ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1077
”คุณแม่หนูไปไหนล่ะ?” เจย์ถามอย่างสงสัย
“คุณแม่ไม่อยู่บ้านค่ะ” เซ็ตตี้น้อยตอบด้วยท่าทางน่าสงสาร
“มาสิ ฉันจะทำอะไรให้หนูกินเอง” เจย์จับมือเซ็ตตี้และเดินลงมาชั้นล่าง
แต่ว่า…
เจย์หยุดเดินเมื่อเขาผ่านห้องกระจกบริเวณระเบียงสวน
ด้วยดวงตาคมดุจเหยี่ยวของเขา เขามองทะลุเข้าไปในห้องกระจกและเห็นกล้องดูดาววางอยู่โดยหันไปทางบ้านของเขา
“นั่นอะไรน่ะ?” เขาถามอย่างสงสัย
โชคยังดีที่เขาคิดว่าแม่ของเซ็ตตี้น้อยนั้นตาบอด ไม่อย่างงั้นเขาคงจะคิดอะไรไปเลยเถิดใหญ่โต
เซ็ตตี้น้อยอธิบายอาย ๆ “นั่นกล้องของป้าหนูเองค่ะ”
พ่อจะรู้ไม่ได้ว่ากล้องนั้นเป็นของแม่ เขาต้องฉุนขาดแน่นอนถ้ารู้ว่าแม่คอยเฝ้าสอดส่องเขาอยู่แบบนั้น
เส้นประสาทที่ผ่อนคลายไปแล้วของเจย์ตึงเขม็งขึ้นมาทันที “แองเจลีน เซเวียร์เหรอ?”
เซ็ตตี้หัวเราะอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “ค่ะ”
ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์มืดครึ้ม ในที่สุดเขาก็รู้ว่าทำไมแองเจลีนถึงได้พูดว่าเขาเอาแต่สนใจเรื่องอย่างว่าแถมเธอยังกังวลว่า เขาจะติดโรคไวรัสตับมาอีก
นี่เธอคอยแอบดูเขาอย่างนั้นเหรอ?
แต่เพราะว่าการมาสติแตกต่อหน้าเด็กเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมเท่าไรนัก เจย์จึงได้แต่กดข่มโทสะไว้แล้วพูดเบา ๆ ว่า “ไปกันเถอะ”
เจย์เดินมาถึงห้องครัวและทำซุปเห็ดให้เซ็ตตี้น้อย
เซ็ตตี้ทานซุปอย่างเอร็ดอร่อย “ซุปเห็ดของคุณอร่อยมากจริง ๆ ค่ะคุณเบ็น”
เจย์ยิ้ม “ฉันก็ห่วงว่าเธอจะรู้สึกว่าอาหารบ้าน ๆ ง่าย ๆ แบบนี้กินไม่ได้ เพราะว่าเธอคงชินกับอาหารหรูหรามากกว่า”
เซ็ตตี้น้อยหัวเราะ “คุณแม่บอกว่าชีวิตเราไม่แน่ไม่นอนค่ะ วันนี้เราอาจจะรวยแต่พรุ่งนี้เราอาจจะต้องไปอดอยากก็ได้ เพราะงั้นเราต้องเรียนรู้ที่จะปรับตัว”
เจย์พยักหน้าอย่างเข้าใจเรื่องที่หนูน้อยพูด “แม่ของหนูพูดถูก”
เขามักจะรู้สึกว่าแม่ของเซ็ตตี้นั้นดีอย่างบอกไม่ถูก
ถึงเวลาสามทุ่มตรง
ในที่สุดแองเจลีนก็ลากสังขารเหนื่อยล้ากลับมาถึงบ้าน
เมื่อเจย์เห็นแองเจลีนเขาก็ดูแปลกใจมาก “ทำไมคุณถึงมาที่บ้านนี้ได้?”
