอก็ไม่เคยเห็นเขามีอาการแบบนี้เพราะเรื่องอื่นเลย
ร่างสูงของเจย์ที่ยืนหลังตรงอยู่ตัวแข็งไปชั่วขณะ ความตกตะลึงพาดผ่านหัวใจเขาชั่วแวบ
นี่… เธอเดาถูกอีกครั้งได้อย่างไรกัน?
“เบ็น… นายเป็นคนเดียวที่ฉันชอบนะ” แองเจลีนสารภาพออกมาตามตรงอย่างไม่อาย
