ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1072
”มีมี่ พาเด็กออกไปข้างนอกก่อน ฉันมีเรื่องจะคุยกับมาริลินเพียงลำพัง” แองเจลีนพูด เสียงของเธอเย็นเยียบราวปกคลุมด้วยน้ำแข็ง
มีมี่เดินเข้าไปหามาริลินและยื่นมือไปรับไทเกอร์มา จากนั้นก็เดินออกไปนอกห้องโดยไม่สนใจเสียงร้องไห้เสียดหูของไทเกอร์แต่อย่างใด
เมื่อมาริลินรู้ตัวว่าได้เข้ามาในถ้ำเสือแล้ว เธอก็จ้องแองเจลีนอย่างขลาดกลัว
แองเจลีนจ้องเซย์น “ออกไปแล้วปลอบเด็กด้วย”
เซย์นพยักหน้า แต่เขายังกังวลจึงเตือนเธออีกครั้ง “ใจเย็น ๆ ตกลงไหม? ใจเย็น ๆ”
เมื่อเหลือเพียงแองเจลีนและมาริลินในห้องตามลำพัง แองเจลีนก็กระดิกนิ้วเรียกมาริลิน “เข้ามานี่”
มาริลินเดินเข้ามาหาอย่างหวาดกลัว “ท่านประธานเซเวียร์ คุณจะพาไทเกอร์ไปไหนคะ?”
แองเจลีนพยายามข่มขวัญเธอ “พาไปโรงพยาบาล ให้ตรวจ DNA เทียบความเป็นพ่อลูกของไทเกอร์และเบ็น”
มาริลินตกใจจนซวนเซและพุ่งตัวออกไปด้านนอก
“นั่นลูกฉันนะ คุณพาเขาไปไม่ได้”
เมื่อมาริลินตระหนักว่าประตูห้องทำงานปิดสนิทแน่นและเธอไม่สามารถเปิดออกไปได้ เธอก็หันกลับมาต่อว่าแองเจลีนอย่างรุนแรง “คุณเป็นแค่หัวหน้าของเบ็น มีสิทธิ์อะไรมายุ่มย่ามกับเรื่องในครอบครัวคนอื่น?”
แองเจลีนเดินเยื้องย่างในรองเท้าส้นเข็มมาหามาริลินอย่างสง่างาม เธอยื่นมือออกไปและใช้นิ้วเชยคางมาริลินขึ้น พร้อมพูดด้วยความรังเกียจ “มาริลิน ออเบิร์จ ฉันเคยคิดว่าถึงเธอเป็นพวกหิวเงินแต่อย่างน้อยก็เป็นแค่ผู้หญิงชาวบ้านพื้น ๆ ซื่อ ๆ คนหนึ่ง”
หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง ใบหน้าสวยสง่าก็เปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราด “แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เจอคนที่ทั้งละโมบ เห็นแก่ตัว โหดร้าย และใจดำทมิฬซ่อนอยู่ใต้ใบหน้าที่ดูจริงใจใสซื่อนี้”
มาริลินหลบตา “ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร”
“เธอไม่รู้เหรอ? งั้นก็ได้ ฉันจะทำให้เธอเข้าใจ”
แองเจลีนบีบคางของมาริลินพร้อมเพิ่มแรงเข้าไป ทำให้หล่อนต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
แองเจลีนถาม “เบ็นเขาหลอกง่ายมากเลยใช่ไหม?”
มาริลินตากระตุก แต่เธอก็ไม่ตอบ
แองเจลีนพูด “ไม่ใช่ว่าเขาหลอกง่ายหรอกนะ แต่ว่าเพราะเขาความจำเสื่อมต่างหาก และเพราะว่าเป็นคนรู้คุณคนเขาเลยดูแลเธอดี เพราะว่าเธอช่วยเขาไว้”
ดวงตามาริลินมีแววละอายพาดผ่าน
“ฉันไม่ได้หลอกเขา”
แองเจลีนขยับมาพูดข้างหูของหล่อน มีความรู้สึกเหมือนมดนับพัน ๆ ตัวกำลังไต่เข้าไปในหูของมาริลิน “เธอหลอกให้เขาแต่งงานกับเธอ นั้นก็เรียกว่าหลอกแล้วถูกไหม?”
มาริลินร้องออกมาอย่างตระหนก “ฉันไม่ได้หลอกให้เขามาแต่งงานด้วยนะ เขาเต็มใจจะอยู่ข้างกายฉันในฐานะสามีและมีลูกกับฉัน”
โทสะของแองเจลีนปะทุ “ยังจะโกหกไม่เลิกอีก”
เพราะแน่ใจว่าแองเจลีนไม่รู้เรื่องระหว่างเธอและเบ็นแน่นอน เธอจึงพูดด้วยความมั่นใจไร้ความกลัวว่า “ฉันไม่ได้โกหก ทุกอย่างที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริง”
แต่จากนั้นแองเจลีนก็เปิดโปงเรื่องโกหกของเธอได้ในประโยคเดียว จนทำให้เธอไม่มีทางดิ้นไปได้ต่อ
“ปีนี้ไทเกอร์อายุเท่าไร?”
“สามขวบ” เธอตอบตามตรง
แองเจลีนตบหน้าเธอ “เธอมีลูกกับชายอื่นแต่เธอก็มาหลอกเบ็น แถมยังขอให้เขาเลี้ยงลูกชายด้วยกันอีก นี่เธอจะไร้ยางอายได้ขนาดไหนกัน?”
มาริลินถูกตบแรงเสียจนร่วงไปกองกับพื้น และตาพร่า
มาริลินยกมือกุมแก้มที่ร้อนผ่าว ทั้งรู้สึกโมโหและแปลกใจในเวลาเดียวกัน
“คุณรู้ได้ยังไงว่าไทเกอร์ไม่ใช่ลูกของเบ็น? เขาเป็นลูกของฉัน คุณคิดว่าฉันจะไม่รู้เหรอว่าพ่อเด็กเป็นใคร?”
แองเจลีนย่อตัวลงนั่งและจ้องเธอด้วยสายตาคมกริบ พร้อมกัดฟันพูดเน้นทุกคำ “เพราะว่าเบ็นเพิ่งหายตัวไปได้แค่สามปี มันไม่ตรงกับอายุลูกเธอน่ะสิ”
เมื่อความจริงถูกเปิดเผย มาริลินก็อ้าปากค้าง
“คุณรู้ได้ยังไงว่าเบ็นเพิ่งหายตัวไปได้แค่สามปี? คุณก็แค่เดาสุ่ม เบ็นมาที่หมู่บ้านประมงเราเมื่อสี่ปีก่อน อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระที่คนอื่นพูดกันสิ” มาริลินดิ้นรนเหมือนสัตว์ที่ติดกับดัก ซึ่งมันยิ่งทำให้เธอดูอับจนไร้ทางสู้มากยิ่งขึ้น
