ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1059
หลังจากไทเกอร์ออกจากโรงพยาบาล เกรย์สันก็เรียกรวมบรรดาพนักงาน VIP ของบริษัทให้ไปเยี่ยมไทเกอร์ที่ลูมิโน การ์เด้น
ส่วนแองเจลีนเกิดใจไม่กล้าขึ้นมาในช่วงนาทีสุดท้าย
แค่คิดถึงท่าทีเย็นชาห่างเหินของเจย์ที่มีต่อเธอ แองเจลีนก็หมดความกล้าที่จะเข้าหาเขาและกลัวว่าสุดท้ายจะเป็นเหมือนว่า เธอกระโดดเข้ากองไฟเอง
ก่อนที่จะออกไป เกรย์สันหันมาถามแองเจลีนซ้ำแล้วซ้ำอีกเพื่อความแน่ใจ “ท่านประธานไม่ไปด้วยกันแน่นะครับ?”
แองเจลีนตอบหนักแน่น “ไม่ล่ะ”
เมื่อเกรย์สันจากไป แองเจลีนก็รู้สึกวูบโหวง
เมื่อเห็นว่าแองเจลีนอารมณ์ไม่ดี เซย์นก็ถอนหายใจหนักหน่วงก่อนปลอบ “เธอยังโกรธเขาอยู่สินะ?”
แองเจลีนไม่ตอบ มันก็เหมือนกับเป็นการยอมรับกลาย ๆ
เซย์นพูดต่อ “ถึงวันนั้นเขาจะดูหยาบคายไปหน่อย แต่มันก็มีเหตุผลนะ เธอก็รู้ว่าเขาไม่สนใจเหตุผลกฎเกณฑ์อะไรเลยถ้าเพื่อต้องปกป้องครอบครัวของตัวเองใช่ไหม? เขาดูแลไทเกอร์เหมือนเป็นลูกของตัวเอง เพราะงั้นเมื่อมีเรื่องเกิดกับไทเกอร์ เขาเองก็ใจสลายเหมือนกัน ถ้าเขาไม่เอาอารมณ์มาระบายกับประธานซึ่งก็คือเธอ แล้วเขาจะไประบายใส่ใครได้?”
แองเจลีนมองเซย์นอึ้งงัน “ทำไมนายพูดถึงเขาดีได้ล่ะ?”
เซย์นถอนใจ “ตอนที่ฉันคิดถึงเรื่องที่ว่า เขายอมสละตัวเองเมื่อสามปีก่อนเพื่อช่วยเหลือหลายชีวิต ฉันก็คิดว่า เขาน่าจะได้รับการให้อภัยไม่ว่าตอนนี้เขาจะทำอะไรผิดไป”
แองเจลีนน้ำตาเอ่อ
“ฉันไม่ได้โกรธเขา ฉันแค่คิดว่า มันไม่มีประโยชน์ที่ฉันจะให้เขาเห็นหน้าทุกวัน” แองเจลีนพูดอย่างอับจนหนทาง
“เขาเป็นชายความจำเสื่อมที่แต่งงานแล้ว ถ้าเธอเข้าหาเขาแบบนั้น สุดท้ายก็ทำให้เขารำคาญแค่นั้น”
เซย์นถอนใจ “แต่ถ้าเธอไม่เข้าหาเขาเลย เธอก็คงหมดโอกาส”
แองเจลีนย้อนนึกถึงว่าเจย์บี้เคยปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นสมบัติล้ำค่า เขาดูแลเธอ รักเธอ และไม่เคยทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกละเลยไม่ได้รับความรัก
เขาทนอารมณ์งอแงของเธอได้ทุกอย่าง
เสียงตอบของเขาตอนที่เธออ้อนเขาสมัยยังเด็กดังก้องขึ้นมาในหัว
“เจย์บี้ ถ้าวันหนึ่งฉันเกิดเจอปัญหาอะไรเข้า นายจะไม่มีทางทิ้งฉันใช่ไหม?”
“ทำไมฉันต้องทิ้งสมบัติล้ำค่าที่ฉันทะนุถนอมไว้ด้วยล่ะ?” เขาเอามือลูบผมเธอและยิ้มอย่างเอาใจ
“ตราบใดที่ฉันยังไม่ตาย ฉันจะไม่มีวันทอดทิ้งเธอ” เขาให้คำสัญญาหนักแน่น
แองเจลีนผลุนผลันลุกขึ้นยืนโดยไม่บอกกล่าว “ไปกันเถอะ”
เซย์นผุดรอยยิ้ม “ฉันจะขับรถไปส่ง”
ที่ลูมิโน่ การ์เด้น
เกรย์สันและคนอื่น ๆ มายืนกดออดหน้าบ้านเช่าของเจย์ และมาริลินรีบออกมาเปิดประตู
“เรามาเพื่อเยี่ยมไทเกอร์ครับ คุณมาริลิน” เกรย์สันบอก
มาริลินมองไปที่ถุงของขวัญมหึมาที่แต่ละคนถือมาแล้วก็ยิ้มกว้าง “เชิญเข้ามาเลยค่ะ”
เจย์กำลังนั่งอยู่หน้าเปียโนพร้อมอุ้มไทเกอร์ไว้ในอ้อมแขน พลางสอนให้เขาเล่นเปียโน
เห็นได้ชัดว่าไทเกอร์ไม่มีพรสวรรค์ในด้านนี้เลย
เขากดแป้นเปียโนมั่ว ๆ ทำให้มีเสียงรบกวนแก้วหูแทน
“ออกไปเล่นเถอะ” หลังจากวางเขาลงกับพื้น เจย์ก็เดินทอดน่องอย่างสง่าเข้ามาต้อนรับเกรย์สันและคนอื่น ๆ
“พวกคุณมาทำไมครับ?” เขาถามด้วยหน้าบึ้งตึง
บรรยากาศที่ควรจะสดใสครึกครื้น กลับกลายเป็นเย็นเยียบทันทีที่เขาพูดจบ
ไม่มีใครกล้าพอที่จะตอบคำถามเขา
เจย์กวาดตามองหน้าของทุกคน เมื่อเขาไม่เห็นใบหน้าที่คาดหวังจะได้พบ ในใจเขาก็รู้สึกผิดหวัง
เธอคงถอดใจกับเขาแล้วหลังจากที่เขาพูดจาโหดร้ายแบบนั้นกับเธอไปสินะ?
ฉับพลันเขาก็หงุดหงิดและบอกกับเกรย์สันพร้อมคนอื่น ๆ ด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “พวกคุณวางของเล่นไว้แล้วกลับไปเถอะ เด็กยังต้องการการพักผ่อน”
เกรย์สันกลืนน้ำลาย เขารวบรวมความกล้าและพูดว่า “เบ็น เราได้รับคำสั่งมาจากท่านประธานให้มาเยี่ยมเด็ก อย่างน้อยให้เราได้พบหน้าเขาหน่อย เราจะได้กลับไปอธิบายกับท่านได้”
“จริงครับ ไม่งั้นท่านประธานได้ฆ่าเราแน่ถ้าเราไม่ทำ” คนที่เหลือร้องรับ
