ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! – บทที่ 1073

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1073

สีหน้าเปี่ยมโทสะของแองเจลีนแปรเปลี่ยนเป็นความเศร้า “เธอรู้ไหมมาริลิน ว่าฉันเป็นใคร?”

มาริลินมองเธออย่างแปลกใจ “คุณเป็นประธานของแกรนด์เอเซียไม่ใช่เหรอ?”

แองเจลีนตอบ “ไม่ใช่ ฉันคือภรรยาของเบ็น”

มาริลินรู้สึกโง่งม ข้อแก้ตัวข้ออ้างต่าง ๆ ที่คิดไว้พังไม่เป็นท่า เธอส่ายหน้าอย่างแรงไม่ยอมรับความจริง “ไม่จริงหรอก ไม่มีทางเป็นเรื่องจริง”

จากนั้นเธอก็มองแองเจลีน “ฉันรู้ว่าคุณชอบเบ็น คุณก็เลยโกหกเพื่อให้ได้ครองเขา”

แองเจลีนแค่นเสียง “เธอคิดว่าฉันเหมือนเธอเหรอ? มาริลิน ออเบิร์จ ฉันให้ทางเลือกเธอสองทางนะ ทางแรกยอมมอบตัวซะ ในข้อหาที่หลอกให้เบ็นแต่งงานด้วยและกักขังหน่วงเหนี่ยวเขาไว้สามปี นี่ไม่ใช่ข้อหาเบา ๆ หรอกนะ”

มาริลินหน้าซีดด้วยความกลัว “ไม่นะ ไม่ ฉันไม่ได้หลอกให้เขามาแต่งงานด้วย ฉันช่วยเขาด้วยความเมตตาสงสาร ฉันทำไปด้วยความบริสุทธิ์ใจ”

แองเจลีนเล่นเครื่องบันทึกเสียงโทรศัพท์และมีเสียงมาริลินดังขึ้น

“ฉันไม่ได้หลอกให้เขามาแต่งงานนะ เขาเต็มใจจะอยู่เคียงข้างเป็นสามีฉันและมีลูกด้วยกัน”

แองเจลีนพูด “ฉันบันทึกทุกอย่างที่เธอพูดเมื่อกี้เอาไว้หมดแล้ว ถ้าหากว่าอยากแก้ตัวก็ทำต่อหน้าศาลแล้วกัน ฉันไม่มีเวลามาฟังหรอก”

มาริลินสะอึกและทรุดนั่งหมดเรี่ยวแรงบนพื้น

แองเจลีนพูดต่อ “แต่เธอก็ยังมีทางเลือกอีกทาง…”

รอยยิ้มอบอุ่นปรากฏบนใบหน้าแองเจลีนก่อนเธอจะพูดว่า “ตามกฎหมาย ความผิดของเธอนั้นแน่นอนว่ายอมความไม่ได้ แต่ก็เถียงไม่ได้ว่าเธอช่วยเขาและพาเขากลับมาหาฉันจริง ๆ ดังนั้นเพราะว่าฉันรู้สึกขอบคุณเธอ ฉันจะให้เงินเธอก้อนหนึ่งเธอกับไทเกอร์จะได้ไปตั้งตัว อยู่ได้ไม่ต้องกังวลเรื่องเสื้อผ้าอาหาร แต่เธอต้องจากไปทันทีหลังจากที่ได้รับเงิน”

มีแววความลังเลฉายผ่านหน้าของมาริลิน เบ็นเป็นผู้ก่อตั้งแกรนด์เอเซีย เมื่อเขาได้หวนคืนตำแหน่งเธอก็จะต้องได้มากกว่าที่ผู้หญิงคนนี้เสนอมาแน่

แองเจลีนดูเหมือนว่าอ่านความคิดของหล่อนออก เธอพูดอย่างเย็นชา “มาริลิน ถ้าเธอคิดว่ายังมีโอกาสกับเขาอีกล่ะก็ ฉันแนะนำให้ตัดใจเสียดีกว่าเพราะว่ามันเป็นแค่ความคิดเพ้อฝันเท่านั้น”

