ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1105
เมื่อเชอร์ลีย์ฟื้น เธอก็บอกกับหมอว่าขอพบแองเจลีน
แองเจลีนเปลี่ยนมาใส่ชุดฆ่าเชื้อแล้วก็เข้าไปหาเชอร์ลีย์
หัวของเชอร์ลีย์มีผ้าพันแผลพันไว้จนหนา ผมสีดำยาวของเธอปล่อยลงมาปรกหน้าอก ทำให้หน้าเธอยิ่งดูขาวซีด
“พี่ใหญ่” แองเจลีนนั่งลงตรงหน้าเธอแล้วเรียกเสียงเบา
เชอร์ลีย์ยิ้มอย่างอ่อนแรง “แองเจลีนน้อย ฉันคิดว่าฉันคงอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว มีบางเรื่องที่ฉันต้องบอกเธอไม่อย่างนั้นฉันคงตายไม่เป็นสุข”
“พี่ต้องไม่เป็นอะไรพี่ใหญ่ เชื่อมั่นในเทคโนโลยีของโรงพยาบาลแกรนด์เอเซียเถอะ” แองเจลีนน้ำตาเอ่อ
เชอร์ลีย์เอื้อมมือสั่นเทาของเธอออกมา แองเจลีนรีบคว้าไว้ทันใด “พูดต่อเถอะค่ะ พี่”
เชอร์ลีย์บอก “บอกเซย์นว่าเขาไม่ต้องรู้สึกผิดเพราะว่าการที่ให้ไตเขาไปเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดในชีวิตฉันแล้ว ฉันรู้สึกขอบคุณเขาด้วยซ้ำเพราะในช่วงสุดท้ายของชีวิต เขาได้มอบบ้านที่อบอุ่นและเปี่ยมรักให้ฉัน บ้านที่มีพ่อเข้มงวด แม่ที่รักใคร่แล้วก็น้องสาวน้อย ๆ ใจดีน่ารักอย่างเธอ ชีวิตฉันไม่มีอะไรให้เสียใจแล้ว”
แองเจลีนสะอื้นไห้ “อย่าพูดเรื่องอะไรร้าย ๆ แบบนั้นสิคะพี่ ฉันกลัวนะ ได้โปรดเถอะ พี่ต้องรอดมาให้ได้นะ ฉันขอร้อง”
ถึงอย่างนั้น เซอร์ลีย์ก็ยังเต็มตื้น “แองเจลีนน้อย ฉันอยู่มานานพอแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาที่ฉันต้องคืนเซย์นให้โจเซฟินแล้วล่ะ ช่วยบอกโจเซฟินด้วยนะว่าฉันขอโทษ ฉันไม่รู้เรื่องของเธอเลยตอนที่เซย์นมาตามตื๊อฉัน ตอนนั้นฉันกำลังตายอยู่ที่บ้านแล้วเซย์นก็แสนจริงใจ ฉันก็เลยยอมรับ เมื่อฉันได้รู้เรื่องความรักแสนเศร้าของเซย์นกับโจเซฟินฉันก็ขอหย่ากับเขา แต่เซย์นก็หาข้ออ้างสารพัดมาปฏิเสธ ฉันรู้ว่าเขาก็แค่ใจดี เขากลัวว่าฉันจะไม่มีที่ให้ไป”
แองเจลีนจับมือเชอร์ลีย์ ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้ “ฟังฉันนะพี่ ถ้าพี่กับเซย์นไม่ได้อยู่ด้วยกันด้วยความรัก ทำไมพี่ไม่คืนเซย์นให้โจเซฟินไปล่ะ? แล้วฉันจะมอบบ้านที่อบอุ่นให้พี่เอง จากวันนี้ไปพี่ก็จะไม่ใช่เชอร์ลีย์ โทมัสแล้ว พี่จะมาเป็นพี่สาวของฉัน เป็นพี่สาวแท้ ๆ ชื่อพี่จะเปลี่ยนเป็นเชอร์ลีย์ เซเวียร์ ฉันจะขอให้พ่อกับแม่รับพี่เป็นลูกบุญธรรม โอเคไหม?”
ดวงตาเชอร์ลีย์ฉายแววโหยหา “เป็นไปได้เหรอ แองเจลีนน้อย?”
“แม่รักพี่จะตาย แถมพ่อกับปู่ก็เอาแต่ชื่นชมพี่ ฉันแน่ใจว่าพวกเขาต้องรับข้อเสนอของฉันแน่ จากวันนี้เป็นต้นไป พี่ก็จะเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลเซเวียร์ เซย์นกับฉันจะเชื่อฟังพี่ทุกอย่าง”
เชอร์ลีย์พยักหน้าอย่างยินดี “โอเค งั้นเอาตามที่เธอว่า”
“พี่ต้องหายดี เราจะรอรับพี่กลับบ้านกัน”
“อืม” เชอร์ลีย์ยิ้มอย่างสดใสและดูสงบ
ทันใดนั้นแองเจลีนก็นึกบางเรื่องได้ ก่อนที่สีหน้าเธอจะเปลี่ยนเป็นจริงจัง “พี่คะ เซร่าเป็นคนผลักพี่ตกระเบียงใช่ไหม?”
เชอร์ลีย์ตอบ “ฉันปิดอะไรเธอไม่ได้เลยสินะ?”
แองเจลีนเดินออกจากห้องผู้ป่วยด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม
ขณะที่นั่งรอกันอยู่ที่ห้องพักคอย เซร่าก็หมดความอดทนไปพักใหญ่ เธอทำหน้าบึ้งแล้วก็บ่น “เราจะต้องอยู่ที่โรงพยาบาลอีกนานแค่ไหนเนี่ย? เราคงไม่ต้องมานั่งอยู่นี่ทั้งวันเพราะพี่ใหญ่ต้องนอนโรงพยาบาลหรอกใช่ไหม?”
แอนชำเลืองมอง “รอนานอีกหน่อยแกคงไม่ถึงตายหรอก อย่างน้อยก็รอฟังว่าหมอจะว่ายังไง”
ที่จริงแอนก็อยากกลับเหมือนกัน แต่เพราะว่าเธอเป็นคนกลาง เธอจึงต้องคอยก้าวเข้ามาไกล่เกลี่ยแล้วยอมให้แองเจลีนผู้ที่ตอนนี้มีอำนาจและมีอิทธิพล
เมื่อแองเจลีนเดินออกมา ทุกคนก็ต่างรีบเข้าไปรุมล้อมเธอ
“เกิดอะไรขึ้นแองเจิล? เชอร์ลีย์โอเคไหม?”
