ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1112
จีนตอบ “ถ้าฉันบอกความจริงพี่ พี่แองเจลีนต้องฆ่าฉันตายอนาถแน่”
เจย์บอกได้เลยว่า เขาไม่มีอำนาจและได้รับความนับถือเท่านางมารนั่น
เรื่องนี้ได้กระทบต่อความนับถือตนเองของเขาอย่างแรง “ทำไมนายถึงกลัวเธอนัก?” เขาถามอย่างเดือดดาล
จีนตอบ “ฉันไม่ได้กลัวอยู่คนเดียวซะหน่อย เมื่อก่อนพี่ก็กลัวเธอเหมือนกันไม่ใช่เหรอพี่ชาย?”
“ฉันกลัวเธอเหรอ?” เจย์ถามด้วยน้ำเสียงเหมือนได้ยินเรื่องโม้
จีนตอบ “อย่าเพิ่งรีบพูดอะไรเลยพี่ หาทางออกไว้ให้ตัวเองก่อนเถอะ ไม่งั้นฉันว่าเปลือกทุเรียนในตลาดคงมีไม่มากพอให้พี่ไปนั่งคุกเข่าทับหรอก”
เจย์ดูขุ่นเคือง ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกเขยที่ใช้ไม่ได้เลย?
เมื่อจีนเห็นสีหน้าพ่ายแพ้ของเจย์ เขาก็ตบบ่าเจย์ปลอบใจแล้วกล่าวว่า “พี่น่าจะยอมทำตามการจัดการของพี่แองเจลีนไปนะพี่ชาย คนในโลกนี้อาจจะอยากทำร้ายพี่ แต่พี่แองเจลีนจะไม่มีวันทำ”
“เธอให้นายเท่าไรถึงได้พูดแต่เรื่องดี ๆ ให้เธอขนาดนี้” เจย์เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน
จีนคิดชั่วครู่ จากนั้นก็พูดหน้าตายว่า “ตามจริงเวลาพี่แองเจลีนเห็นฉัน เธอไม่ด่าก็ทำท่าจะด่าฉันตลอด เธอไม่ได้ให้อะไรฉันเลย ฉันพูดด้านดีของเธอก็เพราะว่าเธอดีกับพี่ แล้วพี่เองก็เป็นพี่ชายที่ฉันนับถือที่สุด”
เจย์พูดไม่ออก “นี่มันตรรกะอะไรกัน?”
“ถ้าฉันเป็นพี่ชายที่นายนับถือที่สุด แล้วทำไมพวกนายถึงรวมหัวกันโกหกฉัน?” เจย์ไล่บี้เขาต่อ
จีนอึ้งแต่ตอบว่า “เราทำทั้งหมดก็เพื่อพี่เองนะ พี่ชาย”
เมื่อเห็นว่าเจย์ไม่ยอมเชื่อ จีนก็ยกมือขึ้นสาบาน “ฉันขอสาบานด้วยเกียรติของฉันเอง”
เจย์มองจีนอย่างดูถูก “อย่างนายมีเกียรติด้วยเหรอ?”
จีน “…”
เพราะว่าจีนไม่ยอมปริปากบอกอะไร เจย์ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องปล่อยหมัดเด็ด
เขาหยิบนาฬิกาพกออกมาจากกระเป๋า จากนั้นก็แกว่งมันไปมา นาฬิกาพกเรือนนั้นแกว่งอยู่ตรงหน้าจีน
จีนรีบตะครุบนาฬิกาพกนั้นอย่างเร็ว “พี่ความจำเสื่อมไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงยังรู้วิธีสะกดจิตคนอื่นอยู่อีกล่ะ?”
เจย์อึ้งงัน “ทำไมนายถึงรู้ว่าฉันสะกดจิตได้?”
เมื่อพูดถึงเรื่องการสะกดจิต จีนก็กัดฟันพูด “มันเป็นความผิดของพี่ทั้งหมด ตอนที่พี่เริ่มหัดสะกดจิตสมัยที่ยังเด็ก พี่ก็ใช้ฉันเป็นหนูทดลอง พี่ทำให้ฉันเปิดเผยเรื่องซุกซนทั้งหมดที่ฉันทำแล้วก็โดนแม่กับพ่อฟาดก้นทุกวัน เหมือนพวกเขาสลับกันตีเลย”
เจย์รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้านี่ไม่ยอมงับเหยื่อ
เมื่อเจย์จ้องจีนอย่างพินิจพิเคราะห์ เขาก็ครุ่นคิด
พอได้รู้ว่ามันคงยากที่จะเค้นข้อมูลจากเจ้าเด็กนี่ เจย์ก็ดึงเขาลุกขึ้นแล้วบอกว่า “พาฉันกลับบ้าน”
จีนถอนใจ “เฮ้อ ตกอยู่ในมือพี่นี่มันโคตรซวย”
ขณะที่จีนและเจย์เดินกลับบ้าน จีนก็เริ่มคิดว่า เขาจะโดนทั้งคุณปู่แล้วก็พวกคุณลุงหวดก้นหนักแค่ไหน ถ้าพวกนั้นรู้ว่า เขาหักหลังพี่แองเจลีนไปแล้ว
แต่ว่ามันก็คงเป็นการดีสำหรับเขาที่จะส่งต่อเจย์ให้คุณนายอาเรสผู้อ่อนโยนนุ่มนวล
จีนเลี่ยงถนนสายหลักที่มีกล้องวงจรปิดเรียงราย จนเดินไปถึงสวนของบ้านคุณนายใหญ่ เมื่อเขาพาเจย์ไปที่ทางเข้าบ้าน จีนก็หาข้ออ้างชิ่งหนี
“อย่าบอกพวกเขานะว่าฉันเป็นคนพาพี่กลับมานี่ ฉันยังอยากรักษาชีวิตไว้ เพราะงั้นตอนนี้ฉันไปก่อนล่ะ”
จีนพุ่งหนีไปเร็วจี๋เหมือนกระต่าย
ดวงตาเหยี่ยวของเจย์มืดครึ้มลุ่มลึกขณะที่เขาคิดกับตัวเอง ‘มีความลับอะไรเกี่ยวกับตัวฉันกันที่พวกเขาปกปิดเอาไว้? ทำไมตระกูลอาเรสกับแองเจลีนต้องพยายามหลอกฉันด้วย?’
เจย์เคาะประตู เมื่อคนรับใช้มาเปิดประตูตาของเธอก็เบิกกว้างเมื่อเห็นเจย์ “นายท่านอาเรสเหรอคะ?”
เจย์พยักหน้า
“เชิญเข้ามาเถอะค่ะ นายท่านอาเรส” คนรับใช้เชิญเจย์เข้าบ้านอย่างกระตือรือร้น
ตอนนั้นเอง ก็มีเสียงร้องไห้ปิ่มจะขาดใจของผู้หญิงลอยออกมาจากห้องนั่งเล่น
เจย์ขมวดคิ้วตั้งสติ แล้วรีบเข้าไปในห้องนั่งเล่น