แม้จะอึ้งไปแต่แองเจลีนก็โกหกไปว่า “ลูกพี่ลูกน้องฉันไปรักษาตาที่ต่างประเทศ ฉันก็เลยต้องมาดูแลเซ็ตตี้ช่วงที่เธอไม่อยู่”
เจย์พูดด้วยสีหน้าอึมครึม “แม่ของเซ็ตตี้มอบหมายงานให้คนที่ไม่น่าเชื่อถือซะแล้ว”
“นายพูดงี้หมายความว่ายังไง?” แองเจลีนบ่นอย่างเสียใจ
เจย์ตอบ “ก็คุณกล้าทิ้งเด็กเล็กขนาดนี้ให้อยู่ที่บ้านคนเดียวไม่ใช่เหรอไง? คุณไม่ห่วงว่าจะมีอุบัติเหตุอะไรเกิดขึ้นบ้างเหรอ?”
แองเจลีน “…”
ตานี่ชอบเซ็ตตี้น้อยมากเลยสินะ? ถ้าเขารู้ว่าเซ็ตตี้เป็นลูกแท้ ๆ ของตัวเองเขาจะกลายเป็นพ่อจอมบงการไหมเนี่ย?
“นี่เป็นเรื่องในครอบครัวของฉัน นาย… นายไม่มีสิทธิ์อะไรมาก้าวก่ายเรื่องบ้านคนอื่น” แองเจลีนพึมพำอย่างรู้สึกผิด
เจย์ตอบ “ถ้าเป็นแบบนั้น งั้นผมขอพูดเรื่องที่ดูจะเกี่ยวกับผมก็แล้วกัน ไอ้กล้องดูดาวด้านบนนั่นมันอะไรกัน?”
แองเจลีนไม่ยอมรับ “นั่นกล้องดูดาว ก็เหมือนชื่อไง เอาไว้ดูดวงจันทร์”
ที่จริงมันไม่ได้เอาไว้ดูดวงจันทร์ แต่เอาไว้ดูหนุ่มหล่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านี่ต่างหาก
เมื่อเธอโกหก ดวงตาเธอก็แวววาวและใบหูก็แดงก่ำ
เจย์นั้นตีความคำพูดกำกวมของเธอไม่ออก
เขาโมโหมาก “คุณจะหน้าหนาไปไหน แองเจลีน เซเวียร์? มาคอยถ้ำมองผู้ชายให้ได้อะไรขึ้นมา?”
แองเจลีน “…”
“ฉันไม่ได้ถ้ามองนาย”
เจย์กดดันเธอ “ถ้าไม่ใช่ ทำไมคุณถึงบอกว่าผมเอาแต่คิดถึงเรื่องอย่างว่าทั้งวันล่ะ? ทำไมถึงบอกว่าผมไตไม่ดี?”
เธอต้องเห็นมาริลินกอดเขาเมื่อหลายวันก่อน แล้วก็เอามาวาดฉากลามกต่าง ๆ ต่อในหัวแน่นอน
แองเจลีนอึกอัก “ฉัน…”
เมื่อเซ็ตตี้น้อยเห็นพ่อและแม่เถียงกัน เธอก็รีบเข้ามาไกล่เกลี่ย “คุณเบ็น คุณป้าแองเจลีน เลิกเถียงกันเถอะค่ะ”
ทั้งเจย์และแองเจลีนต่างก็หยุดต่อปากต่อคำเพราะเห็นแก่เด็กน้อย
เมื่อเธอเห็นว่าพ่อและแม่ต่างก่อสงครามเย็นใส่กัน เซ็ตตี้น้อยแสนฉลาดก็จับมือของเจย์และแองเจลีนไว้ เธอพูดว่า “คุณป้าแองเจลีนคะ หนูอยากให้คุณเบ็นมาเป็นคุณพ่อของหนู”
เจย์อ้าปากค้าง “หนูไปถามเธอทำไมกัน?”
