ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1086
วิทนีย์พูดอย่างมุ่งมั่นและอ่อนหวาน “ไม่ต้องห่วงเจนสัน ถึงฉันจะไม่แน่ใจแค่ไหน ฉันก็จะฝึกร่างกายที่แกร่งดุจเหล็กกล้าของฉัน ให้อ่อนนิ่มจนนายสามารถจับปั้นเป็นแบบที่นายชอบได้เลยล่ะ ถึงฉันจะต้องลงคลาน ฉันก็จะคลานไปหานาย”
“ฉันจะไม่ปล่อยให้นายเป็นเพนเนโลพีที่สองแน่นอน”
เจนสันงึมงำ “เธอจะคลานมาหาฉันไหมมันก็เรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”
วิทนีย์ “…”
เมื่อวิทนีย์เห็นว่าใบหูของเจนสันเป็นสีชมพู เธอก็หลุดยิ้มออกมา
“ฉันจะไปหัดเย็บผ้าแล้ว”
“ฉันไปแล้วนะเจนส์”
หลังพูดจบวิทนีย์ก็จากไป
เจนสันมองภาพวาดแม่เงียบ ๆ รอยยิ้มบางก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเย็นชาราวน้ำแข็งของเขา
เขาพูดเสียงต่ำ “ผมจะกลับไปเร็ว ๆ นี้ครับคุณแม่”
แกรนด์ เอเซีย เมืองอิมพีเรียล
ค่ำคืนนี้ช่างยาวนานและเจย์ก็นอนไม่หลับทั้งคืน
เขายืนอยู่ด้านหน้าบานหน้าต่างโค้งในห้องนอนขณะจ้องไปที่วิลล่าตรงข้ามด้วยแววตาลึกล้ำ
เขารู้สึกสับสน
เขาชอบแม่ของเซ็ตตี้น้อย เมื่อไรก็ตามที่เขาเห็นเธอเขาก็มีความรู้สึกอยากเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องเธอ
แองเจลีนเองก็ชอบเขา เป็นความรักแบบที่เธอสามารถสละทุกอย่างได้โดยไม่ลังเล
ผู้หญิงทั้งสองเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก
เขาไม่สามารถเอาตัวเข้าไปพัวพันกับทั้งสองได้ ตราบใดที่เขายังไม่รู้ตัวตนของเขาแน่ชัด
หลังจากพิจารณาอย่างถ้วนถี่ เจย์ก็ตัดสินใจได้อย่างยากลำบากว่าเขาจะจากไป
เขาเขียนจดหมายลาออกถึงแองเจลีน
ในจดหมายนั้นมีแค่ประโยคเดียว
“ผมจะไปค้นหาตัวเอง ผมหวังว่าครั้งหน้าที่เราเจอกันผมจะคืนเป็นตัวเอง”
เขาใส่คำว่า นิรนาม แทนชื่อของตัวเอง
ทั้งจดหมายลาออกและบัตรเงินสดที่แองเจลีนให้มาต่างก็วางทิ้งไว้ด้วยกันที่โต๊ะกาแฟในห้องนั่งเล่น
จากนั้นเขาก็ออกไปจากลูมิโน่ การ์เด้น
ตึกแกรนด์ เอเซีย
แองเจลีนยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา เมื่อเห็นว่านี่เป็นครั้งแรกที่เจย์มาเข้างานสายโดยไม่มีสาเหตุ แองเจลีนก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ
เธอกดโทรหาเจย์ แต่มันกลับโอนเข้าข้อความเสียง “เลขหมายที่ท่านเรียกอยู่ขณะนี้ ยังไม่เปิดใช้บริการ”
เธอรู้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ แองเจลีนรีบคว้ากุญแจรถและเดินออกไป
สิบนาทีต่อมา แองเจลีนก็มาอยู่ที่บ้านเจย์ในลูมิโน่ การ์เด้น
เฟอร์นิเจอร์ข้างของต่าง ๆ ยังเหมือนเดิมแต่ของที่เป็นของเจย์หายไป
แองเจลีนอึ้งงัน
ในที่สุดเธอก็เดินไปที่โซฟาและหยิบจดหมายบนโต๊ะกาแฟขึ้นมา เมื่อแองเจลีนเห็นลายมือสวยงามทรงพลังขของเจย์ น้ำตาเธอก็ไหลพราก
ที่จริงแล้วเจย์บี้อยากกลับบ้านมาตลอด
เขารู้สึกสิ้นหวังหมดทางมากเกี่ยวกับตัวตนของตัวเอง
เธอรู้สึกเสียใจมากจนตบตัวเอง ความไม่เด็ดขาดและลังเลของเธอผลักไสให้เขาจากไปอย่างไม่ร่ำลาเพราะเขาไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อลำพังอย่างไร
มันเป็นเรื่องอันตรายอย่างมากที่เขาไปอยู่ในทีที่เธอมองไม่เห็น
“ฉันขอโทษเจย์บี้ ฉันจะไปหาและพาคุณกลับบ้าน” แองเจลีนคร่ำครวญ แต่ตอนนี้เสียใจก็สายไปแล้ว
…
หลังจากที่มีสายฟ้าฟาด ฝนก็ตกลงมาราวฟ้ารั่ว
คนที่เดินสัญจรไปมาต่างก็วิ่งหนีหาที่หลบกันจ้าละหวั่น
เจย์ยืนอย่างสิ้นหวังอยู่กลางสายฝน ใส่เสื้อเชิ้ตคอเลคชั่นพิเศษสีขาว กางเกงขายาวสีดำและรองเท้าผ้าใบสีขาวที่เป็นของแบรนด์กีฬาดังระดับโลก
มีรถเบนซ์ขับผ่านเขาไป
ยูมิที่เป็นคนขับใส่แว่นกันแดดคู่ใหญ่ แต่สายตายิ้มเยาะเล่ห์ร้ายของเธอฉายแวบผ่านเลนส์แว่นสีดำ
“เจย์ อาเรส”
การที่เห็นเจย์มาอยู่ในฝูงชนบนถนนในเวลาทำงานแบบนี้ แปลได้อย่างเดียว…เขาและแองเจลีนไปกันไม่รอด
เบื้องหลังแว่นกันแดด ดวงตาคมของเธอฉายแววเจ้าเล่ห์ “เจย์ อาเรส ฉันอยากรู้ว่าจากนี้คุณจะเปล่งแสงยังไง”
เจย์ยืนอยู่หน้าทางเข้าร้านสะดวกซื้อเพื่อหลบฝน ม่านฝนหนาทำให้ทัศนวิสัยเขาไม่ชัดเจน และมองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ห่างออกไป
