ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! – บทที่ 1075

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1075

แองเจลีนตอบ “นายไม่มีสิทธิ์มาตัดสินใจว่าอะไรคุ้มหรือไม่คุ้ม ฉันเท่านั้นที่มีสิทธิ์ตัดสินใจ”

เจย์พยักหน้า “ทำอย่างที่คุณต้องการแล้วกัน”

จากนั้นเขาก็หันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

แองเจลีนนั่งมึนไปเลย…

“ทำอย่างที่คุณต้องการแล้วกันเหรอ? นี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่?”

หรือ… เขาบอกใบ้ว่า เธอตามรุกจีบเขาได้แล้วอย่างนั้นเหรอ?

“เย้!” แองเจลีนโห่ร้องดีใจ

เมื่อเจย์กลับมาบ้านหลังเลิกงาน มาริลินก็นั่งเงียบ ๆ อยู่ที่โซฟา เมื่อเธอมองเห็นเจย์ดวงตาของเธอก็มีอารมณ์หลากหลายทั้งความคาดหวัง ความลังเลและความไม่ยินยอม

“คุณยังอยู่ที่นี่อีกเหรอ?”

มาริลินรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า

“ประธานเซเวียร์บอกคุณหมดแล้วเหรอ?” เธอถามเสียงสั่น

เจย์พยักหน้า

เขาเมินเธอและเดินตรงเข้าห้องไป

มาริลินแอบกัดริมฝีปาก แองเจลีนพูดถูก เขาดูเกลียดเธอมากจริง ๆ

แต่เธอไม่อยากเชื่อว่านี่คือเบ็นคนเดียวกับที่เคยอ่อนโยน นุ่มนวลกับเธอสมัยที่อยู่ที่หมู่บ้านชาวประมง

เธอลุกจากโซฟาและตรงไปหาเจย์

“ฉันจะไปแล้วค่ะเบ็น คุณมีอะไรจะพูดกับฉันไหม?”

เจย์ชะงักไปเล็กน้อย

ก่อนนี้เขาตั้งใจจะบอกมาริลินว่า เขาจะตอบแทนเรื่องที่เธอเคยช่วยเขาไว้

แต่แองเจลีนก็ได้บอกและทำแทนเขาไปหมดแล้ว และยังทำได้ดีกว่าเขาเสียอีก ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นอะไรที่เขาจะต้องมาวุ่นวายเรื่องนี้อีกแล้ว

แถมเขาไม่อยากจะเสียเวลาคุยกับมาริลินด้วย

“เดินทางปลอดภัย” การอวยพรเป็นสิ่งเดียวที่เขาให้เธอได้

มาริลินมองเขาด้วยแววตาโหยหา “เบ็น ประธานเซเวียร์ให้เงินฉันมากมายเพื่อไปจากคุณ แต่ถ้าคุณขอให้ฉันอยู่ ฉันจะเอาเงินไปคืนเธอแล้วอยู่กับคุณตลอดไป”

เจย์หันหลังมา อากาศเย็นเฉียบไหลวนรอบกายที่เย็นชาของเขา

“มาริลิน ออเบิร์จ ตอนแรกผมตั้งใจจะไว้หน้าคุณบ้าง แต่ในเมื่อคุณไม่สนใจศักดิ์ศรีของตัวเอง ผมเองก็คิดว่าไม่จำเป็นที่ผมต้องให้เกียรติคุณแล้ว”

เสียงของเจย์ดูคุกคามขณะที่เขาเดินเข้ามาหาเธอช้า ๆ ทีละก้าว เขาพูดลอดไรฟัน

“ถ้าคุณแจ้งข่าวออกไปทันทีหลังจากที่ช่วยผมกับเทมเพสเมื่อสามปีก่อน ครอบครัวของผมก็คงจะหาผมเจอแล้ว แต่คุณก็ไม่ทำ ครอบครัวผมคิดว่าผมตายไปแล้วเพราะว่าผมหายตัวไปนานและพวกเขาก็หาผมไม่เจอ คุณรู้ไหมว่า ความเห็นแก่ตัวของคุณมันทำลายครอบครัวผม? พวกเขาอาจจะโศกเศร้าทุกข์ทรมานใจทั้งหมดก็เพราะคุณ คุณมันสมควรตาย”

มาริลินผงะ ดวงตาเบิกกว้างเมื่อมองเจย์ที่ดุร้ายน่าหวาดหวั่น

ตอนที่เธอช่วยพวกเขาไว้ เธอคิดว่าเบ็นจะซาบซึ้งใจกับความใจดีมีเมตตาของเธอและยอมเชื่อฟังเธอไปตลอดชีวิต

แต่เธอไม่คาดคิดเลยว่า เบ็นจะเกลียดชังเธอมากมายขนาดนี้

“เบ็น เราเป็นสามีภรรยากันมาสามปีนะ วันเวลาที่เราใช้ร่วมกันในฐานะสามีภรรยาหมายถึงว่า เราต้องอุทิศชีวิตให้กันไปตลอดชีวิต ความสัมพันธ์ที่เราไม่มีมันไม่มากพอให้คุณอยู่…” มาริลินเริ่มน้ำตาเอ่อ

เจย์โมโหจัดจนเส้นเลือดเต้นตุบ เขาคำรามก้อง “เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมคิดถึงความเศร้าเสียใจที่คุณมอบให้ครอบครัวผมเพราะความเห็นแก่ตัวของคุณ ความรู้สึกดี ๆ น้อยนิดที่ผมเหลือให้คุณก็กลายเป็นความเกลียดชังที่สุดแล้ว!”

“ในที่สุดผมก็รู้แล้วว่า ทำไมทุกครั้งที่มองคุณผมถึงรู้สึกขยะแขยง นั้นเพราะว่าเราไม่เคยเป็นสามีภรรยากันเลยตั้งแต่แรก”

คำพูดของเขาโจมตีมาริลินอย่างรุนแรงจนเธอทรุดฮวบลงกับพื้น

แต่ถึงเป็นแบบนั้นเธอก็ยังพูดต่อ ไม่ยอมแพ้ “เบ็น ช่วยบอกหน่อยว่าตลอดสามปีที่ผ่านมาคุณเคยชอบฉันบ้างไหม… แม้สักนิด?”

“ไม่” เจย์ตอบอย่างเด็ดขาด “ผมไม่เคยรู้สึกอะไรกับคุณเลย ถ้าจะมีความรู้สึกอะไรบ้างก็คงมีแต่ความเกลียด”

“เหมือนว่าฉันก็แค่หลอกตัวเองสินะ” น้ำตามาริลินไหลอาบแก้ม

เธอพยายามทรงตัวลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ห้องของเธอและไทเกอร์อย่างใจลอย พร้อมเก็บข้าวของทั้งน้ำตา

เจย์นั่งอยู่หน้าเปียโนเมื่อเธอลากกระเป๋าจากไปพร้อมไทเกอร์

มาริลินคอยหันหลังกลับมามอง แต่เธอก็เห็นเพียงสีหน้าเย็นชาไร้อารมณ์ของเจย์เท่านั้น เขาไม่ได้ดูมีความสุขหรือเป็นทุกข์ที่เธอจะจากไป

ความหวาดกลัวอ้างว้างท่วมท้นหัวใจของมาริลิน

เป็นความจริงใช่ไหม… ความรู้สึกที่เขามีให้เธอนั้นมีแค่ความเกลียดชัง?