ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! – บทที่ 1085

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1085

”เจนสัน!”

เสียงดังปานนางสิงห์ของวิทนีย์ดังก้องไปทั่วบริเวณหอพักนักเรียน

“ออกมาเลยนะ เจ้ามารร้าย”

เจนสันนั่งอยู่เงียบ ๆ ที่ม้านั่งริมหน้าต่างของห้องในหอพักแบบธรรมดา มีขาตั้งวาดรูปวางอยู่ด้านหน้าเขา

เจนสันมองไปยังรูปผู้หญิงที่สวยงามและอ่อนโยนในรูปด้วยดวงตาเอ่อคลอ

วิทนีย์บุกตะลุยเข้ามา ก่อนยืนเท้าเอวและกระทืบเท้าเดินเข้ามาหาเจนสัน “นายทำเรื่องที่เลวร้ายมากเลยนะ เจ้ามารร้าย”

เจนสันเงยหน้ามองดูเธอ ท่ามกลางแสงอาทิตย์วิทนีย์เห็นว่าดวงตาสวยมีเสน่ห์ของเขานั้นแวววาวฉ่ำน้ำผิดปกติ

“นายร้องไห้เหรอเจนส์?” วิทนีย์ถามอย่างกระวนกระวาย

เท่าที่เธอจำได้ เด็กชายตัวน้อยคนนี้มักจะดื้อรั้นและไม่สะทกสะเทือนต่อสิ่งใด นับจากวันที่เข้ามาในโรงเรียน เขาก็ไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้เห็นไม่ว่าจะเจอความยากลำบากเพียงใด

วิทนีย์หันไปมองที่รูปวาด เมื่อเธอเห็นว่าเป็นรูปผู้หญิงสวยที่ดูอ่อนโยน เธอก็แปลกใจจนทำให้จ้องอย่างตะลึงไปพักหนึ่ง

“เธอสวยจังเลย ใครเหรอเจนส์?”

“คุณแม่ฮะ” เจนสันตอบ

วิทนีย์แข็งค้าง…

จากนั้นแววตาเธอก็มีรอยยิ้ม

เธอรู้ว่าเจนส์เป็นเด็กที่เคร่งขรึม แต่การที่เขาไม่พูดแบบเต็มประโยคในการที่แนะนำแม่เขาแบบนั้น เธอรู้สึกราวกับว่าเขาพาเธอไปพบพ่อแม่แล้วจริง ๆ

ขณะที่วิทนีย์ใจลอยไปกับฝันกลางวัน เธอก็รู้สึกเขินอายจนหูแดงก่ำ

เจนสันมองเธออย่างไร้คำพูด ความเศร้าในแววตาหายไปเล็กน้อย

“เธอมาทำอะไรที่นี่?”

สุดท้ายวิทนีย์ก็นึกได้ว่า เธอบุกมาเพื่อเอาเรื่องกับเจ้าตัวร้ายนี่

“ฉันไปสมัครเข้าชั้นเรียนวิชามารยาทแล้วเจนส์”

“ดีมาก” เจนสันชมเธอด้วยหน้าไร้อารมณ์

มันก็ยากที่จะบอกว่าเขาพูดออกมาอย่างจริงใจหรือแค่แกล้ง ๆ พูด อย่างไรเขาก็เข้าใจยากอยู่แล้ว

“ดีมาก อย่างนั้นเหรอ? พอฉันสมัครเข้าชั้นมารยาท ครูก็บอกว่า ถ้าฉันสอบจบไม่ผ่านก็ต้องอยู่เป็นเด็กโค่งในโรงเรียนไปจนอายุ 30 เลยนะ” วิทนีย์สูดน้ำมูก เธอรู้สึกว่ารับความจริงข้อนี้ได้ยากเหลือแสน

“งั้นก็ตามนั้น” เจนสันตอบเรียบ ๆ

วิทนีย์ร้อง “ฉันก็กลายเป็นหญิงแก่แล้วสิ ถ้าอายุตั้ง 30 ลูกของนายคงโตกันหมดแล้วกว่าฉันจะได้ไปหานายหลังเรียนจบน่ะ”

เจนสัน “…”

วิทนีย์โมโหมาก “ทำไมนายต้องหลอกให้ฉันไปลงเรียนวิชามารยาทด้วย?”

“เจนส์ นายหลอกฉันแบบนี้ทำใจฉันสลายนะรู้ไหม?”

ในที่สุดโทสะของวิทนียก็กลายเป็นน้ำตาของความโศกเศร้า

“ฮือ ฮือ ฮือ…”

ขนตาหนาเป็นแพของเจนสันกะพริบ เมื่อเขาพูดเสียงแตกพร่าเล็กน้อย “ฉันขอโทษ วิทนีย์”

“มาบอกขอโทษตอนนี้มีประโยชน์อะไร?”

“วิทนีย์ ฉันต้องกลับไปหาแม่ฉันให้เร็วที่สุด”

วิทนีย์หยุดคร่ำครวญเมื่อเธอเห็นว่าเจนสันดูไม่อึดอัดใจมากที่เขาต้องพยายามกดข่มอารมณ์เอาไว้ วิทนีย์เลยไม่ใจแข็งพอจะกดดันเขาต่อ

“ก็ได้ ก็ได้ ฉันไม่โทษนายแล้ว”

“ขอบคุณ”

“ถึงฉันจะเศร้าตอนนายไป แต่ฉันก็หวังจากใจว่า เดือนหน้านายจะสอบผ่านนะ”

“อืม”

เจนสันลืมตาขึ้นมองวิทนีย์แล้วพูดออกมา “ฉันไม่คิดว่าจะมีความรักจนกว่าจะอายุ 25”

วิทนีย์อึ้งไป

จากนั้นเธอก็ยิ้มออก

“และถึงแม้ว่าฉันจะมีความรัก แต่ฉันก็จะยังไม่แต่งงาน” เจนสันพูดอย่างจริงจัง

รอยยิ้มของวิทนีย์แข็งค้าง

“และถึงฉันจะแต่งงาน ฉันก็จะไม่รีบมีลูกหรอก” เจนสันพูดย้ำ

วิทนีย์ร้องไห้โฮ “ทำไมนายถึงรอฉันไม่ได้?”

เจนสันพูด “ฉันไม่อยากเป็นเพเนโลพีที่สอง”

หน้าวิทนีย์เปลี่ยนจากเขียวคล้ำเป็นขาวซีดไปมา…

ทันใดนั้นเธอก็กระทืบเท้าจนพื้นเป็นรู