ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! – บทที่ 1054

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1054

”เบ็น นี่นายมีหัวใจบ้างไหม? น้องสาวฉันทุ่มเทให้นายขนาดนี้ ลองถามตัวเองดูนะ ว่ามีใครในโลกนี้อีกไหมที่ปฏิบัติกับนายดีเท่าเธอ?”

“ตอนที่ลูกชายนายป่วย น้องสาวฉันก็บริจาคเลือดให้ เธอเป็นถึงประธานของแกรนด์เอเซียที่มีมูลค่าสูงเป็นพันเป็นหมื่นล้านดอลลาร์ นายคิดว่าเธอจะใจดีแบบนี้กับคนอื่นไปทั่วเหรอไง? ถ้าไม่ใช่เพราะนาย เธอก็ไม่จำเป็นจะต้องช่วยอะไรครอบครัวนายด้วยซ้ำ… แล้วนายตอบแทนน้ำใจและการทุ่มเทของเธอแบบนี้เหรอ?”

เซย์นโมโหจนแทบบ้า

แองเจลีนรีบดึงเซย์นออกไปเพราะกลัวว่าเขาจะเข้าไปปะทะกับเจย์

“ไปกันเถอะพี่”

เซย์นตะคอกอย่างเหลืออด “จะดึงฉันออกมาทำไมกัน? ให้ฉันชกหมอนั่นแล้วสั่งสอนมันให้เธอไม่ดีเหรอไง?”

“นี่เป็นความผิดของเธอที่คอยโอ๋เอาใจจนเขามีนิสัยจองหองแบบนี้ ในเมืองอิมพีเรียลนี้ยังมีใครกล้าเหยียบหัวเธอแบบนี้อีก?”

เสียงตะโกนและด่าของเซย์นลดลงมาเป็นเพียงการกระซิบ

ตอนนี้เจย์เองก็เริ่มที่จะใจเย็นลงเหมือนกัน

ที่จริงเขาก็รู้สึกเสียใจทันทีที่คำพูดนั้นหลุดปากออกไป

เมื่อเห็นแองเจลีนร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็ก เขาเองก็กระอักกระอ่วนใจ

ความจริงแล้วเขาไม่ได้โทษเธอที่อาการของไทเกอร์ทรุดลง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขามีโทสะคุกรุ่นอยู่ ตั้งแต่ที่เขาได้ยินเธอเรียกชื่อ “เจย์บี้” เมื่อคืนนี้ เขาก็เก็บกดคลื่นความโกรธในใจไว้และไม่มีช่องให้ระบายออก

เมื่อครู่ในที่สุดโทสะและความเกรี้ยวกราดทั้งหมดก็ระเบิดออกมา

เขารู้ตัวดีว่าเขาใช้อาการของไทเกอร์มาเป็นข้ออ้างในการระบายอารมณ์

มาริลินรู้สึกตกใจกลัวจนเธอหยุดร้องไห้ไปแล้ว

“ไปกันเถอะ” เจย์พูดด้วยท่าทางมืดหม่น

จากนั้นเขาก็พามาริลินไปที่ห้อง ICU แต่หมอก็ห้ามพวกเขาไว้ไม่ให้เข้าไปเจอลูก

“ตอนนี้อาการของเด็กค่อนข้างเสี่ยงครับ พวกคุณเข้าไปเยี่ยมเขาตอนที่อาการคงที่แล้วจะดีกว่า”

มาริลินไม่ยอมฟังและเริ่มกรีดร้อง “ใครจะไปรู้ว่าพวกคุณจะทำอะไรเขาบ้าง ถ้าเราไม่ได้เจอเขา?”

แองเจลีนเดินออกมาและสั่งพยาบาลที่ยืนอยู่ด้านข้าง “เอาตัวเธอออกไป ไม่อนุญาตให้ใครมาตะโกนดังโหวกเหวกหน้าห้อง ICU ทั้งนั้น”

เจย์รู้สึกแย่เมื่อมองเห็นดวงตาของแองเจลีนแดงก่ำ

เขาอยากพูดอะไรบางอย่างเพื่อปลอบเธอ แต่แองเจลีนก็ไม่สนใจเขาและหันหลังกลับเข้าไปในห้องควบคุม

เสียงเข้มงวดของแองเจลีนดังลอดออกมาจากห้อง “ฉันอยากดูเทปกล้องวงจรปิด แล้วดูซิว่าพวกหมอที่อยู่เวรหายหัวไปไหนกันหมด”

เจย์ไม่ตั้งใจจะเอาเรื่องอะไรกับโรงพยาบาล แต่เขาก็ต้องแปลกใจที่เธอยังยืนกรานจะสืบเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด

ในห้องควบคุม แองเจลีนนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยตัวเอง พยายามหาว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่

ในที่สุดเธอก็เห็นสิ่งผิดปกติ

มาริลินแอบอุ้มเด็กออกจากโรงพยาบาลไปกลางดึก

อีกชั่วโมงถัดมา เธอก็พาเด็กกลับมาด้วยท่าทางตื่นกลัว ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่หมอซึ่งอยู่เวรเดินไปเข้าห้องน้ำ

แองเจลีนยืนขึ้นด้วยโทสะล้นเปี่ยม เมื่อเธอเดินออกมาจากห้องควบคุม เธอก็ดูเหมือนมีปีศาจร้ายสิงร่าง ดูโหดเหี้ยมไร้ปรานี

เมื่อแองเจลีนมายืนต่อหน้าเจย์และมาริลิน มาริลินก็หวาดกลัวเมื่อโดนจ้อง เธอพยายามไปหลบอยู่หลังเจย์

“ที่รักคะ”

เธอยึดมือเจย์แน่นเพื่อหาคนปกป้อง

เจย์ขมวดคิ้วมองแองเจลีนด้วยแววตาสงสัย

เธอจะมาเอาเรื่องเขาหลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เหรอ?

ตราบใดที่สามารถให้เธอระบายโทสะได้ เขาจะยอมให้เธอด่าหรือทุบตีได้ตามสบาย

แต่ใครจะคิด แองเจลีนเดินมาหาเขาและสั่งเสียงเย็น “หลบไปให้พ้นทาง”

ตอนนั้นเองที่เจย์รู้ว่าโทสะของเธอพุ่งตรงไปที่มาริลิน

แต่มาริลินไม่ได้ทำอะไรนี่…

แองเจลีนผลักเขาออกโดยไม่บอกกล่าว และเอื้อมไปคว้ามือมาริลิน เธอลงมือรุนแรงอย่างมาก

“คุณจะทำอะไร?” เจย์ตะโกนว่าเธอ