“เบ็นเป็นโรคกลัวเชื้อโรค ถ้าฉันเดาไม่ผิดเขาคงจะรู้สึกคลื่นไส้มวนท้องเมื่อเห็นเธอ ตอนนี้ยิ่งเขารู้ว่าเธอหลอกให้เขาแต่งงานด้วย ฉันแน่ใจว่าเขายิ่งต้องมีแต่ความเกลียดชังเธอ ถ้าเธอยังหวังว่าจะได้อะไรจากเขา ก็คงได้แต่ฝันแล้วจ้ะ”

ชั่วขณะนั้น บทสนทนาของตนและเบ็นก็แวบเข้ามาในหัวของมาริลิน…

สมัยก่อนเบ็นไม่ชอบที่เธอแตะต้องตัวเขา ถ้าเธอไปสัมผัสเขาเมื่อไรเขาจะคลื่นไส้และรู้สึกไม่สบาย เธอคิดว่ามันแค่เป็นอาการแปลก ๆ ของเขาแต่ที่จริงมันเป็นเพราะว่าเขาเป็นโรคกลัวเชื้อโรค

สำหรับเขา เธอสกปรกมาโดยตลอด

ทันทีที่เธอได้ข้อสรุปนี้ในใจ มาริลินก็อับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

วันนี้เบ็นไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยนอีกแล้ว สายตาเขามีแต่ความเย็นชาและห่างเหิน รวมกับความขยะแขยงและโทสะ

เบ็นปฏิเสธทั้งร่างกายและจิตใจของเธอ

มาริลินค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนโซเซ “ตกลง ฉันยอมรับข้อเสนอคุณ”

ประตูห้องทำงานเปิดออกและมีมี่อุ้นไทเกอร์เดินเข้ามาโดยมีเซย์นเดินตามหลัง

ไม่ใช่แค่ว่าไทเกอร์ไม่ร้องไห้แล้ว แต่เขายังถือขนมและของเล่นเต็มอ้อมแขนพร้อมหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข

“มีมี่ เขียนเช็ค 20 ล้านดอลลาร์ให้มาริลินด้วย”

มีมี่กลอกตาใส่มาริลินพร้อมบ่น “เธอสมควรจะได้รับเหรอ? คุณใจดีพอแล้วนะคะที่ไม่ส่งคนแบบนี้เข้าคุก ทำไมยังต้องให้เงินเธอมากมายขนาดนั้นด้วย? คุณใจดีเกินไปแล้ดวึ้ะท่านประธาน”

หลังจากที่ให้มาริลินจากไป แองเจลีนก็ถอนใจยาวอย่างโล่งใจ

ขณะที่เธอมองแสงแดดสว่างจ้าระยิบระยับภายนอกหน้าต่าง แองเจลีนก็พึมพำ “ถึงเวลาที่นายต้องกลับบ้านแล้ว เจย์บี้”

จากนั้นเธอก็รีบสั่งเซย์น “เลือกวันให้ฉันหน่อย ฉันอยากต้อนรับเขากลับบ้าน”

เซย์นผงะไปก่อนถาม “เธอไม่คิดว่ามันจะรีบเกินไปหน่อยเหรอ?”

“ตอนนี้เขาไม่ชอบเธอด้วยซ้ำ แล้วเขาจะยอมเต็มใจกลับบ้านไปกับเธอได้ยังไง?”

แองเจลีนเริ่มชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสีย

เธอรู้ว่าความรู้สึกอึดอัดเหมือนจะหายใจไม่ออกที่ต้องอยู่ร่วมกับคนที่ไม่ชอบเป็นยังไง เธอไม่อยากให้เจย์ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ทำให้เขาไม่สบายใจอีกรอบหลังจากที่ผ่านเรื่องกับมาริลินมา

“ถ้าเป็นแบบนั้น… เรารอกันอีกสักพักแล้วกัน”

แววตาแองเจลีนฉายแววกังวล “แต่ถ้าหากว่าเขาไม่ชอบฉันอีกล่ะ?”