ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1115
แองเจลีนคว้าชุดนอนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป เมื่อเธอเดินไปถึงประตูห้องน้ำเธอก็หันกลับมายิ้มให้
เจย์รู้สึกเสมอว่า รอยยิ้มของเธอนั้นมีความหมายลึกซึ้ง แต่ว่ารอยยิ้มที่เขาส่งกลับไปให้เธอมีความหมายลึกซึ้งมากกว่านั้น
หลังจากที่แองเจลีนเข้าห้องน้ำ เจย์ก็ปลดกุญแจมือแล้วก็รีบกระโดดลงจากเตียง
เขาค้นกล่องต่าง ๆ ภายในห้องนอนโดยทำไปตามสัญชาตญาณ และได้พบกับตู้เซฟที่ติดอยู่ตรงผนัง เขามองเห็นกล่องตราประทับของแองเจลีนซึ่งมีตราประทับต่างกันอยู่ 2 อัน เจย์หยิบพวกมันออกมาแต่สุดท้ายก็จ้องมองค้างนิ่งไป
เขาอยากจะทำแบบนี้จริง ๆ เหรอ?
แองเจลีนนอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำ เครื่องสำอางหนาเตอะบนหน้าโดนน้ำล้างออกไปจนหมด เผยให้เห็นใบหน้าใสสะอาดของเธอ
ผิวเนียนใสลื่นราวเปลือกไข่ดูราวจะแตกได้หากโดนกระทบเบา ๆ เมื่อไม่มีการแต่งตาแบบสโมคกี้ ดวงตาของเธอก็ดูมีชีวิตชีวาและใสซื่อ
แองเจลีนใส่เสื้อคลุมสีขาวหลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมสีดำยาวเปียกคลอเคลียไหล่ของเธอ ดูราวกับว่าน้ำได้ชำระล้างคมหนามทั้งหลายบนตัวเธอออกไป เธอดูไร้พิษภัยอย่างสิ้นเชิง
เธอเช็ดผม แล้วล้างหน้าอย่างตั้งใจ จากนั้นก็เดินกลับไปกลับมาอยู่ในห้องน้ำอย่างกังวลใจ
เธอสงสัยว่า เขาจะดีใจหรือประหลาดใจเมื่อได้เห็นหน้าสดของเธอกันนะ?
หรืออาจจะโมโหก็ได้?
เขาคงโมโหเธอและเซ็ตตี้น้อยที่หลอกลวงเขาใช่ไหม?
แองเจลีนว่าเรื่องนี้ไม่มีทางให้หนีแล้ว เธอจึงเปิดประตูห้องน้ำเบา ๆ แล้วเดินออกมาอย่างช้า ๆ เท่าที่ทำได้
เจย์ยัดตราประทับเข้ากระเป๋าแล้วนอนลงบนเตียงในชั่วพริบตา
แองเจลีนปิดไฟโดยไม่บอกกล่าว แล้วทำให้เจย์มองไม่เห็นอะไรนอกจากความมืด
“นี่แปลว่าอะไรกัน?” เจย์พูดอย่างฉุนนิดหน่อย
ขณะที่เขากำลังเอื้อมมือจะไปเปิดสวิตช์โคมไฟข้างเตียง แองเจลีนก็ขึ้นมาทับตัวเขาไว้ แล้วกดมือเขาไม่ให้เปิดไฟได้
ในความมืดสนิทของค่ำคืน เจย์แค่นเสียงออกมา “คุณไม่อยากให้เห็นหน้าเพราะว่าน่าเกลียดเกินไปเหรอไง?”
“เปล่า” แองเจลีนงึมงำ
“แล้วคุณปิดไฟทำไมกัน?”
แองเจลีนตอบ “ก็ฉันกลัวว่าพอเห็นความงามฉันตอนไม่แต่งหน้า แล้วคุณจะควบคุมตัวเองไม่ได้ วันนี้ป้าโฟลของฉันก็อยู่ที่นี่ด้วย”
เจย์ “…”
“ก็คือคุณจะให้ผมใช้ค่ำคืนที่เร่าร้อนกับคุณเหรอ?”
แองเจลีนหน้าแดง “ไม่มีใครจะมาเร่าร้อนอะไรกับคุณทั้งนั้น ฉันจะไปนอนห้องข้าง ๆ”
เธอกำลังจะหนีไปเมื่อเขาดึงเธอกลับมา “ผมยังไม่แก่ถึงขนาดที่ต้องนอนคนเดียวนะ แองเจลีน”
แองเจลีนถูกกักไว้ในอ้อมกอดของเขา “ฉันใช้ค่ำคืนเร่าร้อนกับคุณได้นะ เจย์บี้ แต่ว่าคุณไม่เปิดไฟได้ไหม?”
มุมปากเจย์ยกยิ้มร้าย
เขาเอื้อมมือไปที่โคมไฟข้างหัวเตียง
เมื่อห้องสว่างขึ้นอีกครั้ง แองเจลีนก็รีบซุกหน้าลงในอ้อมแขนเขา
เธอไม่ยอมให้เขาได้เห็นหน้าเธอ
“ไหนคุณบอกว่าตัวเองสวยมากไม่ใช่เหรอไง? แล้วทำไมถึงกลัวที่จะให้ผมเห็นล่ะ?”
แองเจลีนส่ายหน้า “ฉันก็แค่ล้อเล่น”
“คุณน่าเกลียดขนาดไหนกันถึงไม่กล้าจะให้ผมเห็นหน้าเนี่ย?” เจย์ยิ่งกว่างงงัน
เขาดันแองเจลีนออกจากอ้อมกอด แต่เธอก็เอามือปิดหน้าไว้
เมื่อเจย์พยายามดึงมือเธอออก มือคู่นั้นเหมือนติดแน่นบนหน้าเธอจนเขาดึงไม่ออก
ตอนแรกเจย์ก็ไม่ได้สนใจอะไรกับหน้าสดของเธอนัก แต่พอเห็นเธอปิดหน้าแน่นไม่ยอมปล่อยเขาก็อยากรู้ขึ้นมา
เขาจับข้อมือเธอแล้วออกแรงดึงทันทีโดยไม่บอกกล่าว จนดึงมือของแองเจลีนหลุดได้ด้วยกำลัง
เขาได้ยินเสียงดังแควกปลอม ๆ ที่แองเจลีนทำ แล้วก็เห็นดวงตาที่มีรอยยิ้มพราวระยับ
